‘Oh, Brandon,’ lachte zij uitgelaten. ‘Jij bent zo heerlijk onmogelijk.’
Hij grinnikte. terwijl zijn hand over haar lichaam streek. ‘Hoe het ook zij. we zijn haar kwijt, nietwaar liefste?’
Heather’s glimlach verdween snel. toen zij plotseling de levenloze gestalte van William Court weer voor zich zag. Zij sloeg haar armen om haar man en drukte hem vast tegen zich aan.
‘Ik hoop dat we haar kwijt zijn. Brandon. ik hoop het.’
Brandon streek het haar uit haar gezicht en toen hij begon te praten, klonk zijn stem oneindig teder.
‘Kun je me niet vertellen. waar je bang voor bent, liefste? Wil je me je niet laten helpen?’
Zij rolde van hem af en sloot haar ogen. bang voor hetgeen zou kunnen gebeuren. als hij erachter zou komen dat zij een man vermoord had. Zij schudde haar hoofd en slaagde erin te lachen.
‘Het is niets, lieveling. Echt waar. er is niets.’
Zij opende haar ogen en ontdekte hem boven haar, wachtend met een zoekende blik in zijn ogen en proberend haar gedachten te lezen. Dan boog hij zich langzaam naar haar mond en duwde haar terug in het kussen.
‘Ik houd van jou, Heather. Ik houd meer van jou dan van mijn eigen leven. En mijn liefde is sterk. Jij moet me vertrouwen, lieveling.’ Haar mond bewoog zich onder de zijne en weer smolt Heather weg in zijn armen.
Een hele poos later kwam haar warme adem in zijn oor.
‘En ik houd van jou, Brandon. mijn lieve, lieve man.’
Brandon werd gewekt door Hatti’s stem in de gang en toen haar voetstappen naderden, ging hij rechtop zitten, nadat het tot hem doorgedrongen was, waar hij zich bevond. Zijn beweging maakte haar wakker en zij rolde dichter naar hem toe. Zij hield haar ogen nog gesloten en een glimlach speelde rond haar mond. Zij liet haar hand over zijn gespierde ribben glijden. Hij ging weer op zijn rug liggen en trok met tegenzin het laken over hen heen, toen Hatti de deur opende. De oude negerin bleef stokstijf staan. toen zij hen beiden in het grote bed zag, maar dan verscheen er een brede grijns, die rimpeltjes rond haar ogen toverde en zij liep bedrijvig rond door de kamer alsof dit een alledaagse bezigheid was. Zij negeerde Brandon’s kwade gezicht, liep naar het raam en schoof de zware overgordijnen terzijde om de stralende zon het vertrek te laten vullen. Zij stond daar nu met de armen in haar zij en grinnikte bij zichzelf.
‘Yassah, het gaat vandaag een prachtig fijne dag worden. Weetje, ik geloof niet dat ik de laatste twintig jaar zoveel zon op een dag gezien heb. In ieder geval niet sedert jouw mammie hier in dit huis was, Master Bran.’
Heather duwde de kussens omhoog en leunde achterover, half zittend half liggend. Zij trok het laken over haar boezem. Brandon kwam naast haar zitten, liet zijn hand over haar dij glijden en keek de negerin met gefronste wenkbrauwen aan. Heather’s ogen glinsterden van onderdrukt plezier, toen zij Hatti door het vertrek zag drentelen. Zij raapte de kleren op en legde die over haar arm, terwijl zij hier en daar dingen recht zette.
‘Ik denk dat jullie nu wel jullie ontbijt zullen willen hebben,’ ratelde de oude vrouw verder. ‘Ik heb nooit geweten dat jij zo’n langslaper was, Master Bran. Ik heb zo het idee dat Master Jeff zich almaar afvraagt, waar jullie blijven. Hi-hi-hi.’
Zij grinnikte, niet in staat haar geluk te verbergen. Dan werd zij weer ernstig, raapte Heather’s blauwe nachtjapon van de grond naast het bed en legde die zorgvuldig op een stoel in de buurt. Zij liep naar de kast, haalde er een jurk uit en legde die naast de nachtjapon.
‘Ik heb zo het idee, dat hij weldra hier zal zijn. Hij heeft al een poosje geleden ontbeten en hij zei dat hij jullie wilde spreken.’ De brede grijns verscheen weer rond haar mond. ‘Die master Beau zal ook weldra hier zijn. Ik heb nog niet meegemaakt dat hij ook zo lang geslapen heeft. Jij hebt hem goed getraind, Miss Heather.’
‘Hij heeft alleen maar betere manieren dan sommige andere mensen, die ik ken,’ gromde Brandon en ontlokte daardoor opnieuw een gegrinnik bij de oude vrouw.
Zij schuifelde naar de deur en opende die, terwijl zij Brandon opnieuw een gemene blik toe wierp. ‘Yassah, het gaat inderdaad een machtig fijne dag worden.’
Voordat zij weg was, weerklonk Jeff’s stem uit het aangrenzende vertrek. ‘Waar is die luilak? Laat de fuif vroeg in de steek, vergeet zijn gasten en ligt tot de middag in bed.’
Zijn hoofd verscheen in de deuropening en met stokkende adem liet Heather zich snel zakken, terwijl zij het laken tot onder haar kin optrok. Even heerste er een stilte, toen zijn blik de scène indronk. ‘Wel, jullie zien er niet bepaald netjes uit, maar toch kom ik maar binnen,’ grinnikte hij.
Terwijl Hatti vertrok, glipte hij langs de oude vrouwen ging bij het voeteinde van het bed staan. van waaruit hij het tweetal erin bekeek. Zijn lippen vormden een halve grijns. terwijl zijn blik het meest op zijn broer gericht bleef, die zich helemaal niet op zijn gemak voelde. Dan liep hij kalm naar het raam en zag Heather’s blauwe nachtjapon, toen hij langs de stoel kwam. Met een hand op de vensterbank, trok hij met de andere zijn jasje wat recht en staarde nadenkend naar het door de zon beschenen gazon.