‘Als ik het had geweten, was ik minder hard van stapel gelopen.’ Hij lachte schamper. ‘Dat zou ik in elk geval hebben geprobeerd. Of het me ook was gelukt, weet ik zo net nog niet. Ik verlangde zo vreselijk naar je, Em. En toen jij me liet weten dat jij er net zo…’
‘Deed ik dat dan?’
‘O, ja. Neem me, zei je. Kom nu in me, zei je. Welke vent kan dan nog helder nadenken?’
Neem me? Kom in me? Had zij… Ze kon wel door de grond zinken. Dus daarom had hij zo zelfvoldaan geglimlacht. Omdat zij hem praktisch had gesmeekt.
O, ze kon wel sterven van schaamte!
Wat een puinhoop! Ze had hem niet alleen te veel opgejaagd, ze had hem met haar maagdelijkheid ook nog eens een doodschrik bezorgd. Nog een geluk dat ze hem niet had verteld dat ze van hem hield, want dan was hij er vast in gebleven!
‘Jake.’
‘Mmm?’
Met zijn lippen nipte hij aan de huid van haar hals, en zij, verdorie nog aan toe, begon weer opgewonden te raken. Ze voelde die vreemde tintelingen alweer uitwaaieren door haar lichaam…
‘Jake, laat me eens overeind, wil je?’
‘Zo meteen,’ mompelde hij, zijn hoofd buigend zodat hij haar borst kon kussen. ‘Je hebt te veel kleren aan,’ klaagde hij schor. ‘Heeft dit ding geen rits?’
Haar jurk. Nee, hè, ook dat nog! Ze had haar jurk nog aan, zelfs haar laarzen, en Jake was ook nog volledig gekleed. Hemel, ze had hem zelfs geen kans gegeven om… ‘Jake, ik wil nu opstaan!’ riep ze paniekerig uit.
‘Zie je wel, ik heb je wel pijn gedaan.’ Hij trok zich iets terug. ‘Em, schatje, het spijt me zo. Ik –’
‘Ja, nu weet ik het wel!’ Haar gezicht stond zowat in brand. ‘Ik wil er niet over praten, oké? Ik wil alleen… Alleen dat je van me afgaat.’ Zodra hij dat deed, sprong ze overeind. ‘Waar is de wc?’
‘Aan het eind van de gang, maar ik kan het wel beter maken, als je –’
Ze stoof weg, haar jurk krampachtig tegen haar borst aan gedrukt. Ze kon Jakes ogen voelen branden in haar rug. Stel dat ze hier in haar nakie had gelopen! Dat zou echt het toppunt van vernedering zijn geweest.
Wat had ze in vredesnaam gedaan? Hierna zou ze nooit meer naar Jake kunnen kijken, zonder eraan te denken –
Eindelijk, de wc. Opgelucht draaide ze de deur achter zich op slot.
Pas na een paar tellen durfde ze het licht aan te doen. Vreselijk, ze zag er niet uit! Haar haren leken wel een vogelnestje, haar lipgloss was verdwenen, haar mascara uitgelopen. Er welde een snik op in haar keel. Snel draaide ze de kraan open om het geluid te overstemmen. Het water was ijskoud, zo koud dat ze naar adem snakte toen ze het in haar gezicht plensde.
Wat moest ze nu beginnen? In New York zou het simpel zijn. Bedankt voor alles, Jake, zou ze zeggen. Nee, sta vooral niet op. Ik kom er zelf wel uit. Twee minuten later, op straat, kon ze dan kiezen of ze een taxi, de bus of de metro zou nemen. Lak aan die sneeuwstorm. Een sneeuwstorm hield niemand tegen, in de stad.
In deze negorij waren geen bussen, geen taxi’s, laat staan een metro. Alsof je verdorie op de maan zat!
‘Em?’ De deurkruk werd op en neer bewogen. ‘Schatje, gaat het wel goed met je?’
‘Ja,’ zei ze opgewekt, ‘ik voel me prima, hoor.’
‘Je klinkt anders niet prima. Huil je soms?’
‘Doe niet zo gek.’ Snel streek ze met de rug van haar hand langs haar ogen. Krijg nou wat! Ze huilde echt. Idioot, toch? ‘Waarom zou ik huilen, Jake?’
‘Dat weet ik niet. Nog niet. Maak die deur open, Em.’
‘Nee.’
‘Emily, maak die deur onmiddellijk open!’
‘Dit is een wc. Daar hebben mensen recht op wat privacy, Jake.’
Hij leunde met zijn voorhoofd tegen de deur. Wat nu? Hem kon ze niet bedotten; hij had genoeg vrouwen in tranen meegemaakt om te weten hoe ze dan klonken. Meestal nam hij dan als een haas de benen. Nu kon hij nergens heen. Dit was zijn huis, buiten huilde de wind, het sneeuwde… en binnen? Binnen deed het rare dingen met hem zijn mus te horen huilen.
Waarom zou ze huilen? Oké, het was niet perfect geweest. Hij had er echt de tijd voor willen nemen, al haar meest gevoelige plekjes willen ontdekken, haar in zijn willen armen houden en de vervoering op haar mooie gezicht willen zien die hij, en hij alleen, haar kon geven…
Hij, en hij alleen?
Fronsend schudde hij zijn hoofd. Waar sloeg dat in vredesnaam op? Kom, hij leerde Emily gewoon wat passie was. Dat had hij beloofd, en zij had het geaccepteerd.
Ach, hij was gewoon wat in de war. Ja, het was ook niet niks geweest ineens te ontdekken dat ze nog maagd was. Dat was een flinke schok geweest. Geen wonder dat hij… dat hij…
Wie probeerde hij nu in de maling te nemen? Hij was zijn kop finaal kwijtgeraakt. Dat was hem niet meer overkomen sinds hij een tiener was. Natuurlijk, hij was dol op seks: de muskusachtige geuren, de verhitte kreten, de pijlsnelle rit naar de sterren, maar een deel van hem bleef altijd onberoerd, als een soort toeschouwer. Wat was er dit keer met die toeschouwer gebeurd? Waarom had het verlangen om diep in Emily te zijn hem ten slotte alles laten vergeten?