Hij zat er helemaal naast. Niets was anders met Emily, behalve misschien de manier waarop ze het speelde. Ja, dat was het. Ze had gewoon een spelletje met hem gespeeld. Die vormeloze pakken. Dat strenge kapsel. Dat beleefde, onpersoonlijke toontje van haar. Ja, Mr. McBride. Nee, Mr. McBride. Zelfs die afgrijselijke advertenties waar ze zogenaamd op zou reageren. Dat vormde allemaal een onderdeel van het plan om…
Om wat?
Inmiddels werkte ze al bijna een jaar voor hem, en in al die tijd had ze net zomin naar hem gekeken als man als hij naar haar als vrouw. Zij had geen spelletjes gespeeld. Als iemand dat al had gedaan, dan was hij het.
Hij had haar, en zichzelf, wijsgemaakt dat hij haar wilde helpen. Helpen begeerlijker te worden voor andere mannen, maar toen puntje bij paaltje kwam, was hij de vent geweest die haar begeerde.
Nu kon ze datgene wat hij haar had geleerd in de praktijk gaan brengen met iemand anders.
Jake had het gevoel alsof iemand zijn hart uit zijn borstkas rukte. Zijn Emily, met een andere man?
Nee. Nee, dat mocht niet gebeuren. Hij wilde… hij wilde…
Hemel, hij wist niet wat hij wilde, en dat was allemaal háár schuld. Zij had van zoiets simpels als een weekendje in bed iets gemaakt wat zelfs een geleerde nog boven de pet zou gaan.
Hij deed het licht in de keuken uit, waarna hij boos naar zijn slaapkamer marcheerde. Die afspraak in San Diego moest maar vervallen, want hij ging nergens naar toe voor ze dit hadden uitgesproken.
Emily, zou hij zeggen, je bent wat te hard van stapel gelopen. Maar omdat dit allemaal zo nieuw voor je is, wil ik je nog een tweede kans geven. We vergeten dat nare incident op zondagavond gewoon. Doen net alsof het nooit is gebeurd…
En als ze hem nu eens vierkant zou uitlachen, wat dan?
Jake stapte in bed, vouwde zijn handen achter zijn hoofd en staarde omhoog in het donker.
Dan zou hij haar ontslaan. Klaar, uit.
Hij rolde op zijn buik, zijn kussen met zijn vuisten bewerkend tot de vorm ervan hem naar de zin was.
Een halfuur later knipte hij het schemerlampje aan, vouwde zijn handen weer achter zijn hoofd en staarde nijdig naar het plafond.
Nee, hij zou haar niet ontslaan. Zij verwachtte natuurlijk niet anders, en zat hij er nu echt op te wachten dat ze hem ook nog kon uitschelden voor wraakzuchtige schoft? Nee, dus.
Zover zou het trouwens niet komen. Ze zou heus niet lachen als hij aanbood om de klok terug te draaien. Nee, ze zou zich in zijn armen werpen, hem kussen, en dan zouden ze afspreken dat kantoorzaken op kantoor hoorden en slaapkamerzaken in de slaapkamer. Simpel.
Jake glimlachte. Diep in zijn hart wist hij dat dat was wat Emily echt wilde. Vrouwen waren gewoon van die emotionele wezens. Niet dat hij dat ooit hardop zou zeggen. Zoals dat juweeltje over hormonen en de tijd van de maand… ‘Dat was vragen om moeilijkheden, maat,’ prevelde hij.
Toch was het waar. Vrouwen fluctueerden als de aandelenmarkt op een heel slechte dag. Slachtoffers van hun emoties, stuk voor stuk, zelfs Emily. Wat zouden vrouwen toch moeten beginnen als er geen mannen waren om nog een beetje logica in stand te houden?
Goed. Hij had het allemaal uitgedacht. Morgen zou hij naar San Diego gaan, op dinsdag zou hij terugkomen. In de tussentijd zou hij haar niet opbellen of iets anders doen tot hij haar woensdag op kantoor zag. Haar rustig de tijd gunnen om tot bezinning te komen, om hem te gaan missen…
Ja, zo zou hij het aanpakken.
Nadat hij het schemerlampje had uitgedaan, viel Jake McBride in een diepe droomloze slaap.
De sneeuw die Connecticut als een witte deken had bedekt, was vreemd genoeg aan de stad Rochester voorbij gegaan.
Emily was er niet rouwig om. Teruggaan naar de plek waaraan je ontsnapt dacht te zijn, aankloppen bij je zussen om ze om onderdak te vragen, was al erg genoeg geweest. Als alles hier ook nog eens onder een dikke laag sneeuw had gelegen, was het helemaal om depri van te worden geweest.
Niet dat ze niet van Rochester hield. Ze had hier haar wortels, haar familie. Uiteraard wisten haar ouders niet dat ze terug was. Nog niet. Daarmee zou ze wachten, zodat ze de tijd had een baan te vinden, een flat en, bovenal, een goede smoes om naar huis te komen.
Ze wilde niet dat haar moeder naar haar vader zou kijken met opgetrokken wenkbrauwen, zoals Serena naar Angela had gekeken toen zij maandagavond ineens op de stoep had gestaan met een vogelkooi en drie grote koffers.
‘Hoi,’ had ze opgewekt gezegd. ‘Kan ik een tijdje bij jullie komen wonen?’
‘Tuurlijk,’ hadden haar zussen gezegd, met minstens een miljoen vragen op hun gezicht. Gelukkig kon je je zussen gewoon vertellen dat je er niet over wilde praten, en daarmee basta.
Verdorie, ze had zulke grootse plannen gehad toen ze naar New York was vertrokken, dacht ze met een zucht. Een opwindende baan, in een opwindende stad…
Emily blies een krul van haar voorhoofd, opende de ovendeur, en keek hoe het gehaktbrood ervoor stond.