‘Brandon,jij wordt te oud voor zoiets. Maar het kan ook zijn. dat dat kleine meisje daarboven meer voor jou betekent dan dat je wilt toegeven. Ik heb je zonder angst een gewonde beer zien achtervolgen. Toen wist je precies watje deed. Maar nu ben je zo de kluts kwijt, dat je mijn brandy drinkt, terwijl je dat spul niet eens kunt ruiken, laat staan drinken.’
Brandon duwde hem het glas in zijn handen. ‘Verdomme, waarom geef je het me dan als je dat weet?’
Jeff trok een lelijk gezicht tegen George. De bediende glimlachte en haalde zijn schouders op. De jongere broer liep hoofdschuddend naar het bureau en ging in de stoel erachter zitten. Even later pakte hij een ganzeveer en een stuk papier en schreef een paar cijfers op. Toen hij zich weer tot zijn broer wendde. was zijn grijns breder dan een schuurpoort. Hij zat daar, alsof hij het was geweest, die alles geregeld had.
‘Weet je. Brandon, volgens mijn berekeningen ben jij de eerste de beste dag dat je in Londen was. met Brit je getrouwd.’
George spuwde van verrassing een slok bier uit en hoestte en kuchte alsof hij iets in het verkeerde keelgat gekregen had. Brandon trok zijn hoofd tussen zijn schouders en keek zijn broer nijdig aan.
In de masterslaapkamer kronkelde Heather zich geluidloos van de pijn bij haar pogingen het kind los te maken. Toen de pijn even verminderde, haalde zij diep adem. Maar de opluchting duurde slechts kort en opnieuw waren daar weer de folterende pijnen. Zij kneep de hand van de dienstbode haast fijn en knarste met haar tanden, terwijl Hatti haar aanmoedigde.
‘Het hoofdje komt zo, miss Heather. Het duurt niet lang meer. Ja, goed zo. Gil als je wilt. Je bent al veel te lang stil geweest.’
Een gekreun ontsnapte Heather, toen de pijn weer bezit nam van haar lichaam. Zij vocht om een kreet te onderdrukken, maar toen het hoofdje van het kind naar buiten kwam, was de gil er ook. Beneden in de studeerkamer zakte Brandon uitgeput in een stoel, toen hij de kreet hoorde. Zonder iets te zeggen staarde hij voor zich uit. George ving het glas op, dat uit Brandon’s hand tuimelde. De bediende en de jongere broer keken elkaar besluiteloos aan. Het drong tot hen door dat Heather’s gil ook hen beïnvloedde.
Een poosje later kwam Hatti met een brede grijns op haar zwart gezicht de deur van de studeerkamer binnen met de jonge Birmingham in haar armen. Zij ging eerst naar Brandon, terwijl de twee an- dere mannen naar het bundeltje staarden. Hatti sloeg de deken terug om Brandon zijn kind te laten zien.
‘Het is een jongen, Master. Een sterke, flinke, gezonde jongen. Hij schreeuwde al voordat hij zijn huisje verliet.’
‘Mijn god,’ was het enige wat Brandon wist te zeggen, toen hij uit zijn verbazing bijkwam en het gerimpelde, rode gezichtje van zijn zoon zag. Hij greep zijn glas en goot de inhoud naar binnen. Dan keek hij om zich heen met een gezicht alsof hij er dringend nog een nodig had.
Jeff en George kwamen dichterbij om het kind te bekijken en straalden van trots alsof zij verantwoordelijk waren voor zijn aanwezigheid hier. Zij vergaten Brandon helemaal. Teder duwde Jeff met een vinger tegen het kleine handje.
‘Hij lijkt niet veel op Brandon,’ was zijn commentaar.
Snel keek George van de vader naar de zoon, maar Hatti zei verontwaardigd.’
‘Master Bran zag er precies zo uit toen hij geboren werd. Hij was ook even groot. Deze baby wordt net zo groot als zijn pa. Dat is een ding dat zeker is. Het begin is al goed.’
Brandon stond op en loerde achterdochtig over de schouder van George naar zijn zoon. Dan liet hij de rest alleen de baby bewonderen, verliet haastig het vertrek en rende de trap op naar de masterslaapkamer. Heather glimlachte vermoeid, toen hij naar het bed kwam en haar hand nam.
‘Heb je hem gezien?’ vroeg zij, toen hij naast haar kwam zitten. ‘Is hij niet mooi?’
Op de eerste vraag knikte hij, maar op de tweede bleef hij het antwoord schuldig. ‘Hoe voel je je?’ vroeg hij.
‘Slaperig,’ zuchtte zij. ‘Maar heerlijk.’
Hij drukte zijn lippen op haar voorhoofd. ‘Bedankt voor de zoon’ mompelde hij.
Zij glimlachte en sloot haar ogen, terwijl ze zijn hand tegen haar borst drukte.
‘De volgende keer krijgen we een dochter,’ fluisterde hij.
Maar Heather dreef al weg op de vleugels van de slaap. Zacht maakte Brandon zijn hand uit de hare los en liep op zijn tenen naar de zitkamer. Mary liet hij achter bij zijn vrouw. Bij het raam bleef hij staan en zag dat de dag aanbrak. Hij voelde zich helemaal fit, ondanks het feit dat hij de hele nacht wakker was geweest. Hij zette een stoel voor het raam. opende dat en ging zitten met zijn voeten op de vensterbank. Even later. toen Hatti binnenkwam. vond zij hem met zijn hoofd op zijn borst en zijn ogen dicht. vast in slaap. Langzaam schudde zij haar hoofd en glimlachte. ‘Arme Master, hij heeft inderdaad een zware nacht gehad.’