Hij legde haar voorzichtig neer in het midden van het grote bed. ‘Daar. Is dit antwoord voldoende? Kletskous!! Hier had ik graag dat mijn zoon… of misschien mijn dochter, geboren wordt.’
‘Ik krijg geen meisje. Ik krijg…’
Weer kromp ze in elkaar. toen een nieuwe wee zich van haar meester maakte. Van pijn beet zij op haar onderlip.
‘Ik ga Hatti halen,’ mompelde hij en rende de kamer uit.
Maar de oude negerin had uit haar huisje het licht in Heather’s kamer gezien. Meteen voelde zij wat er aan de hand was en zij was al in de grote gang, toen hij de kamer uitstormde.
‘Zij krijgt de baby!’ riep hij, toen hij haar zag. ‘Schiet op.’
Zij schudde haar hoofd. toen zij zich met hem terughaastte naar de masterslaapkamer. ‘Het zal nog wel een poosje duren, voordat de baby er is, master Bran. Het is de eerste en die komen nooit voor hun tijd. Het kan nog uren duren.’
‘Zij heeft nu de weeën. Doe iets voor haar.’
‘Master Bran, het spijt me, maar ik kan niets doen tegen haar weeën, antwoordde zij. Met bezorgd opgetrokken zwarte wenkbrauwen boog zij zich over de van pijn krimpende Heather en streek het haar uit haar gezicht. ‘Verzet je niet, kind, Haal alleen diep adem als je ze hebt en ontspan je als ze voorbij zijn. Je zult je kracht later nog kunnen gebruiken.’
Op Hatti’s aanwijzing haalde Heather diep adem. De pijn ebde weldra weg en zij kon weer tegen Brandon glimlachen, toen die naast haar kwam staan. Hij ging op de rand van het bed zitten en hield haar hand in de zijne. Zij zag dat zijn gezicht grimmig stond en vol diepe groeven was.
‘Ze hebben me verteld dat iedere moeder dit moet doormaken,’ fluisterde zij troostend. ‘Dat hoort nu eenmaal bij het vrouw zijn.’ Hatti wekte het huispersoneel. Vuren werden aangestoken en grote ketels water opgezet. Schoon linnen werd boven gebracht en met de hulp van Brandon onder Heather gelegd. De blauwe nachtjapon was hoog opgeschort en een schoon laken werd over haar heen gelegd om haar naaktheid te bedekken.
Voor sommigen ging de tijd langzaam. voor anderen snel voorbij. Hatti zat in een stoel naast het bed van haar meesteres te schommelen als zij Heather niet verzorgde. Bij iedere nieuwe wee werd Brandon steeds bezorgder.
‘Hatti, hoe lang denk je nog dat dit zal duren?’ vroeg hij en veegde zijn voorhoofd af.
‘Dat weet niemand, Master Bran,’ antwoordde de vrouw. ‘Maar het lijkt er wel op, dat Miss Heather een stuk dapperder is dan jij. Waarom ga je geen flink groot glas nemen van dat spul. dat jij zo graag drinkt? Het kan helemaal geen kwaad en het helpt behoorlijk.’
Brandon had inderdaad behoefte aan een flink glas brandy, maar hij wimpelde het voorstel af, want hij wilde bij zijn vrouw blijven en haar helpen, waar hij maar kon. Zij hield zijn hand stevig vast en scheen hem naast zich te willen houden. Hij kon haar toch niet verlaten. nu ze zo gefolterd werd bij het krijgen van het kind.
Weer kwamen de weeën ze gingen weer weg. Brandon veegde Heather’s voorhoofd af met een koele, natte doek en deed haar haren wat omhoog. Hij scheen nu bleker dan hij eerst geweest was. Hatti liep naar het bed, greep zijn arm en trok hem mee.
‘Master Bran, het zou nu het beste zijn als je je iets sterks door Master Jeff liet klaarmaken. Je ziet er niet al te best uit,’ Zij leidde hem naar de deur, opende die en duwde hem zacht naar buiten. ‘Bedrink je maar, Master Bran. Word dronken en kom niet terug voordat ik je roep. Ik wil niet dat jij flauwvalt, want ik heb mijn handen vol aan de missus.’
De deur ging dicht. Brandon staarde ernaar en voelde zich helemaal verloren en eenzaam. Hij keek om zich heen en ging tenslotte de trap af naar de studeerkamer. waar George en zijn broer zaten te wachten. Jeff hoefde maar één blik op hem te werpen om hem dan een behoorlijk glas brandy in zijn hand te drukken.
‘Hier, je ziet eruit alsof je het nodig hebt.’
Brandon gooide de inhoud van het glas naar binnen. Hij bemerkte nauwelijks dat het tweetal hem aanstaarde. Jeff gaf George een teken en de bediende nam snel het glas van de kapitein. Hij deed er een paar vingers brandy in en vulde de rest met water aan. Brandon merkte het verschil niet, toen hij de kamer op en neer liep.
Jeff en George slaagden er samen vrij aardig in Brandon’s borrels aan te lengen. Jeff zag hoe zijn broer de ene dure sigaar na de andere opstak om ze dan na twee trekken weer uit te drukken. Hij liep door de studeerkamer als een slaapwandelaar en schonk geen aandacht aan datgene, wat er rondom hem gebeurde. Hij zag hen niet en scheen zich zelfs niet bewust van datgene, wat hij zelf deed. Heel vaak liep hij de gang op en staarde dan naar de tweede verdieping. Vervolgens kwam hij weer terug en pakte zijn glas op. Als een dienstmeisje af en toe de trap op- of afging, deed hem dat opspringen en naar de gang rennen, iedere keer echter tevergeefs. Toen hij zichzelf een glas brandy inschonk en dat in een teug voor een derde leegdronk zonder het verschil te merken, wist Jeff dat hij in een heel andere wereld was.