En dan zou niets meer zijn zoals het was. Hij zou naar haar kijken zoals hij naar Brandi keek. Met een vaag verdrietige blik, of, nog erger, een gegeneerde…
Een vrouw die met haar baas naar bed ging, was een blok aan het been. Een vrouw die verliefd op hem werd, was een ramp. Hoe vaak had ze dat verhaal niet gehoord? Secretaresses en assistentes die voor hun baas vielen. Het gebeurde bedroevend vaak, en het eindresultaat was altijd hetzelfde: de vrouw stond met een gebroken hart bij het arbeidsbureau.
Banen waren er zat, maar er was maar één Jake. Als hij haar afwees, wat hij onherroepelijk zou doen, dan zou ze daar kapot van zijn.
Oké, dacht Emily, en ze ademde diep in. Ze moest hier een punt achter zetten, en snel ook. Het sneeuwde niet meer. Zelfs hier, in de rimboe, moesten de wegen nu wel schoon zijn. Ze zou zich aankleden, een taxi bestellen, Jake beleefd bedanken voor… voor alles…
‘Dat werd eens tijd, luilak!’
Razendsnel schoot ze overeind. Bij de deur stond Jake, een scheve grijns op zijn gezicht. Met zijn haar in de war en dat donkere waas van stoppels op zijn kaken zag hij er zo sexy uit, dat alleen naar hem kijken haar al duizelig maakte.
‘Ik was al bang dat je de hele dag zou blijven slapen.’
Ze trok het dekbed op tot haar kin en gluurde naar de wekker op het nachtkastje. ‘Ik besefte niet dat het al zo laat was, sorry.’
Zijn trekken verzachtten zich in een glimlach. ‘Nou ja, je was moe,’ mompelde hij, en hij liep naar haar toe.
De manier waarop hij naar haar keek, maakte haar heel nerveus. ‘Jake,’ zei ze snel. ‘Ik sta nu op.’
‘Dat mag ik hopen.’ Hij zonk op het randje van het bed neer. ‘Ik ben uren bezig geweest in de keuken om bacon, worstjes, pannenkoeken en toost voor je te maken.’
‘Bacon én worstjes?’ vroeg ze, onwillekeurig glimlachend.
‘Ik wist niet wat je liever had.’
Het plan, hield ze zichzelf voor. Denk aan het plan. ‘Weet je, ik denk dat ik het ontbijt maar oversla.’
‘Geen denken aan.’ Hij streek een krul van haar voorhoofd. ‘Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag. Dat weet iedereen.’
‘Ja, maar –’
‘Bovendien zou je mijn gevoelens kwetsen. Ik zou denken dat je je neus optrok voor mijn kookkunst.’
Zijn blik was ronduit zielig, wat ongeveer net zo overtuigend was als een jong hondje dat betrapt was met een sok in zijn bek, en ze moest moeite doen niet in de lach te schieten.
‘Het is heel aardig dat je ontbijt voor me hebt gemaakt, maar –’
‘Maar je moet terug naar de stad.’
‘Nee. Ik bedoel, ja. De wegen zullen wel schoon zijn.’
Jake haakte een vinger rond de rand van het dekbed en trok het omlaag van haar schouder. ‘Klopt,’ zei hij zachtjes. ‘Schoon genoeg om uit eten te gaan. Ik heb een tafeltje gereserveerd bij de Hilltop Inn. Het eten is daar echt uit de kunst.’
‘Ik kan niet blijven. Echt niet.’ Emily’s adem stokte. Zijn mond gleed langs haar keel, waarbij zowel zijn tanden als zijn baard haar huid heel opwindend prikkelden. ‘Jake,’ zei ze zwakjes. ‘Er zijn dingen die ik echt moet doen.’
‘Mmm. Ik ook,’ mompelde hij, het dekbed omlaag duwend tot haar middel.
‘Horatio heeft…’ Ze ademde sidderend in. ‘Horatio heeft vers voer nodig.’
‘Bel Mrs. Levy,’ fluisterde Jake, terwijl hij haar naakte heup streelde. ‘Zij heeft een reservesleutel van je flat.’
‘Mrs. Levy? Hoe weet jij…’
‘Ze heeft het me verteld toen we samen stonden te vernikkelen op de stoep.’ Hij likte haar buik, waarna hij zacht op de vochtige plek blies. ‘Ze heeft me heel veel verteld, Em. Dat je lief bent, en behulpzaam. Dat je sexy bent en mooi.’
Haar hand leek als vanzelf omhoog te gaan. Om zijn haar te strelen, en zijn kaak. ‘Ik geloof er niets van.’
‘Dat sexy en mooi heb ik inderdaad niet van Mrs. Levy.’ Langzaam liet hij zijn hand omlaag dwalen, en hij voelde zijn hart opspringen toen hij haar zachtjes hoorde kreunen. ‘Dat heb ik helemaal zelf ontdekt.’
‘O. O, Jake, alsjeblieft…’
‘Alsjeblieft, wat?’ fluisterde hij schor.
‘Alsjeblieft, vrij met me,’ verzuchtte ze, en ze wierp zich in zijn armen.
Als iemand Jake zou hebben gevraagd zichzelf te beschrijven, dan zou hij hebben geantwoord dat hij een normale, gezonde, heteroseksuele man van de eenentwintigste eeuw was.
Met andere woorden, dacht hij, terwijl hij tegenover Emily in het door kaarsen verlichte restaurant even buiten Litchfield zat, met andere woorden, hij had zijn deel van vrouwen wel gehad. Misschien wel meer dan zijn deel. Vrouwen die hij had meegenomen naar restaurants, het theater, concerten, feestjes – en ook naar bed.