De huilende wind deed haar de volgende morgen ontwaken. Zware grijze wolken renden langs de hemel, voortgedreven door de woedende windvlagen. Een geelachtige gloed scheen over het landschap te hangen. Het regende niet hard, maar de druppels kletterden tegen de ramen, voortgedreven door de wind. Er was een storm op komst. De dag sleepte zich voort en de tikkende regen begon op Heather’s zenuwen te werken. Jeff kwam af en toe even binnen van zijn speurtocht naar Lulu, nat tot op de huid, en toen zij hem vragend aankeek, schudde hij langzaam zijn hoofd. Ofschoon geen van beiden iets zei, begonnen zij wanhopig te vermoeden dat er ook iets met Lulu gebeurd was.
Het was in de late namiddag, toen Heather het niet langer meer volhouden kon daar maar in Harthaven te zitten zonder haar man te kunnen helpen. Zij kleedde zich in rijkostuum en cape met capuchon, verliet steels haar slaapkamer en liep de trap af. Zij was bang dat Hatti haar zou opmerken. Het zou al moeilijk genoeg zijn James over te halen Lady Fair zonder tegensputteren te zadelen. Maar als Hatti ontdekte dat zij in de storm nog weg wilde gaan, dan zou die koppige negerin haar vast en zeker de weg versperren. Haar ontsnapping gelukte en zij vond James, die bezig was de vloer van de stal met vers hooi te bedekken. Hij keek geschrokken op, toen zij de deur opende en staarde haar een ogenblik verbaasd aan, toen zij met de zware deur worstelde. Hij gooide zijn riek weg en kwam haar te hulp.
‘Wat doet u hier bij zo’n weer, Mrs. Birmingham? U hoort in huis te zijn, weg van deze wind.’
‘Ik wil er met Lady Fair op uit, James. Wil je haar zadelen? Ik heb al eerder met haar in de regen gereden, dus hoef je je geen zorgen te maken.’
‘Maar Mrs. Birmingham, er komt een behoorlijke storm. En als die woedt, dan vliegen de blinden van het huis en storten bomen neer. Het is niet veilig. Master Birmingham zou me levend villen als hij hoorde, dat ik een paard voor u gezadeld heb bij dit weer.’
‘Van mij zal hij niets horen, James. Als hij erachter komt, zal ik hem vertellen dat ik het je bevolen heb. Schiet op en zadel Lady Fair. Lulu moet gevonden worden, zodat zij sheriff Townsend kan vertellen dat Master Birmingham Miss Louisa niet vermoord heeft.’
Zijn donkere, verschrikte ogen staarden haar aan alsof hij nog meer wilde zeggen, maar haar gefronste wenkbrauwen deden hem zwijgen.
‘Als jij haar niet zadelt, dan doe ik het zelf.’
Hoofdschuddend schuifelde hij weg en het kwam Heather voor dat er uren vergingen voordat Lady Fair gezadeld en klaar was. Voor de vijfde keer controleerde James de buikriem.
‘Mrs. Birmingham, zij kan schichtig worden in deze storm.’ Zijn samengeknepen wenkbrauwen verrieden duidelijk zijn bezorgdheid.
‘Ma’am - Mrs. Birmingham, u kunt het niet doen.’
‘Zwijg James, ik moet gaan.’
Grommend gaf hij toe en hielp haar in het zadel. Hij stond daar met de teugel in zijn hand. zijn ogen groot van angst. Diezelfde angst deed zijn lippen trillen en zij dacht even dat hij haar nog zou tegenhouden. Tenslotte liet zijn hand de teugels los en hij draaide zich om om de poort van de stal voor haar te openen. Zij zette haar hiel in de flank van het paard en dwong het de storm in te gaan. Het was alsof zij in een andere wereld kwam. De wind, de regen en de bliksem maakten alles tot het toppunt van verwarring. De kastanjebruine merrie bleef staan, maar haar trappende hiel dreef het paard voort. De scherpe windvlagen rukten aan haar mantel en de regen maakte haar in een oogwenk drijfnat. Verblindende lichtflitsen schoten door de lucht en werden begeleid door ratelende donderslagen.
Heather keek om en zag James, die haar nakeek, gebogen tegen de regen. Even kwam zij in de verleiding weer terug te gaan om zijn angst - en de hare weg te nemen. Zij kon niet ontkennen dat zij doodsbenauwd was. Als zij niet geweten had, dat het noodzakelijk was, zou zij thuis gebleven zijn. Maar Brandon’s leven hing ervan af dat Lulu gevonden werd en wat was een betere plaats om zich te verbergen dan in het verlaten huis van haar meesteres. Paard en ruiter kwamen in het kolkende bos. De anders zo rustige takken bogen en zwaaiden als wildgrijpende armen, die haar van het paard wilden sleuren. En omdat dit mislukte, kreunden zij hun teleurstelling uit in de wind. De merrie gleed en struikelde van de ene naar de andere kant van het modderige pad. Het ene ogenblik zat ze tussen het vlijmscherpe palmettogras, het andere moment in het dichte kreupelhout. Het vergde het uiterste van Heather’s concentratie om in het gladde zadel te blijven. In wanhoop draaide zij de teugels om haar vuist en begroef haar gezicht in Lady’s manen. De rit werd een uitputtend gevecht voor zowel paard als ruiter, terwijl zij hun weg zochten tegen de wind en de regen. het bos en de modder.
De wind scheen minder geworden te zijn en de regen kletterde niet langer neer op haar schouders. Het drong tot Heather door dat het paard nu stilstond. bevend van vermoeidheid. Zij hief haar gezicht op en ontdekte dat zij in de beschutting van het herenhuis van Oakley stonden. De voorgevel van het huis torende hoog boven haar in de storm. schemerig verlicht door de verdwijnende dag, Zij gleed uit het zadel en ontdekte. dat haar benen haar haast niet meer konden dragen. Zij leunde tegen het dampende paard en haar krachten kwamen langzaam terug.