‘Het moet gebeurd zijn, zoals jij zegt,’ gaf Jeff toe. ‘Toen ik haar voor het eerst zag, waren de kleren van haar lijf gescheurd en lag de hele kamer overhoop. Ik dacht dat jij met haar gevochten had. Verkrachting kwam niet bij mij op. Jij zou haar niet…’ Hij bloosde en keek Heather aan. Hij ontdekte dat zij rustig toehoorde. ‘Jij had haar niet hoeven lastig te vallen,’ vervolgde hij en draaide zich om. ‘En nu ik erover nadenk, dan kan ik het met je eens zijn dat zij gedwongen werd. De manier waarop zij lag, was alsof de man haar juist verlaten had. Ongetwijfeid werd zij gedood, toen zij nog bezig waren. Maar wie zou zij zo heftig afgewezen hebben?’
Brandons blik keerde weer terug naar het raam. ‘Jeff, ik wil met Lulu praten. Kun jij haar voor me halen?’
De jongere broer knikte. ‘Weet je dan iets?’
Brandon haalde zijn schouders op. ‘Misschien. Ik weet het niet zeker. Ik moet eerst met het meisje praten, voordat ik meer zeggen kan.’
Jeff glimlachte. Hij verkeerde nu niet langer meer in het onzekere over de onschuld van zijn broer.
‘Ik zal haar gaan halen. Jij kunt inderdaad beter wat meer feiten hebben, voordat Townsend hier aankomt.’
Toen hij weg was, hief Brandon Heather’s kin omhoog en keek haar recht in haar ogen.
‘Dank je wel, datje mij geloofde: mompelde hij.
‘Ik zou niet veel waard zijn als vrouw, als ik dat niet gedaan had.’ antwoordde zij en streelde zijn wang.
Hij liet haar los en draaide zich om. ‘Ik weet niet zeker, of ik haar niet gedood zou hebben. Ik was zo woedend, dat ik Jeff neersloeg, toen hij mij probeerde tegen te houden. Ik wilde haar vermoorden, toen ik haar briefje gelezen had. Toen ik haar daar op de grond zag liggen met de kleren van haar lichaam gescheurd, waar zij zo trots op was, drong het tot me door hoe dicht ik eraan toe geweest was haar te doden. Ik schrok me een ongeluk, toen ik me realiseerde wat ik ons bijna aangedaan had.’ Hij wendde zich weer tot haar. ‘Weetje, het kon me niets schelen dat zij dood was. Ik was er helemaal niet rouwig om. Ik voelde me alleen maar opgelucht dat ik van haar af was en niet wegens moord opgehangen behoefde te worden. Maar Heather, ik had haar kunnen doden, als…’
‘O, liefste,’ fluisterde zij en sloeg haar armen om zijn hals. ‘Misschien was je woedend, maar niets ter wereld kan mij doen geloven, dat jij zoiets gedaan zou hebben. Daartoe ben jij niet in staat.’
Hij drukte haar tegen zich aan, zijn arm om haar slanke leest, en vond troost en ontspanning in haar rotsvast geloof in hem.
‘Oh Heather. Heather,’ mompelde hij. ‘Ik houd zoveel van jou. Ik heb je nodig. Ik wil je altijd bij me hebben.’
Tranen van vreugde sprongen in haar ogen, terwijl zij zich aan hem vastklemde. Het was heerlijk door hem bemind te worden. Brandon ademde de frisse geur van haar lichaam en van haar haren in en zijn blik viel op de hand, die hij achter haar rug geklemd hield. Langzaam ontspanden zijn vingers zich en in de palm van zijn hand lag een van de oorbellen van Catherine Birmingham.
Die avond kwam sheriff Townsend en arresteerde Brandon. Er viel niet met de man te praten. Hij was ervan overtuigd dat hij zijn mannetje te pakken had en verknoeide geen tijd om de hele zaak met hen te bespreken. Hij vertelde Brandon dat hij onder arrest stond, zodra hij het huis binnenkwam en een kwartier later waren zij op weg naar Charleston, vergezeld door twee assistenten van de sheriff.
Heather bleef vol zorgen achter, Brandon was niet in staat geweest met Lulu te praten. Het meisje was nergens te vinden. Niemand kon zich herinneren haar gezien te hebben. nadat zij weggevlucht was van het veld. De paar slaven. die Oakley nog rijk was. hielden zich ver van het huis en zaten veilig in hun eigen hutten. Zij deden alsof zij niet wisten wie het huis in en uit gegaan was, terwijl Louisa’s lijk afgelegd werd om de volgende dag naar Charleston gebracht te worden. Niemand kon dus zeggen of Lulu was teruggekeerd of niet. Jeff stuurde een paar mannen erop uit om de omgeving uit te kammen. terwijl hij en George naar de stad reden, maar geen van beide groepen vond een spoor van het meisje.
In de late namiddag liep Heather heen en weer in hun slaapkamer. Zij voelde de eenzaamheid nu Brandon er niet was en zij vroeg zich af, hoe hij zich zou voelen. Townsend was zo verdomd koppig geweest en had geweigerd naar haar smeekbeden en Brandon ‘s argumenten te luisteren. Misschien behandelde hij haar man nu al alsof hij veroordeeld was. Zij huiverde bij de gedachte. liep naar het raam en drukte haar gezicht tegen het glas. Buiten was het stikdonker en de wind gierde rond de hoek van het huis en deed de bomen schudden. Het was gaan regenen, maar Heather vond er geen troost in, alleen maar ellende en wanhoop. Uitgeput sleepte zij zich tenslotte naar het bed en kroop tussen de lakens. Zij staarde in de duisternis naar de witte glans van de hemel van het bed boven haar en voelde heel fel de leegte op de plaats naast haar.