‘We zochten je al.’
‘Je meent het,’ zei Jake, toen hij zijn stem weer had gevonden.
‘Ja.’ Ze glimlachte naar hem en daarna naar Thad.
Ineens snakte Jake ernaar die knappe kop van Jennett met zijn vuist te bewerken. Idioot, natuurlijk. Want dit was toch precies wat hij wilde? Dat Emily met andere mannen zou uitgaan?
‘…op zoek naar jou, toen ik Thad tegenkwam, en…’
Nou, niet met Jennett. Wat wist hij goedbeschouwd over die vent? Pete Archer had oké geleken, en moet je zien wat er toen was gebeurd. Hij was in een soort grijpgraag monster veranderd bij Emily.
‘…dat ik moest wachten tot jij…’
Goed, hij zou dit grondig aanpakken. Een lijst maken van kerels aan wie hij Emily met een gerust hart kon toevertrouwen. Dat kon wel even duren. Hij moest achtergronden natrekken, met mensen praten die hen kenden, met die kerels zelf…
‘…nu weggaan, Jake, als jij het niet erg vindt.’
‘Nee, hoor.’ Met een beleefde glimlach, reikte Jake naar haar arm. ‘Integendeel, ik stond juist op het punt om hetzelfde voor te stellen. Ik haal even je jas, en –’
‘O, ik bedoelde niet met jou.’ Met een stralende glimlach keek Emily op naar Jennett. ‘Thad heeft me gevraagd om met hem te gaan eten.’
‘Eten?’ herhaalde Jake. ‘Jennett en jij?’
Samenzweerderig leunde Jennett naar voren. ‘Het eten hier is niet veel soeps, Jake. UBS heeft kennelijk moeten beknibbelen. Ja, die tweeduizend die ik heb bedongen in mijn nieuwe contract moet natuurlijk ergens vandaan komen, hè?’
Bij het zien van Jennetts lach en Emily’s glimlach, balde Jake zijn handen tot vuisten en stak ze in zijn broekzakken.
‘Thad? Zou je mijn jas even willen halen, alsjeblieft?’ Zodra Jennett was weggesneld, deed Emily deed een stapje naar Jake toe. ‘Jake, ik wil zeker weten dat je begrijpt dat… dat wat er in de lift is gebeurd…’ Ze likte nerveus langs haar lippen. ‘Dat het een vergissing was.’
‘Wie zegt dat?’ grauwde Jake, al zijn goede voornemens op slag vergetend.
‘O, toe nou. Het is waar, dat weet je best.’
‘Weet je wat ik weet? Dat het oerstom is om met Jennett mee te gaan!’
‘Daar geloof ik niets van,’ zei ze, en ze raakte licht zijn mouw aan. ‘Bedankt. Dat je me hebt voorgesteld aan een aardige man, bedoel ik.’
‘Jennett? Is dat jouw idee van een aardige man?’
‘Ja. Hij is heel charmant.’
Jake perste zijn lippen op elkaar. ‘Een eersteklas gladjanus, dat is hij. Die glimlach is net zo vals als een biljet van drie dollar. Ik wed dat er op elke tand in zijn mond een kapje zit.’ Dwingend greep hij haar bij haar arm. ‘En ik weet niet genoeg over Jennett om akkoord te gaan met een afspraakje.’
‘Dan is het maar goed dat hij mij heeft gevraagd en niet jou,’ siste ze, haar arm uit zijn greep los rukkend.
‘Verdraaid, Emily! Je kunt niet uitgaan met iemand tenzij ik zeg dat je –’
‘Klaar?’ Thad Jennett keek glimlachend naar hen, terwijl hij Emily’s jas rond haar schouders drapeerde.
‘Helemaal,’ zei ze, met een kille blik naar Jake.
Wat kon hij nog zeggen? Of zou hij Jennett gewoon tegen de vlakte slaan? Misschien Emily over zijn schouder slingeren om daarna regelrecht naar de lift…
Absurd, natuurlijk. Hij was een beschaafd mens, geen holbewoner. Daarbij ging het hem ook geen fluit aan met wie zijn assistente wenste uit te gaan. Wat zij deed in haar eigen tijd, was háár zaak.
Nadat hij zichzelf bij de bar van een drankje had voorzien, speurde hij de ruimte af tot hij Crystal had gevonden.
‘Crystal,’ riep hij haar toe, en toen ze zich glimlachend naar hem omdraaide, spreidde hij uitnodigend zijn armen.
Hoofdstuk 5
Met een beker koffie in zijn hand stond Jake voor het raam in zijn kantoor. Hoewel, kon je dit eigenlijk wel koffie noemen? Hij nam een slok, huiverde en slikte hem door. Dat kreeg je er nu van wanneer je te veel op andere mensen bouwde. Normaal gesproken zette Emily altijd de koffie. Elke morgen, stipt om negen uur, bracht ze hem een kopje.
Behalve de vorige dag. Of deze. Hij had zelf voor zijn koffie moeten zorgen, en Emily wist kennelijk iets wat hem ontging, want haar koffie smaakte nooit zo.
Nijdig beende hij naar zijn privétoilet, waar hij de bruine bagger in de wasbak goot.
Fantastisch. De dag was koud begonnen, en hij had nu al de smoor in. Met een zucht zonk hij achter zijn bureau neer. Ja, wat een wonder! Geen fatsoenlijke koffie, geen assistente, en zelfs geen fijne herinneringen aan een avond die op zijn minst toch memorabel had moeten zijn.
Crystal was mooi. Wat heet – ze was spectaculair. Op een schaal van een tot tien was ze minstens een twaalf.