Haar hoop en haar angst dreven haar voort over de veranda en zij betrad het grote gebouw. Zij sloot de deur tegen de storm en keek om zich heen. Dan trok zij de doornatte mantel en de modderige laarzen uit. Het grote huis scheen voorover te leunen tegen de wind. Windstoten kwamen door de luiken en deden de gordijnen en overgordijnen bewegen en de vensters ratelen. Het was alsof het huis in beweging was. De vloeren kraakten en kwamen omhoog onder de spanning, de muren kreunden en de pannen op het dak rammelden hun angst uit. Schaduwen kropen door ieder vertrek en af en toe kraakte ergens diep in het huis een deur en sloeg dan dicht. Het huis scheen bezwaar te maken tegen haar binnendringen en kreunde zijn ongenoegen uit, maar haar doel overwon haar afkeer. Zij moest er zich van overtuigen dat Lulu zich niet in een of ander hoekje verstopt had.
Zij riep, maar kreeg geen antwoord. Zij onderzocht iedere kamer met een zorgvuldigheid, die uit wanhoop voortkwam. De kamers op de eerste verdieping waren donker. De overgordijnen waren voor alle ramen getrokken en van buiten kwam ook niet veel licht. Hier en daar ontdekte zij een raam, dat open stond. Zij zocht verder en sloeg geen plaats over, die groot genoeg was om iemand te verbergen. Gordijnen werden opzij geschoven en geen deur bleef dicht. Het zoeken verwarmde haar en de kilte van de rit naar Oakley verliet haar botten. Niet bepaald als een dame rende zij de trap op, haar rokken hoog boven haar knie? Op de tweede verdieping zette zij het zoeken voort. Hier scheen de storm dichterbij te zijn. De windstoten door kieren en spleten waren als koude messen en de regen kletterde fel op het dak. Takken sloegen tegen de luiken en deden hen klapperen. Zij gooide iedere deur wijd open en zocht onder ieder bed. Even bleef zij voor Louisa’s bed staan en was zich ervan bewust, dat dit zeer waarschijnlijk de plaats was waar Brandon zijn mannelijkheid had losgelaten op de charmes van deze vrouw. In een plotselinge vlaag van woede trok zij de satijnen sprei van het bed en trapte erop om dan haar zoeken weer voort te zetten.
Het huis was leeg. De toegang tot de zolder werd gevormd door een klein luik. dat zonder trap of ladder niet te bereiken was. Zij keerde weer terug naar de eerste verdieping. Opeens schoot het haar te binnen, dat zij nog niet in de woonkamer gekeken had en daarom deed zij dat nu.
Heather haalde diep adem en voelde een grote kilte in haar borst. Gordijnen waren van de ramen gescheurd en een stoel lag er vernield tussen. Een tafeltje balanceerde voorzich~ig op drie poten voor de open haard. De vierde poot ontbrak. Een secretaire stond daar leeg en kaal, want pennen, papier en inktpot lagen verspreid over het vloerkleed eronder. Verschillende boeken waren uit de boekenkast gevallen en de rest stond in wanorde door elkaar. Het vertrek was duidelijk het slachtoffer geweest van iemand. die met grote haast en bezorgdheid iets gezocht had. Er was geen reden om aan te nemen, dat men het gezochte voorwerp niet gevonden had, maar toch begon Heather de kamer te onderzoeken zoals alleen maar een vrouw kan doen. Zij had er geen idee van wat zij zocht. Zij wist alleen maar dat hier iets liggen moest. Haar ogen gingen over het vloerkleed en zochten nauwkeurig de bovenkant van ieder ding af. Haar handen zetten voorwerpen terug op hun plaats, terwijl haar vingers iedere barst en spleet betastten om te zien of er iets in zat. Het haardscherm stond een beetje scheef en haar vrouwelijk gevoel voor netheid vroeg erom, dat het weer op zijn plaats gezet werd. Toen zij het scherm verschoof, viel haar blik op iets glinsterends eronder. Het voorwerp lag in een spleet tussen twee bakstenen op de vloer van de open haard. Zij boog zich voorover en hapte naar adem.
Het was een van de diamanten oorringen van Catherine Birmingham, haar eigen oorring, een van het paar dat zij aan Mr. Hint gegeven had. Zij raapte het juweel op en staarde er ongelovig naar. In haar briefje aan Brandon had Louisa het gehad over enige interessante nieuwtjes. Welk ander geheim kon de vrouw gehad hebben, uitgezonderd dan dat betreffende William Court. Iets anders was er niet. Maar waarom had Mr. Hint het haar verteld? Hij was er zich van bewust dat Brandon haar niet door zou laten gaan losgeld voor haar te betalen om hem zijn mond te laten houden, als hij het te weten kwam. En als Louisa van William’s dood zou weten, dan zou zij alles doen om het Brandon te vertellen en het was duidelijk waarom. Waarom had Mr. Hint Louisa dan ingelicht? Waarom had hij haar de oorringen gegeven? Waarom zou hij een fortuin verknoeien door zoiets stoms te doen? Was hij verliefd geworden op de vrouwen probeerde hij haar met deze juwelen om te kopen? Die lelijke man? Louisa zou hem in zijn gezicht uitgelachen hebben.
Maar was het dat werkelijk? Kon hij haar gedood hebben omdat zij hem uitlachte - of om haar het zwijgen op te leggen? Was hij zo sterk, dat hij haar de nek kon breken met zijn blote handen? Brandon kon dat, dat wist zij, maar kon een man, die maar half zo groot was als hij, genoeg kracht opbrengen om zulk een daad uit te voeren?