‘Oh, Brandon, het was vreselijk,’ huilde zij. ‘Vreselijk.’
‘Mijn god, wat is er gebeurd? Ik kwam je voor het eten halen en hoorde je toen gillen.’ Zijn armen sloten zich om haar heen. ‘Je beeft als een riet.’
‘Er was een man… op een paard,’ snikte zij. ‘Hij kwam me achterna. Hij had me haast te pakken.’
Brandon hield haar wat van zich af en keek haar recht in haar gezicht. ‘Wie was het? Heb je hem al eens eerder gezien?’
Zij schudde haar hoofd. ‘Nee, nee. Hij droeg een steek en een cape en ik kon hem niet duidelijk zien. Ik plukte bloemen en voelde dat iemand naar mij keek. Toen ik hem zag, kwam hij op me af en toen ik begon te rennen, zette hij mij na.’ Een huivering ging door haar heen. ‘Hij zag er zo dreigend uit, Brandon.’
Hij trok haar weer naar zich toe, drukte haar vast tegen zich aan en troostte haar zo goed hij kon. ‘Het is nu voorbij, liefste,’ mompelde hij. ‘In mijn armen ben je veilig en ik zal je geen kwaad laten doen.’
‘Maar wie kan het geweest zijn, Brandon? Wat deed hij hier?’
‘Ik heb er geen idee van, liefste, maar Sybil’s moordenaar moet nog steeds gevangen worden. Het beste is, dat jij niet meer alleen weggaat. We moeten de Websters ook waarschuwen. Als de man terugkomt, wil ik niet dat hier nog vrouwen en kinderen op dit pad komen. Ik zal een paar uitkijkposten opstellen. Dat zal hem er wel van weerhouden nog meer onheil aan te richten.’
‘Door hem ben ik mijn bloemen verloren,’ snoof zij, half huilend, alsof dit nu pas tot haar doordrong. ‘Ik had een hele bos voor Leah geplukt, toen hij mij schrik aanjoeg en ik ze wegwierp.’
Brandon grinnikte. ‘Goed, liefje, we gaan terug om ze te halen.’ Hij pakte de zoom van haar jurk en veegde daarmee haar tranen af. ‘En houd nu op met dat huilen voordat je een hele rode neus krijgt.’ Hij kuste haar. ‘Je bent nu toch niet meer bang, h?è’
Zij leunde tegen hem aan. ‘Niet als jij er bent.’
Heather werd opnieuw bang, toen zij de voordeur van Harthaven bereikten en Joseph hen vertelde dat Miss Louisa Wells op bezoek was en in de salon op hen wachtte. Zij keek haar man aan en zag dat zijn gezicht betrok en de spier van zijn wang begon te trillen. Zij volgde hem met haar slapende zoon in haar armen, toen hij de salon betrad.
Louisa zat breeduit in Brandon’s favoriete stoel. Zij droeg een prachtige mousseline jurk en nam een slok uit het glas, dat zij zich volgeschonken had met de brandy van Jeff en een beetje pepermuntwater. Zij glimlachte boven haar glas tegen Brandon en leunde met haar hoofd achterover.
‘Je ziet er goed uit,’ teemde zij. ‘Maar dat deed je altijd al.’ Haar ogen tastten hem af, voordat zij zich tot Heather wendde. ‘Arme meid, jij moet de hitte van Carolina wel vreselijk vinden in vergelijking met het weer dat jij in Engeland gewend bent. De kleine bloem is een beetje verwelkt.’
Onbewust liet Heather zich in een stoel zakken en streek haar haar met een snel, zenuwachtig gebaar glad. Zonder een spier te vertrekken liep Brandon naar de bar en schonk zichzelf een glas in.
‘,Waaraan hebben we dit onverwachte… eh… genoegen te danken Louisa?’ vroeg hij wat sarcastisch. Met zijn glas in de hand ging hij achter Heather staan. ‘We hebben je niet meer gezien sedert je ons het nieuws van de moord op Sybil bracht. Ik vraag me af wat voor bericht je nu weer brengt. Niet weer een moord, hoop ik.’
Zij glimlachte gemaakt. ‘Natuurlijk niet, schat. Ik heb mijn tante in Wilmington bezocht. Nu ben ik terug en breng zo links en rechts wat bezoekjes. Ik ben teleurgesteld dat jullie me niet gemist hebben.’ Van onder haar neergeslagen oogleden wierp zij Heather een snelle blik toe en gaf haar een leuk ingepakt doosje. ‘Dat is voor Beau, schat, een kleinigheid, die ik in Wilmington opgescharreld heb. Ik… eh,’ zij glimlachte vleiend. ‘Ik heb nog nooit bij zo’n gelegenheid een geschenk gegeven.’
Heather sloeg haar ogen neer en mompelde haar bedankje, terwijl zij over haar woorden struikelde. Haar zelfvertrouwen begon danig af te nemen. De angst, die zich die middag van haar meester gemaakt had, had haar zenuwen behoorlijk geschokt en nu Louisa er was, voelde zij zich gespannen en onzeker. Zij maakte het pakje open en een kleine, zilveren beker kwam uit het papier. Beau en het jaartal 1800 stonden in het metaal gegraveerd.
‘Dankje wel, Louisa,’ zei ze zacht. ‘Het is heel mooi.’
Louisa voelde dat zij op dit ogenblik in het voordeel was en zij liet deze gelegenheid niet voorbijgaan.
‘Ik had zo het idee, dat het niet juist zou zijn, als ik Brandon ‘s zoon geen geschenk gaf.’ Zij keek naar Beau, die zich nu in de armen van zijn moeder bewoog en tenslotte zijn oogjes opende. ‘Immers… nadat wij… eh… zo intiem geweest zijn, zou het van slechte smaak getuigen, als ik je zoon zou negeren, Brandon,’ glimlachte zij. ‘Ben je niet blij, Heather, dat de jongen zoveel op zijn vader lijkt? Ik bedoel… het zou jammer geweest zijn, als hij op jou geleken had. Ik had gedacht dat dit lieve ding het evenbeeld van zijn moeder zou zijn. Misschien komt dat omdat zij zelf nog zo op een kind lijkt.’ Heather had geen woorden meer. Het was onmogelijk kalm te blijven, terwijl deze vrouw probeerde haar aan stukken te scheuren. Brandon was niet zo geduldig.