Dat ze van hem hield.
Ze hield van Jake McBride. Van alles aan hem. Van zijn knappe kop. Zijn gespierde lijf. Zijn intelligentie, zijn humor, zijn korte lontje, en nu, zijn adembenemende passie.
Nee. Nee! Hemel, ze wilde niet van Jake houden. Hij stond voor alles wat ze had gezworen te vermijden, alles wat haar zussen in hun dwaasheid zo fascinerend hadden gevonden. Hij was te knap, te macho, te roekeloos, te rusteloos… Sidderend ademde ze in.
Het was te laat voor spijt. Jake streelde haar. Haakte haar beha los. Eiste haar borsten op, met zijn handen en zijn lippen; duwde haar slipje omlaag…
Met een ijl kreetje klampte ze zich aan zijn schouders vast. Hij prevelde haar naam en trok haar daarna met hem mee op het haardkleedje.
‘Niet bang zijn, Em,’ fluisterde hij.
O, ze was niet bang. Althans, niet voor hem. Ze was bang voor wat ze voelde, voor wat ze wilde, omdat ze wist dat ze het nooit kon krijgen. ‘Toe,’ zei ze, ‘Jake, alsjeblieft.’
Jake gaf maar al te graag gehoor aan die smeekbede. Met een zacht gegrom van voldoening zonk hij diep, diep, diep weg in een hemelse zachtheid.
De zoete zachtheid die uitsluitend van hem was. De zachtheid van Emily.
Hoofdstuk 10
Het bleef de hele nacht sneeuwen.
Jake en Emily vielen voor het vuur in slaap, werden wakker en bedreven nogmaals de liefde. Naderhand droeg hij haar naar zijn slaapkamer.
‘Mmm,’ verzuchtte ze, terwijl ze behaaglijk tegen hem aan kroop onder het zachte dekbed. Hij kuste haar op haar hoofd, en een paar tellen later waren ze alle twee alweer onder zeil.
Toen het ochtend was, sloeg Jake als eerste zijn ogen op. De storm was kennelijk voorbij, want de lucht, voor zover hij die kon zien, was stralend blauw. De hoofdwegen naar New York zouden inmiddels dus wel weer begaanbaar moeten zijn.
Hij keek neer op Emily, die nog steeds in zijn armen lag te slapen als een roos.
Nu had je niet veel aan schone hoofdwegen als je die niet kon bereiken, en de sneeuwploeg was hier nog niet langs geweest. Ze kwamen hier altijd het laatst…
Wat jammer nou, dacht hij glimlachend, terwijl hij Emily dichter tegen hem aan trok.
Ze zuchtte. Spreidde haar vingers direct boven zijn hart, maar werd niet wakker.
Mooi. Laat haar nog maar lekker wat slapen. Dit was allemaal zo nieuw voor haar. Het kon haast niet anders of haar spieren moesten opspelen, een beetje dan.
Als hij haar zou kussen, dan zou ze zelfs in haar slaap nog op hem reageren. Mmm, zou ze dan zeggen, Jake… en hij zou zeggen ja, Em, schatje, en haar armen zouden om zijn nek glijden, terwijl haar warme naakte lichaam…
Met een vloek probeerde hij behoedzaam bij haar weg te schuiven, maar ze weigerde hem te laten gaan.
Een klaaglijk geluidje uitend, kroop ze weer tegen hem aan, haar been over de zijne draperend.
‘Emily.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Schatje?’
‘Mmm.’
Nee. Dat kon hij niet maken. Dat kon echt niet…
Haar been schoof omhoog, en hij hield zijn adem in.
‘Mus, schuif eens wat op. Een stukje maar, want…’
Ze opende haar ogen, en Jake zag het waas van de slaap langzaam overgaan in bewustzijn. Een zachte blos kleurde haar wangen.
‘Jake,’ fluisterde ze.
‘Ja,’ mompelde hij, en hij kuste haar. Haar mond was warm en zacht. ‘Ik wilde je niet wakker maken.’
‘Is het al morgen?’
‘Hm.’ Hij kuste haar hals, haar geur vol welbehagen opsnuivend. ‘De storm is gaan liggen.’
‘Dan kunnen we nu terug naar…’ Haar stem haperde even toen zijn mond haar borst vond. ‘…naar New York.’
‘Nog niet.’ Teder bewerkte hij het roze topje van haar borst met zijn tanden. ‘We zijn nog steeds ingesneeuwd.’ Hij hief zijn hoofd op en keek naar haar. Haar ogen waren donker van verlangen geworden. Opnieuw boog hij zich over haar heen, elke centimeter van haar huid verkennend met zijn lippen en zijn tong, steeds lager…
‘Jake,’ fluisterde ze. ‘Jake, wat –’
‘Ik wil je alleen maar kussen. Hier. Precies hier…’
Met een zachte kreet begroef ze haar vingers in zijn haar, haar rug welvend in een woordeloze smeekbede om meer.
Zachtjes grommend gaf hij zich gewonnen, haar met zich meetrekkend in een draaikolk vol uitzinnig genot.
Loom sloeg Emily haar ogen op. Het was vast al laat. Zonlicht filterde de kamer in, en ze kon het gedrup van de ijspegels aan de dakrand horen.
De plek naast haar was leeg. De slaapkamerdeur stond open… en ze kon een mannenstem beneden horen zingen.
Ze grijnsde breed. Dat was ofwel een heel beroerde zender op de radio, ofwel Jake, die uit volle borst stond te zingen. Tjonge, hopelijk droomde hij er niet over om zanger te worden…
Haar gezicht betrok. En zij kon maar beter ook geen dwaze dromen koesteren. Aan alles kwam een einde, dus ook aan dit weekend. Maandag zouden Jake en zij weer op kantoor zitten. En…