Toen Brandon Heather de kaartjes voor een nieuw toneelstuk in het Dock Street Theater liet zien, drukte zij hem haast plat en spreidde haar dank in felle kussen over zijn gezicht. Toen haar enthousiasme wat bedaard was en zij op zijn schoot naar de kaartjes keek, bekende zij dat zij nog nooit in een theater geweest was.
Als zij zich in het openbaar vertoonden, trok het paar altijd de aandacht. Brandon ‘s grote, slanke knapheid en Heather’s petite schoonheid maakten hen tot iets, dat je maar eens zag, Toen zij deze avond de foyer van het theater aan de Dock Street betraden, was dit weer het geval. Brandon droeg een witte broek en een vest van dezelfde kleur. Een stukje kant viel over zijn bruine handen en plooide zich aan de voorkant van zijn hemd. Zijn scharlaken jas was kunstig geborduurd met gouddraad over de revers en de stijve kraag. Heather zag er betoverend uit in een jurk van zwarte, Franse kant, weelderig bestikt met kraaltjes, die glinsterden in het kaarslicht. Een struisvogelveer was in haar kapsel verwerkt en aan haar oren bengelden de diamanten hangers van Catherine Birmingham.
Zoals gewoonlijk werden zij begroet met afgunstige blikken en met hartelijkheden van vrienden. Brandon stond als een bewaker naast zijn vrouw, terwijl de mannen haar hand kusten. Heel wat jongemannen baanden zich een weg door de menigte in de hoop dat deze uitzonderlijke schoonheid het een of ander verre, ongetrouwde familielid van de Birminghams zou zijn. Zij stelden zich aan Heather voor en vonden haar van dichtbij nog verleidelijker dan van veraf. Hun gezichten werden echter lang en zij wendden zich teleurgesteld af als Brandon geamuseerd zijn vrouw voorstelde.
Ze zagen Matthew Bishop uit de verte en hij scheen er de voorkeur aan te geven het ook zo te laten. Hij keek niet al te lang naar Heather en wijdde al zijn aandacht aan een of andere fraai uitgedoste schone.
Mrs. Clark begroette hen met een kritisch, doch goedkeurend oog. ‘Heather, liefje, je ziet er allerschattigst uit vanavond. Je zet al de andere meisjes te kijk in hun maagdelijk wit en rose.’ Zij wendde zich met een geamuseerde hlik in haar ogen tot Brandon. ‘Voor zover ik zien kan, bewaak je haar zeer zorgvuldig, sir.’
Hij grinnikte. ‘Jij hebt mijn vader gekend, Abegail, Kun je geloven dat ik nog erger ben dan hij?’
Mrs. Clark grijnsde en gaf hem een liefkozend tikje met haar waaier. ‘Er was heel wat tijd en zo’n krielkip van een meisje nodigeerdat tot je doordrong, sir. In je vrijgezellentijd was je te zorgeloos. Ik kan me herinneren dat je het helemaal niet erg vond als de genegenheid van je dame naar een ander ging.’ Zij grinnikte opnieuw. Trouwens, jij keek zelf ook naar een behoorlijk aantal en ik heb zo het vermoeden dat jij er ook een aardig stelletje proefde. Maar nu schijn je zo in de ban van dit kleintje, dat je wel een bronstige reebok lijkt.’ Zij wendde zich weer tot Heather en glimlachte even. ‘Ik ben blij dat jij gekomen bent, kind. Ik mag de Birminghams en ik zie graag als het hen goed gaat.’
Even raakten Heather’s lippen de wang van de oude vrouw aan. ‘Dank je wel. Abegail. Uit jouw mond is dit echt een compliment.’
‘Flauwekul.’ protesteerde Abegail. ‘Ik constateer alleen maar een feit en het is niet nodig dat jij een oude vrouw opjut met jouw Ierse onzin. Zo vriendelijk ben ik nou ook weer niet.’ Zij glimlachte om haar grove opmerking wat te verzachten en klopte op de hand van de jonge vrouw. ‘Verknoei je lieve woorden niet aan mij, kind. Je man is daar gevoeliger voor.’
Later, in hun privé-loge, had Brandon meer oog voor Heather dan voor wat er op het toneel gebeurde. Haar duidelijke opwinding over het stuk verheugde hem. Als de acteurs speelden, zat zij muisstil en dronk ieder woord in. Zij zag er meer dan verleidelijk uit en hij vond het haast onmogelijk zijn ogen van haar af te houden. Toen zij weer in de foyer stonden en een glaasje wijn dronken, luisterde hij geamuseerd naar haar druk en opgewekt gepraat over het toneelstuk. ‘Dat zal ik nooit vergeten, Brandon. Papa heeft mij nooit meegenomen naar zoiets. Het is heerlijk, precies alsof een sprookje tot leven komt.’
Hij boog zich over haar heen en lachte zacht aan haar oor. ‘Misschien ben ik wel de boze kabouter.’
Haar ogen glansden warm, toen zij zijn blik ontmoette. ‘Als dat het geval is, dan is het toch al te laat, want ik heb nu geen andere keus meer. Ik ben verdoemd, want ik kan niet langer meer tevreden zijn met alleen maar te bestaan. Ik moet beminnen en bemind worden. Je ziet, je hebt het mij heel goed aangeleerd. Alles waarmee je in het begin begonnen bent, heb je nu voltooid, zelfs meer dan dat. Ik moet gewoon met jou samenleven en een deel van jou zijn. En als wij niet door huwelijksbanden aan elkaar gebonden waren enjij nog steeds op zee was, zou ik je overal ter wereld als je maîtresse volgen en voor mij zou onze liefde onze heilige eed zijn. En als deze bekentenis van mij een wellustige vrouw maakt, dan ben ik inderdaad een heel gelukkige.’