‘Hoi,’ zei Jake opgewekt.
De hemel zij dank!
‘Jake?’ Emily schraapte haar keel. ‘Wat een geluk dat ik –’ begon ze kordaat.
‘Op dit moment ben ik er niet. Spreek een boodschap in, dan bel ik –’
Ze smeet de hoorn op de haak. Wat moest ze nu? Zuchtend streek ze met haar handen door haar haren. Jakkes, die begonnen ook alweer te krullen.
Blijf kalm, fluisterde een stemmetje haar in. Denk na! Wat moet je in elk geval doen? Oké. Douchen. Aankleden. Iets aan haar afgrijselijke haar doen, dat scheen te weten dat er sneeuw was voorspeld. Daarna koffie zetten, het huis wat opruimen…
Kom nou, ze had drie kwartier, geen drie uur!
Goed, alleen douchen en aankleden, dan. Hemel, ze moest er niet aan denken dat Jake bij haar zou aanbellen, terwijl zij nog in haar flanellen pyjama stond.
Ho even; hij kon niet eens bij haar aanbellen. Hij moest beneden via de intercom laten weten dat hij er was, zodat zij de deur voor hem kon openen. Wat ze uiteraard niet zou doen. Ze zou hem afschepen met een smoes…
Zoemmm.
Ze bevroor. Dat was ofwel een boze reuzenbij, ofwel de intercom. Een bij kon het niet zijn, niet in de winter. De intercom trouwens ook niet, want Jake zou pas om tien uur komen.
Zoemmm.
Wie zei trouwens dat het Jake was? Het kon de conciërge wel zijn. Of Mrs. Levy, uit 3G, die constant haar sleutels vergat en dan in het wilde weg knopjes indrukte tot iemand haar eindelijk binnenliet…
Zoemmm, zoemmm, zoemmm.
Haar kanarie, die in de keuken nog steeds onder zijn doek voor de nacht zat, produceerde een angstig getjilp. Snel liep ze naar de voordeur. Dan hield die herrie in elk geval eens op. ‘Ja?’ vroeg ze.
‘Jake hier.’
Gekweld sloot ze haar ogen.
‘Emily?’
‘Ja, Jake. Ik ben er nog. Wat doe jij hier? Het is nog niet eens half tien.’
‘Ja, nou, ik was toch wakker.’
‘Ik ben nog niet klaar,’ zei ze, mistroostig neerkijkend op haar oude pyjama en haar blote voeten.
‘Geen punt. Ik heb een krant bij me. Die lees ik wel, terwijl ik op je wacht.’
‘Goed. Ik bedoel, niet goed. Ik bedoel, ik ben van gedachten…’ Emily zweeg. Was het niet beter, netter, om zich aan te kleden, naar beneden te gaan, en Jake dan recht in zijn gezicht te vertellen dat ze zich had bedacht? ‘Hoor eens, blijf maar even op de stoep die krant lezen. Ik ben over twintig –’
‘Ben jij wel wijs? Het vriest dat het kraakt, Emily.’
‘Vijf minuutjes dan. Meer heb ik niet nodig.’
‘Wat zei u, mevrouwtje?’
‘Ik ben jouw mevrouwtje niet!’
‘Ik had het tegen een charmante dame die… Hoe heette u ook alweer? Aha. Ze heet Mrs. Levy. Ze heeft haar sleutels vergeten en staat hier nu in een ijspegel te veranderen, omdat jij weigert haar binnen te laten.’
‘Ik haat je, Jake McBride,’ zei Emily met vlakke stem, en ze drukte de knop in.
Vervolgens opende ze haar voordeur, waarna ze, haar armen demonstratief over elkaar geslagen, op hem ging staan wachten.
Jake kwam met twee treden tegelijk naar boven, en haar hart leek even op te springen. Ze had hem nog nooit in iets anders gezien dan in een pak. Nu droeg hij oude leren laarzen, een verbleekte spijkerbroek en een ruig zwart leren jack. Niet dat het er wat toe deed. Hij was een onwelkome gast… maar wel een magnifieke. Haar hart maakte opnieuw een rare bokkensprong toen hij naar haar glimlachte.
‘Goeiemorgen, Emily.’
‘Er is anders niet goeds aan.’
Zijn glimlach veranderde in een grijns. ‘Dat vind ik nu zo leuk aan je,’ zei hij. ‘Altijd even opgewekt.’
Dat ze hem begroette in een wijde pyjama, op blote voeten, ja, daar stond hij wel van te kijken. Hoewel, zo wijd was die pyjama nu ook weer niet. Hij kon duidelijk de ronding van haar borsten zien onder de zachte, verbleekte stof. Zelfs de contouren van haar tepels…
Hij fronste. ‘We hadden een afspraak,’ zei hij bars. ‘Je ziet er uit alsof je zo uit bed komt.’
‘Om tien uur pas, ja. Bovendien heb ik me bedacht.’
‘Ja, ik verwachtte niet anders,’ zei hij spottend – en toen stapte hij doodleuk langs haar heen, haar flat in.
‘Waar ga je naar toe?’ riep ze hem achterna.
‘Naar je keuken. Of heb je die soms niet?’
‘Natuurlijk wel, maar –’
Jake smeet de Times plus een witte papieren zak op haar keukentafel. ‘Twee bekers koffie, twee bagels met roomkaas, en twee jamdonuts. Als zoenoffer, omdat ik te vroeg ben.’ Demonstratief sloeg hij zijn armen over elkaar. ‘Ik wilde je niet de kans geven om de benen te nemen.’
‘Ik was helemaal niet van plan de benen te nemen. En ik ben ook niet van plan mijn dag te beginnen met een suikerbom, dank je wel.’