‘Dat kan ook niet.’ Hij gluurde demonstratief in de pan. ‘Geen tentakels, geen halve pot inkt, dat kan nooit veel soeps zijn.’
‘Nee, hè?’ beaamde ze lachend.
‘Moet die saus nog lang pruttelen? Toen ik een kind was, hadden we een buurvrouw, Mrs. Rossini. Zij maakte een saus waar je je vingers bij opat – de hele straat rook er dan naar. Dat spul stond altijd uren op.’
‘Dit niet, hoor. Hooguit nog een halfuurtje, denk ik.’
‘Mooi zo. Want ik verga zowat van de honger.’
Emily roerde de saus nog eens om. ‘Vertel eens, waar woonde je toen Mrs. Rossini met haar saus je buurvrouw was? Pennsylvania?’
‘Ja. Hoe wist je dat?’
‘Je zei iets over Pennsylvania toen we nog in de auto zaten,’ zei ze schokschouderend.
‘Tja, Pennsylvania, daar ben ik opgegroeid.’
‘Ik ben er nog nooit geweest.’
‘Veel heb je niet gemist.’ Hij glimlachte. ‘Er zijn alleen bomen, bomen, nog meer bomen… en kolenmijnen.’
‘Kolenmijnen, hè? Dat klinkt interessant.’
‘Dat is het niet,’ zei hij met vlakke stem. ‘Zullen we niet liever met onze wijn voor het vuur gaan zitten?’
‘Goed,’ zei ze na een korte aarzeling. ‘Dat klinkt wel aanlokkelijk.’
Ja, dacht hij, dat klonk het zeker. Samen voor het haardvuur, zijn arm rond haar schouder, haar hoofd tegen zijn borstkas…
Bijna bruusk zette hij zijn glas neer. ‘Je moet weten,’ begon hij nors, ‘dat ik geen vent ben die in nog lang en gelukkig gelooft.’
‘Dat weet ik, Jake,’ zei ze kalm.
‘Is dat zo? Ik verlang naar je Emily. Zo erg dat het pijn doet.’ Traag deed hij een stap in haar richting. ‘Maar ik wil je geen pijn doen. En ik weet niet goed wat je hier nu precies van verwacht.’
Daar hoefde Emily niet over na te denken; dat had ze al genoeg gedaan tijdens het koken. Wat hij haar aanbood was seks, geen romantiek, en dat was prima. Ze geloofde sowieso niet in romantiek. Dit – bij Jake zijn, van hem leren wat andere vrouwen allang wisten – was een kans om, misschien wel voor het eerst, echt te leven. Die kans zou ze niet aan haar neus voorbij laten gaan.
‘Alleen vannacht,’ zei ze zachtjes, terwijl ze hem recht in de ogen keek. ‘Meer verwacht ik niet, Jake. Ik wil alleen… wat jij zei dat je me zou geven. Wat jij zei dat je me zou leren.’
Het klonk zo kalm, bijna koel. Dat was ze echter niet. Jake zag de wijn klotsen in haar glas, zo trilde haar hand. Ze was zowel bang als opgewonden, en de wetenschap dat ze dat was, deed zijn bloed haast zingen in zijn aderen.
Weloverwogen pakte hij haar wijnglas en zette het neer. ‘Kom hier,’ zei hij zachtjes, en hij trok haar naar hem toe. ‘Em.’ Hij liet zijn handen over haar rug omlaag gaan en daarna weer omhoog. ‘Em, je bent zo mooi.’
‘Je hoeft niet tegen me te liegen. Ik weet dat ik –’ Haar adem stokte, omdat hij een vurig spoor van kusjes op haar hals drukte.
‘Toch is het waar,’ fluisterde hij. ‘Je bent mooi, en lief, en perfect.’
‘Jake.’ Ze sloot haar ogen. ‘Ik weet niet… niet wat jij precies wilt dat ik doe.’
Hij pakte haar handen en legde die in zijn nek. ‘Doe gewoon wat er in je hoofd opkomt, schatje.’
‘Ja, maar ik… ik…’
Teder kuste hij haar, de aanraking van zijn lippen even licht als de vleugels van een vlinder.
‘Jake? Ik denk niet…’
‘Mooi zo.’ Hij duwde zacht haar kin omhoog. ‘Nu heb je het door, Em. Niet denken. Alleen voelen.’
Zijn ogen waren diep en donker; ze zou er met gemak in kunnen verdwalen, voor altijd. ‘Jake? Misschien hadden we toch gelijk. Misschien is dit een vergis –’
Zijn kus kapte de rest van haar woorden af. Weer zo’n zachte kus. Zacht en koel en heerlijk.
Haar hart begon sneller te slaan, en in haar onderbuik begon zich een vreemd tintelend gevoel te verspreiden. ‘Jake. Jake, luister nu eens. Ik zei dat dit –’
Weer drukte hij zijn mond op de hare, met het puntje van zijn tong verleidelijk langs haar gesloten lippen wrijvend. ‘Emily,’ zei hij bars, ‘zet dat verstand van je nu eens eindelijk uit en kus me, oké?’
Ze deed het. Sloeg haar armen rond zijn nek, kuste hem. Want dit, bij Jake zijn, in zijn armen, was waar ze haar hele leven al op had gewacht, besefte ze ineens.
Toen ze haar mond onder de zijne opende, kreunde Jake zachtjes. Hij omvatte haar gezicht met zijn handen, de zoete warmte van haar mond plunderend met de zijne.
Zachtjes kreunend, drukte ze zich tegen hem aan tot haar lichaam haast een onderdeel leek van het zijne.
‘Emily.’ Hij zwaaide haar omhoog in zijn armen, waarna hij haar naar de woonkamer droeg, naar het haardvuur. Daar liet hij haar op de grond zakken.