En wat deed hij? Hij bracht haar na een etentje als een brave padvinder naar huis, waar hij afscheid nam met een kuis kusje en de vage belofte dat hij haar nog zou bellen!
Kreunend wreef hij met zijn handen over zijn gezicht. Met andere woorden: de avond was een totale ramp geweest. Dankzij Emily.
Zij had zijn avond verstierd. Zijn nacht trouwens ook. Hij had haar alleen maar willen helpen, en als dank had ze hem zo’n pestbui bezorgd, dat hij woelend en draaiend in zijn bed had gelegen in plaats van te slapen.
Bovendien was ze nu nog te laat ook! Voor de zoveelste keer keek hij op zijn horloge.
Dacht ze soms dat hij het wel door de vingers zou zien na dat incident in de lift? Dat het iets te betekenen had gehad? Nou, dat zag ze dan mooi verkeerd. Dat randje kant had hem gewoon overrompeld. Sommige mannen raakten opgewonden van hoge hakken, of van zijde. Hij hield toevallig van kant.
Niet dat hij dat had geweten, voor gisteravond. Kant was, nou ja, gewoon kant. Sexy, dat wel, maar niet sexier dan zijde. Of satijn. Hij had het alleen niet verwacht. Net zomin als hij had verwacht dat haar huid zo zacht zou zijn, of dat ze zo lekker zou ruiken dat hij er geen genoeg…
De deur van het kantoor ging open; Emily kwam binnen, van kop tot teen gehuld in vormeloze lagen wol.
Het probleem was alleen dat zijzelf niet vormeloos was. Integendeel: ze had heel fraaie, uiterst vrouwelijke rondingen. Dat wist hij nu.
Wist die slijmbal van een Thad Jennett dat inmiddels ook? Had Jennett die zoete lippen gekust, die tere huid? Had hij haar haar mantel uitgetrokken, haar jasje, haar blouse…
Jake veerde overeind. ‘Je bent laat,’ grauwde hij.
Bedaard sloot ze de deur achter zich, keek vervolgens op het klokje op haar bureau, en daarna naar hem. ‘U ook een goedemorgen, Mr. McBride.’
‘Er is anders niets goeds aan,’ reageerde hij, strijdlustig zijn armen over elkaar slaand. ‘Nou? Ga je me nog vertellen waarom je te laat bent?’
Nadat ze haar jas had weggehangen, stopte ze haar tas in haar lade, waarna ze ging zitten om haar laarzen uit te trekken.
Geen dikke sokken vandaag, zag Jake. Enkel een intrigerende glimp van een in nylons gehuld been.
‘Hoezo, te laat? Ik ben zelfs te vroeg,’ zei ze ten slotte, met een knikje naar haar klokje. ‘Ik hoef pas om negen uur te beginnen, of was u dat vergeten?’
Ontstemd keek Jake naar haar rok. Die was van ruwe wol en minstens honderd maten te groot! ‘Aan mijn geheugen mankeert niets. Maar het jouwe is kennelijk een zeef. Ik had je toch gevraagd om vandaag iets passends te dragen voor de cocktailparty van vanavond?’
‘Van Internet Resources, ja, dat weet ik nog. Ik…’ Ze slikte moeizaam. ‘Het lijkt me alleen geen… geen goed idee om er heen te gaan.’
‘Waarom niet? Je hebt hier wel verplichtingen, en –’
‘En die zal ik nakomen, elke dag weer.’
Hij bekeek haar argwanend. ‘Als dat soms een beleefde manier is om me duidelijk te maken dat je in de avonduren kunt doen wat je wilt, dan wil ik je er toch even op wijzen dat je dagen van mij zijn. Je kunt aan de zwier gaan –’
‘Aan de zwier?’
‘Precies. Je kunt aan de zwier gaan tot de zon opkomt. Hele nachten de bloemetjes buiten zetten, voor mijn part.’ Hij beende naar haar toe, de blik in zijn ogen ronduit kil. ‘Maar waag het voortaan niet meer om te laat op kantoor te verschijnen.’
‘Nogmaals, ik ben níét te laat.’
‘Waarom was er vanochtend dan geen koffie?’
‘Omdat ik meestal te vroeg kom; vanochtend ben ik gewoon op tijd.’
Grimmig vroeg hij zich af waarom hij hier zo’n drukte over maakte. Misschien moest hij juist blij zijn dat ze niet met hem mee wilde. Misschien was het inderdaad geen goed idee…
Hij draaide zich met een ruk om, marcheerde terug naar zijn kantoor, trok de deur achter zich dicht en stortte zich verbeten op zijn werk.
Dat hield hij tien minuten vol. Toen beende hij terug naar de deur en smeet die open. Emily zat achter haar computer, druk aan het werk.
‘Je hebt gelijk,’ zei hij. ‘Wat jij doet met je leven is puur en alleen jouw zaak.’
‘Moet ik nu bedankt zeggen, of zo?’
Zijn ogen begonnen te fonkelen. ‘Ik probeer je verdorie duidelijk te maken dat het me spijt.’
‘Weet ik,’ zei ze met een diepe zucht. ‘Sorry, ik… ik ben nogal in een slechte bui vanmorgen.’
‘Nou, dan kunnen we elkaar de hand schudden.’ Na een korte aarzeling besloot hij het haar gewoon te vragen. Wat belangstelling tonen, daar was toch zeker niet mis mee? ‘Dus, hoe ging het? Je afspraakje met Jennett? Was het, eh… leuk?’
‘Ja, hoor,’ antwoordde ze met een glimlach die net iets te opgewekt was om echt te zijn.