Razendsnel trok Thad zijn hand van haar knie, en zij keek met een ruk opzij… recht in Jakes gezicht.
‘Verbaasd me te zien?’
Stomverbaasd en dolblij. Allemachtig, wat was hij toch knap. Zo groot en aantrekkelijk, en zo slim! Hij had maar een paar woorden nodig gehad om haar uit deze benarde situatie te redden.
‘Een beetje,’ antwoordde ze zachtjes. Zou hij kunnen zien dat haar hart als een bezetene sloeg? Zou hij het kunnen horen?
Jake kwam er doodleuk bij zitten, Thad daarmee dwingend door te schuiven tot hij vrijwel tegen de muur zat. ‘Het is maar goed ook dat ik langskwam,’ zei hij over Emily’s hoofd tegen Thad. ‘Ze heeft een heel zeldzame allergie voor koppotige weekdieren.’
Wat? ‘O, ja, ja dat heb ik zeker!’
De alkoof waarin ze zaten was maar klein; Jake was groot en heel solide. Verrukkelijk solide, als een anker in een storm, dacht ze, terwijl zijn bovenbeen tegen het hare drukte.
‘Raar dat ze daar niets over heeft gezegd toen ik het eten bestelde,’ zei Thad op kille toon.
‘Ze weet het nog niet zo lang. Zo is het toch, Em?’
‘Klopt,’ loog ze schaamteloos.
‘Er zijn maar een paar gevallen van bekend. Gelukkig kun je koppotige weekdieren makkelijk omzeilen.’ Onder de tafel greep Jake haar hand en verstrengelde zijn vingers met de hare. ‘Goed,’ zei hij, haar bord beslist naar achteren duwend, ‘laten we eens iets bestellen dat je wel kunt eten. Pasta amatriciana,’ liet hij de aangesnelde ober weten, ‘voor de dame, en voor mij ook.’ Hij glimlachte naar Emily. ‘Hier gaat je allergie niet van opspelen, dat beloof ik je.’
Emily glimlachte terug. Haar hart sloeg nog steeds als een bezetene tegen haar ribbenkast. Het was zo heerlijk om Jake te zien, om bij hem te zijn. Uiteraard alleen omdat hij haar van die octopus had gered. Ja, dat moest wel. Waarom zou ze anders zo blij zijn hem te zien?
‘McBride, wat doe je hier eigenlijk?’ informeerde Thad ineens op ronduit ijzige toon.
‘Een hapje eten, althans dat wilde ik doen toen ik jullie in het oog kreeg.’ Nonchalant legde Jake zijn hand, die nog steeds verstrengeld was met de hare, op haar bovenbeen. ‘Jullie vinden het toch niet erg als ik erbij kom zitten, hè?’ vroeg hij op aanminnige toon.
‘Nee, hoor.’ Emily bloosde. ‘Ik bedoel, als jij er geen bezwaar tegen hebt, Thad…’
‘Natuurlijk niet,’ antwoordde Thad met een krampachtige glimlach.
‘Fantastisch,’ zei Jake, en hij wuifde de ober naderbij om wijn te bestellen.
De wijn was heerlijk, net als de pasta, waar Emily met smaak van at.
Jake gaf een kneepje in haar hand. ‘Lekker?’
‘Ja,’ zei ze glimlachend. ‘Bedankt.’
‘Graag gedaan. Inkt hoort in pennen, vind ik, en dingen met te veel armen horen in nachtmerries.’
Opgelucht lachte ze met Jake mee.
‘Heb ik soms iets gemist?’ vroeg Thad stijfjes.
‘Nee.’ Emily glimlachte schuldbewust. Eigenlijk was het gewoon sneu; Thad was een aardige man. Hij was alleen niet…
‘Zeg,’ zei Jake, ‘heb je al gehoord wat er laatst bij de Bishikoffs is gebeurd?’
Zijn versie van het verhaal was anders; stukken grappiger, zelfs voor de muis.
‘…greep het eerste wat ik kon vinden, wat toevallig een slakom bleek te zijn, ving de kleine duvel ermee, en bracht hem weg. De kat was er niet blij mee. De dame naast me trouwens ook niet, want die kreeg alle sla in haar schoot, maar…’
Ze lachte er smakelijk om. Thad zat er als bevroren bij; zijn blik strak gericht op zijn bord. Haar lach verstomde. Dit was vreselijk. Ze ging met de ene man uit, terwijl ze de avond in feite met een ander doorbracht. Thad mocht dan een pompeuze kwast zijn, maar dit verdiende hij toch niet.
‘Thad?’ zei ze zachtjes. ‘Het spijt me.’
Hij keek haar met fonkelende ogen aan. ‘Ik vind het niet leuk om plaatsvervanger te zijn voor een andere vent, Emily.’
‘Jake is helemaal niets van mij!’
‘Dat geloof ik niet.’
‘Wat moet ik doen? Een eed zweren op de bijbel? Jake is gewoon mijn baas. Hij is niet –’
‘Schatje?’
Schatje? Ze keek met een ruk opzij. ‘Hoe noemde je me?’
Met een scheve grijns trok Jake hun verstrengelde handen boven tafel. ‘Sorry. Ik weet dat je hier liever niet mee te koop loopt.’
Wat bezielde hem? Ze bevrijdde haar hand met een nijdige ruk uit de zijne. ‘Werkelijk, Jake…’
‘Volgens mij is het tijd dat ik je naar huis breng. En wel nu meteen.’ Met een kille blik keek Jake langs haar heen naar Thad. ‘Tenzij jij daar problemen mee hebt, Jennett?’
Thad zweeg. Onder zijn kleurtje van de zonnebank zag hij er vaal uit. Zelfs de ober die naar hen toe kwam met de dessertmenu’s leek te bevriezen.