‘Jij je zin. Dan eet ik die donuts zelf wel op.’ In een wanhopige poging vooral niet naar haar te kijken, keek Jake om zich heen. Al die zijdezachte krullen; die roze lippen. Hoe zouden die smaken, zo zonder een vleugje lippenstift? Vertwijfeld knikte hij in de richting van de vogelkooi. ‘Is dat de kanarie waarover je me hebt verteld?’
‘Ja. Dat is Horatio. En hij houdt niet van vreemden.’
‘Horatio, hè?’ Hij trok de doek van de kooi. ‘Vernoemd naar de Romeinse dichter?’
‘Inderdaad. Hoe wist jij –’
‘Hallo, Horatio,’ mompelde Jake, vragend een wenkbrauw optrekkend. ‘Behandelt ze jou net zo slecht als ze mij behandelt?’
Als antwoord liet Horatio een prachtige triller horen.
Emily keek vuil naar het beestje en daarna naar Jake. ‘Eet smakelijk,’ wenste ze kil, zich al half van hem wegdraaiend.
Snel greep hij haar pols beet. ‘Als je niets wilt eten, drink dan in elk geval de koffie op, nu die nog heet is. O, toe nou, zeg. Ik heb je toch zeker wel vaker ’s morgens vroeg gezien.’
Die verdraaide vent. Nu begon ze ook nog te blozen. ‘Op kantoor, ja,’ zei ze stijfjes.
Hij glimlachte. Traag, alsof hij alle tijd van de wereld had, liet hij zijn blik van haar gezicht afdalen naar haar blote voeten, en daarna weer terug omhoog. ‘Dit bevalt me wel, moet ik zeggen. Flanel en losse haren zijn een stuk sexier dan die stijve haarspeld en die hobbezakken van tweed.’
‘Ik kies mijn kleren niet uit omdat ze zo sexy zijn.’
‘Nee. Dat is inderdaad een feit, Miss Taylor. Jammer genoeg. Dat moeten we dus eerst aanpakken. Punt één op de agenda: Hoe Kleed Ik Me Voor Een Man.’
‘Wij pakken helemaal niets aan. Dat wilde ik je ook vertellen, maar je was al weg… Wat doe je?’
Het was een domme vraag. Hij begroef zijn hand in haar krullen, terwijl hij zo dicht bij haar kwam staan, dat ze de kou en de belofte van sneeuw bijna op zijn huid kon proeven.
‘Jake,’ bracht ze uit, en ze schraapte haar keel. ‘Heb je me soms niet gehoord? Ik heb me bedacht. Je hoeft me niet te helpen. Ik wil dit op mijn eigen manier doen. Jij hoeft niet –’
Jake streek met zijn lippen licht over de hare.
Emily’s adem stokte. De aanraking, hoe vluchtig ook, zond een tinteling door haar heen, net elektriciteit, die doorschoot tot aan haar tenen. ‘Jake,’ zei ze met onvaste stem. ‘Alsjeblieft…’
‘Alsjeblieft, wat?’ Als vanzelfsprekend liet hij zijn armen om haar heen glijden. Eén hand glipte onder haar pyjamajasje en drukte zacht tegen haar blote rug.
‘Stop,’ zei ze, althans dat probeerde ze.
Hij trok haar alleen nog strakker tegen zijn lichaam aan. ‘Ik demonstreer alleen,’ fluisterde hij, vlak bij haar oor, ‘hoe je goeiemorgen moet zeggen. Weet je nog, les één?’
‘Je zei…’ Met moeite onderdrukte ze een kreun. ‘Je zei dat les één zou zijn… zou zijn hoe ik me moest kleden.’
O. O, hij moest hier echt mee ophouden. Haar loslaten. Of misschien moest zij dat wel doen, want haar handen waren op een of andere manier via zijn borstkas naar zijn haren gegaan; ze trok zijn hoofd omlaag naar het hare, hief haar mond op naar de zijne…
Hij greep haar bij de schouders beet en stapte naar achteren. ‘Koffie,’ zei hij schor. ‘Ik drink mijn koffie op, terwijl jij wat kleren aantrekt.’
‘Ja. Prima. Jij drinkt koffie, terwijl ik…’ Hopend dat haar onvaste benen haar zouden dragen, vluchtte ze weg naar de slaapkamer.
Blijf zitten, maande Jake zichzelf. Wees geen ezel, ga haar nu niet achterna…
De deur viel achter haar dicht. Hij slikte moeizaam, vond op de tast een stoel en zonk erop neer.
Al zijn goede voornemens, floep, door de plee. Alsof hij zichzelf niet de halve nacht had lopen voorhouden dat hij de juiste beslissing had genomen. Dat hij fout was voor Emily. Dat zij fout was voor hem. Hij had zelfs zijn adresboek doorgelopen; een lijstje opgesteld van mannen die voor haar wel in aanmerking kwamen. Dat zat nu in zijn binnenzak.
Dat was allemaal in rook opgegaan toen hij Emily had gezien. In een pyjama die Marilyn Monroe in haar glorietijd nog niet opwindend had kunnen maken, nota bene. Met ongekamde haren en haar ogen een beetje dik van de slaap. En toch had hij moeten vechten tegen de aandrang haar regelrecht naar de slaapkamer te dragen. Onbegrijpelijk.
Jake opende een van de kartonnen bekers, kieperde er minstens zes zakjes suiker in, roerde krachtig, en nam daarna een ferme slok van het haast stroperige goedje. Cafeïne, een overdosis suiker, plus een vleugje karton, precies wat hij nu nodig had. Dat, of een koude douche.
Met een gekwelde zucht greep hij een bagel en beet erin. Hij had gewone gekocht, niet de knoflook-variant die hij het lekkerst vond. Stom. Beweerden ze niet dat knoflook vampiers en weerwolven op afstand hield?