‘Vind je haar niet geweldig? Ik heb je nooit gevraagd of je van paarden hield of rijden kon. maar ik kan het je gemakkelijk leren… als uw gezondheid het u tenminste toestaat, madam.’
Zij lachte opgewekt, toen zij zich de trap af haastte naar de merrie. ‘Mijn gezondheid mankeert niets,’ riep zij over haar schouder.
Brandon’s grijns werd breder en hij volgde haar snel de trap af. Helemaal in de ban van de slanke, jonge merrie streelde Heather de zachte neus en streek de kastanjebruine manen glad. Zij kon haar enthousiasme niet bedwingen.
‘Oh, Brandon, zij is fantastisch. Hoe heet zij?’
‘Lady Fair,’ antwoordde hij.
‘Oh, die naam past goed bij haar. Zij is een echte fair lady.’
Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek naar de lichte, diep uitgesneden zomerjurk, die zij droeg.
‘Zou je je niet eerst liever verkleden, schat? Die jurk is nou niet bepaald geschikt om…’
‘Nee,’ viel zij hem in de rede en stak haar onderlip pruilend vooruit. ‘Ik wil haar nu berijden en het duurt veel te lang als ik me nu nog moet gaan verkleden.’ Haar mond toonde een vleiende glimlach, terwijl zij haar vingers over de knopen van zijn vest liet gaan. ‘Alsjeblieft Brandon, alsjeblieft.’
Hij glimlachte om haar koket gevlei en kon haar alleen maar haar zin geven. Hij boog zich voorover en strengelde zijn handen in elkaar om haar sierlijk voetje op te vangen en haar dan omhoog te tillen. Nadat zij in het zadel zat en een knie om de knop geplaatst had, boog Heather zich voorover en zette haar voet stevig in de stijgbeugel. De diep uitgesneden jurk, die zij droeg, viel weg van haar boezem en toonde Brandon nu ieder detail van haar liefelijke, ronde borsten, die de japon eigenlijk behoorde te bedekken. Hij stond daar als bevroren. Zijn handen hielden de teugels vast en zijn ogen hingen aan datgene, wat zij nu uitstalde. Hij slikte moeilijk en een geluid, dat wel op een gekreun leek ontsnapte hem. Heather hief haar blik op naar zijn gezicht en haar lippen krulden zich zacht en vol begrip, toen zijn ogen de hare ontmoetten. Plotseling leek Brandon’s hart zwaar in zijn borst te kloppen en hij had zijn hand al half opgeheven, toen zij rechtop ging zitten en hem verward achterliet. Maar je kon toch niet zo maar met je vrouw spelen op de voortrap van je huis! Ook Brandon begreep dat. Spijtig gaf hij haar de teugels. Heather nam ze aan als een volleerd amazone. Hij ver- baasde zich erover. Zij draaide de merrie van haar weg en leidde het dier met een goed geplaatste druk van haar hiel in een galop de laan af in de richting van de velden. Brandon slingerde zich op Leopold en zette haar donderend achterna op de grote, zwarte hengst. Hij was erg bezorgd om haar lichtzinnigheid. Er volgde nu een wedkamp en Heather liet de merrie opgewekt de laan afdraaien en stuurde haar tussen de bomen door. De geweldige hoeven van Leopold deden de kluiten grond omhoog vliegen bij zijn worsteling het slingerende pad te volgen. Zeer tot Brandon’s schrik was hij echter gedwongen het tempo te minderen. Daardoor bleef de merrie voorop totdat zij een open veld bereikten en de zwarte duivel zijn machtige spieren in zijn voordeel kon gebruiken. Snel haalde hij Lady Fair in. Heather hield de teugels strak en liet haar paard stapvoets gaan, toen Brandon naast haar kwam rijden. Ze lachte bij het zien van zijn bezorgd gezicht.
‘Je hebt mij misleid, madam,’ grinnikte hij tenslotte, want hij zag de humor van haar spelletje in. ‘Je rijkunst wordt slechts overtroffen door je gebrek aan gezond verstand.’
‘Ha!’ gaf zij hooghartig terug. ‘Ik heb al achter de meute gereden en als er meer bos geweest was, dan reed jij nu nog achter me aan met de tong op je schoenen.’
Zij lachte opnieuw en zette haar rijdier aan tot een drafje over het veld. Leopold, die nu warm gelopen was door de achtervolging en de merrie rook, gooide zijn benen hoog in de lucht, trok aan de teugels en hield zich vlak in de buurt van het kleinere dier op. Zo ging de rit verdertotdat zij een open, met gras bedekte heuveltop bereikten. Heather hield Lady Fair in om zelf wat afte koelen en het paard op adem te laten komen.
Toen hij de teugels aan een struik vastgebonden had, wierp Brandon Leopold een kwade blik toe en liep dan naar Heather toe om haar uit het zadel te helpen. Hij stak zijn handen uit en pakte haar onder haar boezem beet. Zij lachte vrolijk, toen zij haar handen op zijn schouders legde. Zij had heel erg genoten van zijn geschenk en van de rit. Hij stond dicht naast het paard en toen zij naar beneden gleed, raakte haar dij hard zijn lies aan. De aanraking kwam voor beiden volkomen onverwachts. Heather trok zich snel terug; haar been leek te branden onder zijn aanraking. Achter haar legde Brandon zijn hand op de merrie en sloot zijn ogen. Een intens verlangen naar zijn vrouw folterde hem en deed hem beven. De onverwachte aanraking maakte hem duidelijk bewust van het celibataire leven, dat hij geleid had vanaf het moment dat hij dit zachte, jonge lichaam streelde en ermee speelde, nu maanden geleden. Zijn lichaam verried zijn behoefte en kwam tegen zijn wil in opstand. Hij hongerde naar haar en kon zich nauwelijks bedwingen om haar niet in zijn armen te nemen, het zachtste en mooiste stukje gras op te zoeken en haar daar neer te vlijen. Hij stelde zich de haast al voor, waarmee hij haar van haar kleren zou ontdoen, ze misschien zelfs van haar lichaam zou scheuren als het te lang zou gaan duren. Hij dacht al aan de opgetrokken wenkbrauwen van de eerzame burgers als zij daar achter zouden komen. Hij vervloekte het gebrek aan afzondering en dacht aan de vele keren. dat men hen onderbroken had, juist op het moment dat hij dacht dat hij vooruitgang maakte. Hij was echter niet van plan het alleen maar bij een vrij partijtje in het gras te laten: hij wilde een heel leven vol genotsmomenten. Hij moest aan zijn doeI denken en haar teder het hof maken en niet aan de bevrediging van zijn hartstocht van het ogenblik.