‘Emily?’
Ze draaide hem de rug toe. ‘Ik heb een hoop te doen, Jake. Stapels memo’s die je…’
‘Emily,’ herhaalde hij, en hij greep de rugleuning van haar stoel en draaide die weer naar hem toe. Ze weigerde echter naar hem op te kijken, dus liet hij zich voor haar op zijn hurken zakken, waarna hij haar kin zachtzinnig omhoog duwde. ‘Emily, wat is er?’
‘Niets,’ verzuchtte ze. ‘Ik ben gewoon wat uit mijn doen vanmorgen.’
‘En toen begon ik ook nog eens tegen je te snauwen. Onterecht. Natuurlijk was je niet te laat. Dat ben je nooit.’
‘Gisteren was ik wel te laat,’ zei ze snuffend.
‘Ach wat, toen was de halve stad te laat.’
O, nee, ze zou toch niet gaan huilen, hè?
‘Die verkoudheid waarover ik het had,’ zei ze, alsof ze zijn gedachten had geraden.
Snel diepte Jake zijn keurig gestreken witte zakdoek op uit zijn zak en overhandigde die aan haar. ‘Snuiten.’ Hij wachtte tot ze het had gedaan, daarna schraapte hij zijn keel. ‘Weet je, toen je niet op de gewone tijd verscheen, begon ik me zorgen te maken.’
‘Over mij?’
‘Tuurlijk. Ik had je voorgesteld aan Jennett, dus voelde ik me in zekere zin verantwoordelijk. Stel dat ik je weer had opgescheept met een octopus.’
Ze glimlachte. ‘Thad was een echte heer.’
‘Mooi zo,’ zei Jake opgelucht. ‘Dat is een pak van mijn hart.’
‘Maar de avond was een ramp,’ zei ze sip.
‘Had je het niet naar je zin, dan?’
‘Ik was te nerveus om het naar mijn zin te hebben.’
‘Nerveus? En waar lag dat volgens jou dan aan?’
‘Aan alles,’ verzuchtte ze. ‘Wat ik moest zeggen. Wat ik moest doen. Wat ik moest bestellen van het menu…’
‘Waar nam hij je eigenlijk mee naar toe?’
‘Een tentje met een Franse naam dat volgens Thad een perfecte “bwaht” was, wat dat ook mag betekenen.’
Jake knikte. ‘Chez Louis?’
‘Ja, zo heette het. Ik heb alleen geen flauw idee wat een “bwaht” is.’
‘Dat is Frans, Em.’ Haar lippen trilden, zag hij. Even overwoog hij ze te kussen. Gewoon, om haar te troosten, meer niet. ‘Een boîte is een doosje of een kistje. Jennett bedoelde dat het restaurant net een juwelenkistje is. Heel bijzonder, dus.’ Dat kon hij volmondig beamen; Chez Louis was het summum van romantisch dineren. Zijn kaak verstrakte. ‘Hij probeerde indruk op je te maken.’
‘Nou, indrukwekkend was het zeker. Alles even chique en puur Frans, zowel de obers als het menu…’ Sip keek ze naar hem op. ‘Talen zijn nooit mijn fort geweest; met cijfers kon ik altijd veel beter uit de voeten…’
‘Nou ja, van het eten moet je in elk geval wel genoten hebben, want dat is daar uit de kunst.’
Ze schokschouderde. Met alweer van die verdacht waterige oogjes, snoot ze nogmaals haar neus.
‘Viel het jou tegen, dan?’
‘Thad bestelde slakken.’ Huiverend verfrommelde ze de zakdoek in haar schoot.
‘Tja,’ zei Jake glimlachend. ‘Sommige mensen zijn er dol op. Zelf kan ik me nooit over de gedachte heen zetten dat ze zo’n slijmerig spoor… Wat?’
‘Hij bestelde ze voor mij.’
Nu vernauwde Jake zijn ogen tot spleetjes. Ze liet Jennett een maaltijd voor haar bestellen, terwijl ze van hém niet eens een goed advies wilde aannemen? ‘Ik begrijp het,’ zei hij op kille toon.
‘Nee. Nee, je begrijpt het helemaal niet. Thad bood aan voor ons allebei te bestellen, en ik zei prima, omdat ik geen woord begreep van het menu…’ Ze ademde diep in. ‘Hij noemde het “es cargo”.’
‘Escargots,’ verbeterde Jake haar behulpzaam. Kon het zijn dat zijn mus spijt had van haar eerste vlucht? Hoofdschuddend pakte hij haar hand. ‘Je besefte zeker niet wat hij had besteld, hè?’
‘Ik had het pas door toen het voor me stond,’ beaamde ze huiverend. ‘Bah, toen ik die slijmerige huisjes zag, kon ik geen hap meer door mijn keel krijgen. En ik voelde me zo oliedom. Ik had gewoon moeten weten dat hij slakken bestelde.’
‘Welnee, dat weten heel veel mensen niet.’
‘Ik ben zesentwintig,’ zei ze opstandig. ‘Ik woon in New York. Nu ik je DA ben, zal ik heel veel wereldwijze mensen leren kennen. Wordt het dan geen tijd dat ik een menu in een restaurant kan doorgronden, zelfs al is het dan in het Frans?’
‘Waarschijnlijk is dat geen gek idee, maar –’
‘Ik heb mezelf finaal voor schut gezet, Jake!’ Ze rukte haar hand los, griste wat papieren van haar bureau en stond daarna met een ruk op. Jake kwam eveneens overeind en volgde haar traag naar zijn kantoor. ‘Ik werd haast groen toen ik die slakken zag, ik moest bijna kokhalzen van dat drankje dat hij…’