Hij kreunde zachtjes. Daar kon hij niets aan doen. Ze smaakte zo verrukkelijk. ‘Hoe was dat?’ vroeg hij, zo opgezweept door een paar minieme kusjes, dat er vast elk moment rookwolkjes uit zijn oren konden komen. ‘Was dat beter?’
‘Beter,’ verzuchtte ze dromerig. ‘Veel beter.’
Opnieuw boog hij zijn hoofd om zijn lippen op de hare te drukken. Op het moment dat hij tong haar mond binnen liet glippen, produceerde ze een zacht keelgeluidje, vol overgave. Als hij nu niet ontzettend snel ophield, zou hij niet meer kunnen stoppen. Dan zou hij haar ontdoen van al die stomme wol, haar in zijn armen naar de bank dragen en…
‘Jake?’ vroeg ze, en ze drukte zich tegen hem aan, kuste hem, beet zacht in zijn onderlip… en sloeg zijn zelfbeheersing finaal aan diggelen.
Hij liet zich op zijn bureaustoel zakken, met Emily op zijn schoot. De speld viel uit haar haren toen hij er met zijn handen door streek; hij voelde haar sidderen, en toen sloeg ze haar armen om zijn nek.
Zonder nog een seconde te verliezen, liet hij zijn handen onder haar rok glijden, streelde haar knie, haar bovenbeen; ze kreunde zachtjes in zijn oor en hij was verloren, reddeloos verloren, hij was…
De telefoon begon te rinkelen.
‘Jake,’ bracht ze moeizaam uit.
Hij schudde echter zijn hoofd, haar gezicht omvattend met zijn handen, waarna hij haar vurig kuste…
De telefoon rinkelde, en rinkelde, tot Jake ten slotte nijdig de hoorn van de haak griste. ‘Hallo,’ snauwde hij. ‘Dit kan maar beter…’
Ineens veerde hij overeind, zo bruusk dat Emily bijna van zijn schoot tuimelde. Eén blik op zijn gezicht was voldoende voor haar om snel op te staan.
‘Fijn om te horen.’ Jake legde zijn hand over het mondstuk. ‘Het is voor jou,’ zei hij, de klank van zijn stem even ijzig als de blik in zijn ogen.
‘Voor mij?’
‘Ja, je vriendje, Jennett,’ zei hij grommend, een grimmige glimlach om zijn lippen. ‘Je zei dat je vanavond niet kon. Zonder opgaaf van reden. Nu blijkt dat je liever uitgaat met Jennett!’
‘Moet ik jou dan overal tekst en uitleg over geven?’ vroeg ze opstandig.
Nog zo’n nare glimlach. ‘Welnee. Jij mag uitgaan met wie je wilt. Daarbij vind ik het ook wel vleiend.’
‘Vleiend?’
‘Tuurlijk. Het overkomt me heus niet elke dag dat ik word gebruikt als surrogaat voor het echte spul.’
Ze verbleekte. ‘Dat kun je onmogelijk echt geloven!’
‘O, nee?’ vroeg hij dreigend, en hij griste zijn colbert van de stoel af. ‘Veel plezier vanavond, schatje. Onthoud alleen wel wie de eer toekomt wanneer je die ouwe Thad opvrijt.’
‘Die eer komt Thad dan toe,’ beet ze hem toe, ‘niet jou!’ Verblind door tranen van woede, draaide ze Jake de rug toe, terwijl ze de hoorn oppakte. ‘Hoi,’ zei ze monter. ‘Nee. Geen enkel probleem. Tuurlijk. Ja, lijkt me enig. Ik vond het ook leuk. La Gondola, om zes uur? Prima, Thad. Ik zie je daar.’
Een zachte klik gaf aan dat Thad had opgehangen. Emily smeet meteen de hoorn op de haak, waarna ze zich nijdig omdraaide, klaar om opnieuw de strijd aan te gaan. Alleen met wie?
Jake was verdwenen.
Hoofdstuk 6
Emily’s blik dwaalde van haar computerscherm naar de klok. Bijna vijf uur; het was mooi geweest.
Nadat ze snel een back-up had gemaakt van haar werk, zette ze haar computer uit.
Jake was niet teruggekomen op kantoor. Toen hij haar opbelde om wat bevelen door te geven, had ze hem heel even gesproken. Heel kort en bondig, en zij had zich eveneens beperkt tot ‘Ja, Mr. McBride,’ en ‘Nee, Mr. McBride.’
Zoals het hoorde. Zoals het van nu af aan zou zijn.
Nadat Jake was weggestormd, had ze er eens diep over nagedacht. Haar eerste ingeving, ontslag nemen, had ze uiteraard verworpen. Waarom zou ze een prima baan weggooien als er een veel eenvoudigere oplossing was?
Teruggaan in de tijd, dat was in feite het enige wat ze hoefde te doen.
Alles was oké geweest voor ze de fatale vergissing had begaan Jake geen ‘sir’ meer te noemen. Dat was het begin van alle ellende geweest, want daardoor waren de grenzen vervaagd. Grenzen die dus snel weer moesten worden afgebakend.
Wanneer ze Jake zag – wanneer ze Mr. McBride zag – morgenochtend, zou ze hem vertellen dat de oude regels weer van kracht werden. Zij noemde hem ‘sir’, en hij bemoeide zich niet langer met haar privéleven. Uiteraard zou hij haar nooit meer kussen of aanraken.
Ze liep met haar handtasje naar het damestoilet, waar ze bij de wasbak haar handen en gezicht waste.
Gelukkig was ze niet zo dwaas geweest haar ontslag in te dienen – en McBride zou haar heus niet ontslaan. Hij mocht dan traag zijn waar het de Crystals van deze wereld betrof, maar op zakelijk gebied had hij alles goed op een rijtje. Zij deed haar werk uitstekend, en dat wist hij. Ja, anders zou hij haar, nog geen week geleden, toch nooit die promotie plus een vette opslag hebben gegeven?