Zijn Emily deed daar niet aan mee. Ze stond altijd fier rechtop, met een kaarsrechte rug.
Wat voor effect zou die perfecte houding eigenlijk hebben op haar figuur? Zou het haar borsten voordeliger doen uitkomen? Welke borsten, dacht hij er meteen achteraan. Ze droeg nooit iets anders dan een streng mantelpak, meestal van bruine tweed, dat haar figuur grotendeels verhulde. Haar borsten konden het formaat hebben van een pingpongbal. Of een galiameloen. Wie kon het zeggen? Wie kon het wat schelen? Hem maakte het in elk geval geen bal uit. Ja, het was beslist een genot samen te werken met een vrouw die zowel efficiënt als onaantrekkelijk was.
‘Ik meen het,’ zei hij. ‘Jij bent de beste PA die ik ooit heb gehad.’
Emily schraapte haar keel. ‘In dat geval, sir…’
‘Ja?’ vroeg Jake grinnikend. Honderd dollar was kennelijk niet genoeg. Gek, Emily was nooit veeleisend – maar als zij meer wilde, dan kon ze het krijgen. ‘Maak er maar duizend per week van dan. Bevalt dat je beter?’
Een vage blos kleurde haar wangen. ‘Negenhonderd is prima, Mr. McBride. Ik zou alleen liever uw directie-assistente willen zijn dan uw persoonlijke assistente.’
‘Hè?’
‘Uw DA in plaats van uw PA,’ verduidelijkte ze. ‘Dat omschrijft mijn takenpakket beter.’
‘Mijn DA,’ mijmerde hij hardop. ‘Goed, dan. Als jij dat graag wilt, vind ik het prima. Vooropgesteld dat je dat niet wilt omdat het beter staat op je cv.’
‘Pardon, sir?’
‘Je bent toch niet op banenjacht, hè?’
‘Natuurlijk niet, sir,’ ontkende ze meteen. ‘Ik wil alleen een titel die beter past bij mijn functie.’
Nee, maar. Zijn kleine mus had een ego. Nou ja, daar was niets mis mee. Helemaal niets. ‘Dat is je goed recht.’
Emily slaagde erin te glimlachen, hoewel ze gruwde van dat welwillende toontje van hem. De opgeblazen kwast. Helaas kon ze het zich niet veroorloven hem te vertellen wat ze werkelijk van hem vond. Banen zoals deze, met veel verantwoordelijkheid én goedbetaald, lagen niet voor het oprapen. Daarbij was McBride in wezen ook geen beroerde baas. Zou hij een idee hebben, hoe vaag ook, voor wat voor sores ze hem elke dag weer behoedde?
Welnee. Natuurlijk niet. Hij was een typische man. Even dwaas en arrogant als de eindeloze stroom idioten uit haar jeugd. Haantjes die het allemaal o zo goed wisten, terwijl haar beeldschone zussen hen in feite tot en met hadden gemanipuleerd… via hun hormonen.
McBride was in wezen geen haar beter. Hij mocht dan rijk zijn, en knap – als je op dat type viel, wat zij zeker niet deed – maar hij was net zo goed een slaaf van zijn hormonen als al die hakkelende stumpers die haar tienerzussen destijds hadden belaagd. Zijn huidige problemen met het zoveelste leeghoofd bewezen dat wel.
Hij had er een punt achter gezet, zoals te verwachten viel. Met veel flair, dat weer wel, want krenterig was hij niet. Rozen plus een armband van Tiffany van maar liefst zesduizend dollar. Ja, Emily had het ding per slot van rekening zelf besteld. De brunette met de poppennaam wilde het onvermijdelijke echter niet accepteren. Ze stuurde hem presentjes. Briefjes. Ze belde hem op. Kwam zelfs langs op kantoor. ‘Ik kom voor Jake,’ fluisterde ze dan zwoel.
Vervolgens schoof McBride zijn probleem op haar af door haar op te dragen het mens kwijt te raken.
Nou ja, hij betaalde haar er tenminste voor. Haar zussen hadden hun problemen altijd gratis en voor niets op haar afgeschoven.
‘Em, weet je zeker dat Billy niet heeft gebeld?’ Of: ‘Em, ik ben zo ongelukkig. Jimmy gaat met een ander uit.’ Ook later, toen ze allebei getrouwd waren, bleef dat zo. ‘Em, volgens mij heeft Billy wat aan het handje.’ ‘Em, Jimmy houdt niet meer van me zoals hij vroeger deed…’
Haar zussen waren getrouwd geweest, vervolgens weer gescheiden, hadden affaires gehad, en wat hadden ze er van geleerd? Niets.
Belachelijk gewoon, zoveel moeite als vrouwen deden om een man te strikken. En waarvoor? Om ten slotte altijd met de gebakken peren te blijven zitten.
Een man? Nee, voor haar hoefde het niet. Eerst een hoop gênant gelebber verduren en daarna, misschien, een trouwring plus beloftes die nooit lang stand hielden. En waarvoor?
Voor gezelschap, Emily. Tijdens die lange winteravonden wanneer je vreest dat je zult sterven van verveling als je weer je heil moeten zoeken bij een boek…
Emily beet op haar lip. Toegegeven, ze werd er niet jonger op. Af en toe eens een afspraakje zou leuk zijn. Af en toe eens bloemen krijgen van een man zoals McBride… Oké, misschien niet een man zoals McBride, want die liet háár zijn bloemen sturen naar zijn vriendinnen. Een van die chique eetgelegenheden waar ze tafeltjes voor hem reserveerde, zou ze echter best eens vanbinnen willen zien…