Ja, en daar had ze nu al flink spijt van. Niet omdat ze de verkeerde kleren droeg, of omdat ze het menu nooit zou kunnen lezen, maar omdat ze hier was met de verkeerde man.
Emily, schat! Wat was dat voor onzin? Dat stomme gekus in de lucht kon ze trouwens ook niet uitstaan. Net als dat geurtje van Thad. Baadde die vent soms in het spul? Jake gebruikte nooit een geurtje; hij rook altijd alleen naar zeep en naar man, at gewoon een hotdog met chili ergens op de stoep als hij daar zin in had…
Ze knipperde met haar ogen. ‘Ja,’ zei ze opgewekt. ‘Daar ben ik dan eindelijk.’
‘Heb je een zware dag gehad, Emily, schat?’ vroeg Thad glimlachend. ‘Vast wel. Die baas van je is een echte slavendrijver. Het zou me niet eens verbazen als hij je vastketende aan je bureau.’
‘Natuurlijk doet hij dat niet. De bus was gewoon…’ Ze zweeg, ademde diep in, en begon toen opnieuw. ‘Sorry. Je maakte natuurlijk alleen maar een grapje.’
‘Ach, lieverd, je onschuld is zo charmant. Gelukkig weet ik precies hoe we je wat minder gespannen kunnen maken. Laten we iets te drinken bestellen.’
‘Chianti,’ opperde Emily snel.
Thad schoot in de lach. ‘Chianti!’ riep hij uit, nog steeds grinnikend. ‘Doe niet zo mal, Emily, schat. La Gondola staat bekend om zijn uitstekende wijnkaart.’
Een attente ober overhandigde hem iets wat haast wel een telefoonboek leek, en Thad bestelde. De fles arriveerde en werd geopend. Thad rook aan de kurk, testte ernstig een slokje van de wijn, en knikte daarna goedkeurend. ‘Uitstekend,’ zei hij, wat voor de ober het sein was de wijn uit te schenken.
Aarzelend nam Emily een slokje – en spuugde het bijna weer uit. Gets, dat leek wel peut, zeg.
‘Is het niet verrukkelijk, Emily, schat?’
‘Heerlijk,’ loog ze glashard.
‘Had ik je al verteld,’ begon Thad kordaat, ‘wat er laatst bij de Bishikoffs is gebeurd?’
Nee, dat had hij niet. Gelaten hoorde Emily het verhaal aan, waarin alles scheen te draaien om een eettafel, een doodsbange muis en een niet al te lenige Perzische kat. Het zei haar allemaal zo weinig, al had ze wel vaag medelijden met de muis, dat ze uiteindelijk afhaakte. Ze glimlachte, knikte en zei zo nu en dan ‘o, echt?’
‘Kostelijk verhaal,’ zei Thad, nog grinnikend over zijn eigen grapjes, ‘vind je ook niet?’
‘Kostelijk,’ beaamde ze braaf.
Wat deed ze hier in vredesnaam? En waar zou Jake nu zijn? Keek hij nu, over net zo’n tafeltje als dit hier, met een glimlach naar de vrouw tegenover hem? Zou hij aan het einde van de avond met haar meegaan om de hele nacht in haar armen…
‘Emily? Wil je het menu niet eens inkijken?’
Met een ruk keek ze op. O, hemel, er lag een menu voor haar. Een schrikbarend lijvig menu. ‘Sorry.’ Snel sloeg ze het open. Geen lasagne, nergens, hoe ze de pagina’s ook afschuimde. Kordaat sloot ze het boekwerk weer. ‘Ik neem pasta.’
‘Prima keuze, Emily, schat. Wat dacht je van de specialiteit van het huis? Die vind je vast heerlijk.’
‘Vast wel.’ Aan spaghetti kon je je nooit een buil vallen. Toch?
Onverstoorbaar nam Thad de draad weer op van zijn verhaal over de muis, de kat en de Bishikoffs. ‘Uiteraard,’ zei hij, ‘moesten we allemaal net doen alsof we niets in de gaten hadden…’
En waarom dan, dacht Emily geïrriteerd. Jake zou geen toneelstukje opvoeren als zoiets zich onder zijn neus afspeelde; hij zou in de lach schieten, als het komisch was. Of hij zou de muis te hulp schieten, wat iemand wel eens had kunnen doen, als ze het verhaal tenminste goed had begrepen. ‘Die arme muis,’ flapte ze eruit.
Thad trok zijn wenkbrauwen op. ‘Het was maar een muis. Trouwens, wat hadden we eraan kunnen doen? Het was een ontzettend gênante vertoning.’
Alsof je op zo’n moment aan je waardigheid dacht! Zoiets zou Jake nooit doen; hij zou zich nooit door conventies in een hoekje laten drukken.
En hij zou zeker niet opeten wat zij nu voor haar neus had staan. Slierten pasta, die dreven in een pikzwarte vloeistof. Het riep alleen maar afgrijzen in haar op. ‘Dat is niet van mij,’ zei ze snel. ‘Ik had –’
‘Pasta alla Gondola.’ Thad snoof verrukt de geur ervan op. ‘Heerlijk. Ik kan alleen nooit onthouden of dat nu inkt is van een pijlinktvis of van een octopus.’
‘Een octopus, denk ik,’ zei Emily, starend naar de achtarmige wezentjes die van onder haar pasta naar haar leken te gluren. Haar maag leek om te draaien. ‘Ik kan dit niet… ik kan dit echt niet…’
Thad legde een bezorgde hand op haar knie. ‘Wat kun je niet, Emily, schat?’
‘Ze kan niets eten wat uit de zee komt,’ merkte een vertrouwde mannenstem op. ‘Daar is ze allergisch voor. Zo is het toch, Emily?’