‘Jij zult niet meer de gelegenheid krijgen je tanden in mijn vrouw te zetten, jij slijmerige bastaard.’
Heather was doodsbenauwd. Zij had Brandon nog nooit zo gewelddadig bezig gezien. De wond in zijn schouder scheen hem niet te hinderen. Hij was die klaarblijkelijk volkomen vergeten. De twee mannen waren rood van het bloed en het was onmogelijk te zeggen, wiens bloed de overhand had. Het vermengde zich terwijl Brandon voortging Mr. Hint met zijn vuisten te bewerken. Haar benen trilden, toen zij de trap afkroop naar hen toe. Een arm bedekte haar borsten, terwijl de hand van de andere haar onderlijf verborg.
De man begon een erg bloederige massa te worden, niet meer in staat te begrijpen, wat hem overkwam. Hij kreunde, toen Brandon opnieuw een vuist in zijn lichaam dreef. Heather kon het niet langer meer verdragen. Zij rende op Brandon toe en greep zijn arm.
‘Brandon. hou op! Jij vermoordt hem! In godsnaam. hou op!’ Versuft liet Brandon de man los en staarde naar hem, toen het slappe lichaam op de grond gleed. Mr. Hint kreunde en drukte zijn beide handen tegen zijn buik, maar Brandon had geen belangstelling meer voor hem en Heather voelde er weinig voor nog eens te zien hoe haar man te keer kon gaan als hij zijn kalmte verloor. Zij draaide hem de rug toe, zonder ook maar één medelijdende blik op hem te werpen. Onmiddellijk begon zij Brandons wond te onderzoeken. Hij kreunde even toen haar tedere vingers het gescheurde vlees aanraakten.
‘We moeten zorgen dat jij thuiskomt, Brandon. Die kogel moet uit je schouder gehaald worden.’
Hij slaagde erin te grijnzen. ‘Ik ben bang dat we voorlopig niet naar huis kunnen. De storm maakt de tocht onverantwoordelijk. Hij is erger geworden sinds ik kwam en zeker verdubbeld sedert jij vertrok.’
‘Maar je schouder moet verzorgd worden. En Beau dan? Wie zal hem voeden?’
Hij lachte en trok haar naar zich toe. Hij trok zich niets aan van het bloed, dat hij daardoor over haar borsten smeerde. ‘Jij zult mijn schouder moeten verzorgen en wat Beau betreft, ik heb James gestuurd om een voedster te halen, voor het geval we niet op tijd thuis zouden zijn. Dat was een goede straf voor James, omdat hij je liet vertrekken. Het was stom van je om in die storm weg te gaan, Heather, en Lulu te willen zoeken.’
‘Maar Brandon, ik kon toch niet werkeloos blijven zitten,’ protesteerde zij.
Zij waren zich niet bewust dat de gestalte achter hen naar de deur kroop. Toen een stoot wind en regen hen beiden trof, draaiden ze zich verschrikt om en ontdekten dat Mr. Hint naar buiten wankelde. Hij sleepte zich voort en probeerde zich staande te houden tegen de wind, die nu een demonische kracht had. Brandon had de grootste moeite om bij de deur te komen. Toen hij daar eindelijk was, rende Mr. Hint al over de veranda naar de zijkant van het huis. Brandon kwam te laat om hem te verhinderen zijn kreupele lichaam op Leopold te slingeren. Hij gilde een waarschuwing naar de man, maar zijn stem ging verloren in de wind.
Mr. Hint keerde het zwarte paard en had de grootste moeite om in het zadel te blijven zitten. Hij lachte, ondanks het feit dat hij zo onvast in het zadel hing. Hij had die reus van een man behoorlijk te grazen gehad.
In zijn jeugd had hij genoeg slaag van zijn vader gehad om zijn lichaam te harden tegen alles wat een sterfelijk mens hem zou kunnen aandoen. Hij voelde nog steeds de pijn en zijn lichaam schokte ervan, maar hij was nog niet zover dat hij zich niet meer bewegen kon. Met een duivels gegil dreef hij zijn hielen in de flanken van het paard en het dier schoot wild naar voren.
Heather kwam nu de veranda op aan de voorkant van het huis. Zij worstelde tegen de wind en de regen toen hij haar voorbij reed, de modderige laan af. De grote takken van de eikeboom zwaaiden gevaarlijk boven zijn hoofd. Boven het huilen van de wind hoorde zij het gekraak van een tak. De stortregen doordrenkte haar, toen zij zich een weg baande tegen de storm in, de trap af. Zij werd er zich van bewust, dat Brandon haar voorbij rende. Zijn haren plakten aan zijn hoofd, zijn broek was drijfnat en kleefde aan zijn lichaam, terwijl het bloed uit de wonde zich met de regen vermengde. Hij draaide zich naar haar om en zijn mond bewoog, maar zij hoorde niets door de storm. Hij maakte een beweging dat zij terug moest gaan naar het huis. Vlak in de buurt sloeg de bliksem in en de ontploffende donder deed horen en zien vergaan. Weer verscheurde een bliksemstraal de hemel en toen Heather zich omkeerde, zag zij Leopold steigeren van angst. Mr. Hint, die zich met moeite in het glibberige zadel houden kon, viel toen een grote tak zijn laatste banden met de boom losscheurde onder de krankzinnige kracht van de wind, naar beneden donderde en hem verpletterde. Ergens in de buurt sloeg opnieuw de bliksem in en Heather’s kreet ging verloren in de donderslag, die erop volgde. Zij rende naar Brandon, maar hij had zich al in beweging gezet. Hij keek om en beduidde haar dat zij terug moest gaan. Zij bleef echter staan en zag hem haastig naar Mr. Hint lopen, voorovergebogen tegen de wind, die aan hem rukte en trok. Zij zag hoe hij de kreupele bereikte en de tak probeerde weg te rollen. Toen deze niet meegaf, knielde hij naast de man neer. Hij keek om, zag haar en schudde zijn hoofd. Door deze simpele beweging wist Heather, dat het geen zin meer had de tak van Mr. Hint af te rollen. Hij voelde hem toch niet meer. Hij was dood. De gerechtigheid had ingegrepen.