‘Welkom, dame. Ik vraagje: hoe heet je?’
‘Heather,’ mompelde ze zacht. ‘Heather Simmons, sir.’
‘Aaah,’ zuchtte hij. ‘Een kleine, verleidelijke bloem uit de moerassen. Het is een lieflijke en zeer toepasselijke naam, m’lady. Brandon Birmingham is mijn naam. Mijn vrienden noemen me Bran. Heb je vanavond al gegeten?’
Ze knikte even.
‘Dan misschien een glaasje wijn? …Een fijne madeira?’ ging hij verder en nam een paar bokalen van een kleine tafel.
Zij schudde haar hoofd en sloeg haar ogen weer neer. Hij lachte zachtjes en ging vlak voor haar staan. Hij nam het bundeltje, dat zij nog steeds tegen zich aandrukte, en gooide het in een stoel, terwijl hij op haar neerkeek, verblind door haar jonge schoonheid en de jurk, die haar lichaam slechts als een glinsterende sluier leek te bedekken. Haar ivoorkleurige huid gloeide zacht in het kaarslicht. De gouden vlammen toonden hem een kleine vrouw, gracieus en slank met volle ronde borsten, die heerlijk verleidelijk boven haar jurk uitkwamen. Langzaam gingen ze op en neer door haar ademhaling. Hij kwam dichterbij en sloeg met een snelle beweging zijn arm om haar smalle leest, waarbij hij haar haast van de grond tilde. Dan bedekte hij haar mond met de zijne. Een koppige geur overspoelde Heather, een geur, die leek op die van de brandy, waarop haar vader dol geweest was. Zij was te verrast om weerstand te bieden en hing slap in zijn armen. Zij zag zichzelf alsof zij buiten haar lichaam stond en kreeg een plezierig aandoend gevoel toen zijn tong haar lippen van elkaar duwde en haar mond binnendrong. Ergens in de diepte van haar bewustzijn groeide een vaag gevoel van genot en als de omstandigheden anders geweest waren, zou zij genoten hebben van de harde, mannelijke druk van zijn lichaam tegen het hare. Nog steeds glimlachend deed hij een pas achteruit. Een nieuwe gloed flikkerde in zijn ogen. Toen zijn handen haar loslieten, hapte zij naar adem in stomme verbazing, want haar jurk zakte rond haar enkels. Een onderdeel van een seconde staarde zij hem aan, voordat zij zich voorover boog om het kledingstuk weer omhoog te trekken. Maar de handen grepen haar schouders en trokken haar weer omhoog. Opnieuw bevond zij zich in zijn armen. Deze keer verzette ze zich, want met een angstaanjagende duidelijkheid werd zij er zich plotseling van bewust wat hij van plan was. Zij wist, dat zij in het nadeel was, toen haar uitgeputte lichaam zich zwak tegen hem verweerde. Als de greep van William Court van ijzer was geweest, dan was het hele wezen van deze man van gehard staal. Zij kon zich niet bevrijden en haar handen duwden tevergeefs tegen zijn borst. Haar verzet rukte zijn hemd los en nu lag zijn behaarde borst naakt tegen de hare met alleen maar het dunne hemd tussen hen in. Iedere keer als zijn mond de hare nam en vurige kussen haar gezicht en boezem bedekten, raakte zij buiten adem. Zij voelde zijn handen over haar rug omhoog gaan. Met een simpel rukje maakte hij het hemd los en trok dat van haar af. Haar naakte boezem werd haast platgedrukt tegen zijn borst. In doodsangst duwde zij zo hard zij kon en even was zij vrij van hem. Een lach, diep in zijn keel, steeg op en hij gebruikte de onderbreking om zich te ontdoen van zijn laarzen en zijn hemd. Toen hij zijn broek uittrok, grinnikte hij.
‘Goed gespeeld, dat spelletje, m’lady, maar er bestaat geen twijfel wie de winnaar is.’
Zijn ogen brandden van hartstocht, toen hij met volle teugen genoot van haar nu onbedekte charmes, veel lieflijker dan hij zich voorgesteld of gehoopt had. Zij staarde vol afschuw naar de eerste naakte man die zij zag. Zij stond als aan de grond genageld, totdat hij op haar toekwam. Met een gil van angst draaide zij zich om om te vluchten, maar ontdekte dan dat haar arm werd beetgepakt in een greep, die teder was, maar toch zo onwrikbaar als een stalen band. Zij dook onder zijn arm door en zette haar tanden in zijn pols. Hij kreunde van pijn en zij sprong weg, maar struikelde in haar haast en viel languit op zijn kooi. Ogenblikkelijk lag hij boven op haar. Hij drukte haar kronkelend lichaam tegen het bed en het scheen alsof iedere beweging die zij maakte, zijn hartstocht nog meer aanwakkerde.
Haar haar raakte los en deed haar bijna stikken.
‘Nee,’ hijgde zij. ‘Laat me met rust! Laat me los!’
Hij grinnikte en mompelde tegen haar keel: ‘Nee, mijn bloeddorstige, kleine heks. Oh nee, nu niet meer!’
Dan schoof hij omhoog en werd zij bevrijd van zijn zwaar gewicht. Maar dat duurde slechts even. Zij voelde zijn hardheid zoekend en tastend tussen haar dijen. Dan vond hij zijn doel en drong het eerste nauwe deel binnen. In haar paniek om te ontsnappen drukte zij zich omhoog. Een half gesmoorde gil ontsnapte haar en een brandende pijn scheen zich door haar lendenen te verspreiden.
In stomme verbazing deinsde Brandon terug en staarde haar aan. Slap lag zij op het bed en haar hoofd rolde heen en weer. Teder raakte hij haar wang aan en mompelde iets onverstaanbaars. Maar zij hield haar ogen gesloten en wilde hem niet aankijken. Zacht bewoog hij zich tegen haar aan, kuste haar haar en wenkbrauwen en streelde haar lichaam met zijn handen. Zij reageerde niet, maar zijn lang onderdrukte hartstocht werd heftiger en weldra drong hij diep in haar door, niet meer in staat zich nog langer te beheersen. Zij had het gevoel dat iedere beweging haar openscheurde. Tranen kwamen in haar ogen.