Ze draaide de kraan dicht, greep een handdoek en droogde haar handen en gezicht.
Er waren uren verstreken sinds hij op hoge poten was weggestormd. Inmiddels zou zijn woede wel zijn bekoeld. Hij was in wezen een redelijk mens, en hij moest toch zelf ook inzien dat ze zo niet verder konden gaan? Nee, ze hielden het voortaan strikt zakelijk, met als enige uitzondering de vrijdagmiddag, wanneer ze elkaar beleefd een prettig weekend toewensten.
Zo, en nu was het de hoogste tijd dat zichzelf klaarmaakte voor haar afspraakje met Thad.
Naar voren leunend, keek ze kritisch in de spiegel. Ze zag wijd uit elkaar staande chocoladebruine ogen, een acceptabele neus, plus een mond die niets bijzonders was. Onopvallend, dat ben ik, dacht ze. Doodgewone, saaie Emily.
Haar haren konden ermee door, veronderstelde ze. Het mocht dan geen filmsterrenkapsel zijn, zoals dat van de vrouwen gisteren, maar het krulde in elk geval niet meer. Ze haatte die krullen; ze zagen er zo wild en ongetemd uit, en zo was ze niet. Absoluut niet.
Een vleugje donkerbruine mascara zou leuk zijn geweest, als ze had geweten dat Thad haar nog zou bellen. Of andere kleren. Welke andere kleren? De enige wat meer frivole dingen in haar kast waren het pakje dat ze had gekocht voor Serena’s bruiloft en de jurk voor die van Angela.
Die jurk was in elk geval ongeschikt. Enkellang. Met frutsels. In een vieze vaalbruine tint. Vreselijk. Dat pakje kon evenmin. Qua kleur wel – het was zacht abrikooskleurig – maar in dit weer zou ze er vast in doodvriezen. Gek dat de vrouwen gisteren niet dik onder het kippenvel hadden gezeten in hun povere excuses voor jurken. Vooral die tuthola van een Crystal had aan kleding weinig om het lijf gehad, maar die rekende er vast op dat de een of andere man haar wel warm zou houden.
Oké, niet een of andere man. Jake.
Was hij na het feest met Crystal meegegaan? Om haar wat op te warmen met zijn handen en zijn mond…
Nijdig staarde Emily naar haar spiegelbeeld. ‘Hou daar onmiddellijk mee op,’ beval ze scherp.
Wat Jake deed met vrouwen ging haar niets aan. Ze werkte voor hem, meer niet. Bovendien had zij Thad nu. Thad was knap. Interessant. Beroemd. Menig vrouw had gisteren vol afgunst naar haar gekeken… maar hij was Jake niet.
Emily fronste haar wenkbrauwen. Nee. Hij was Jake niet, en dat was maar goed ook. Thad was een heer; hij zou haar nooit gijzelen in een openbare lift om haar te kussen tot ze buiten adem was, of haar strelen tot ze haast gek was van verlangen…
Alleen de gedachte eraan was al voldoende om haar draaierig te maken.
Misschien waren er wel vrouwen die van die aanpak hielden, maar zij in elk geval niet. Een intelligente vrouw wilde niet veroverd worden, die wilde tijd om na te denken, zodat ze weloverwogen keuzes kon maken. Thad was een man die haar die tijd zou geven. Thad zou haar nooit overrompelen met vurige, eisende kussen. Daar was hij te kalm voor. Te redelijk. Dat was gisteravond wel gebleken.
Nee, Thad zou haar nooit van haar zinnen beroven, zoals Jake. Hij zou haar nooit zo gek kunnen maken dat ze alles en iedereen om zich heen vergat.
Emily hief haar kin op en bekeek zichzelf nogmaals in de spiegel. Vastbesloten er het beste van te maken, trok ze de speld uit haar haren, waarna ze er een paar keer met haar handen doorheen kamde. Haar jasje knoopte ze los, net als een paar knoopjes van haar blouse. Ook haar rok sjorde ze een flink eind omhoog.
Gisteren had het ook gewerkt; ze had wel degelijk de aandacht van mannen weten te trekken. Jammer alleen dat ze geen aandacht wilde van mannen in het algemeen, maar alleen van Jake…
Met een ruk trok ze haar haren strak naar achteren en zette ze weer vast met de speld. Haar blouse knoopte ze dicht, net als haar jasje, en haar rok trok ze ook weer omlaag. ‘Of je het nu leuk vindt of niet, Thad Jennett,’ zei ze, ‘hier zul je het toch echt mee moeten doen.’
La Gondola bleek gewoon Chez Louis in een andere taal.
Intiem, exclusief, met kaarslicht en een gerant die haar in het Italiaans aansprak… Jakkes, dat beloofde wat. Het menu zou ook hier wel abracadabra voor haar zijn.
Toch vertikte ze het om rechtsomkeert te maken. Dat deden alleen lafbekken. Wat maakte het uit dat haar kennis van het Italiaans niet verder reikte dan de woorden chianti en lasagne? Of dat ze meer meters stof droeg dan alle andere vrouwen bij elkaar? Vrouwen die er ook nog eens uitzagen alsof ze de halve dag in een schoonheidssalon hadden doorgebracht.
Het uiterlijk, zoals haar moeder haar vaak had voorgehouden, was niet alles. Ze was slim, ze was goed opgeleid. Ze kon zich hier best doorheen slaan; ze zou gewoon chianti en lasagne bestellen…
Misschien was het toch niet zo’n gek idee om de benen te nemen! Te laat. Thad, die aan een intiem afgeschermd tafeltje bleek te zitten, stond al op om haar te begroeten.
‘Emily, schat,’ zei hij, zijn wang vluchtig tegen de hare drukkend, terwijl hij haar beide handen omvatte met de zijne. ‘Daar ben je dan eindelijk.’