Als in een droom, knikte hij. Nee, dat kon inderdaad niet. Wat zij moesten doen, was linea recta met die lift naar beneden gaan om bij de balie een hotelkamer…
O, verrek nog aan toe!
Hij schraapte zijn keel, keek om zich heen, en wees daarna op de bordjes bij de toiletten.
Even later verdween Emily door de ene deur, hij door de andere. Nadat hij zijn kleding had gecontroleerd en weer op orde had gebracht, liet hij zich tegen de muur van het wc-hokje zakken. Wat was er in vredesnaam zojuist gebeurd?
Het had maar een haartje gescheeld of hij had met Emily gevrijd. In een lift, nota bene!
Alleen randdebielen begonnen iets met hun secretaresse. Of met welke vrouw dan ook die voor hen werkte. Als je geen proces wegens seksuele intimidatie aan je broek kreeg, dat zat je altijd nog met emotionele rompslomp…
Brandi, hoe lastig ook, kon hij in elk geval nog ontlopen. Emily niet. Stel je voor; elke dag verwijtende blikken, elke dag gesnotter…
Afgrijselijk. Nee, dat nooit!
Met een zucht verliet het wc-hokje, waarna hij naar de wasbak liep en de koude kraan open draaide. Emily was te waardevol voor hem om haar te verliezen. Wat onherroepelijk zou gebeuren als hij zich liet leiden door zijn hormonen.
Snel plensde hij wat ijskoud water in zijn gezicht. Hij moest de schade zien te beperken. Schade die was veroorzaakt door een dom randje kant.
‘Hé,’ zei hij zachtjes tegen zijn spiegelbeeld. ‘Wie verwacht nu dat Mary Poppins wit kant zal dragen?’
Hem had het in elk geval totaal overrompeld. Daardoor had hij zijn kop verloren. Oké, en ook door die zijdezachte krullen van haar. Plus haar verrassend volle, ronde borsten. En de manier waarop ze op hem had gereageerd, zo vol vuur…
‘Wat mankeert jou, McBride!’ Hij leek wel gek! Wat hij nu moest doen, was weer bij zinnen komen, niet zichzelf weer helemaal lekker maken!
Er zat niets anders op; hij moest met Emily praten. Haar duidelijk maken dat ze hier onmogelijk mee door konden gaan.
O, ze zou teleurgesteld zijn. Absoluut. Ze zou natuurlijk verwachten dat ze vanavond samen in bed zouden belanden.
‘Ze zal het heus wel begrijpen,’ prevelde hij geruststellend tegen zijn spiegelbeeld.
Emily was een slimme meid; ze zou uiteindelijk inzien dat het verstandig was dit incident te vergeten, en dan zou alles weer bij het oude zijn.
Vooruit met de geit dan! Vastberaden verliet hij het herentoilet – maar Emily was nergens te bekennen op de gang. Met een frons keek hij op zijn horloge.
De deur van het damestoilet zwaaide open.
‘Emily,’ begon hij kordaat.
‘Hoi, knapperd. Stond je op mij te wachten?’ vroeg Crystal met een glimlach.
‘Eh, nee. Heb je Emily Taylor daarbinnen gezien?’
‘Wie? O, je bedoelt dat muizige… Je secretaresse? Nee, niet gezien. Is het belangrijk dan? Om haar te vinden, bedoel ik?’ vroeg ze, koket met haar te lange wimpers knipperend, terwijl haar te rode lippen een te stralende glimlach produceerden.
‘Ja,’ antwoordde Jake ijzig. ‘Heel belangrijk.’
Dat Crystals gezicht betrok, ontging hem. Natuurlijk was het belangrijk, dacht hij, terwijl hij door de menigte laveerde. Hij moest Emily zo snel mogelijk duidelijk maken dat wat er was gebeurd – bijna dan – een vergissing was.
Hoewel, moest hij dat per se vanavond al doen? Was het niet beter haar wat tijd te gunnen? Haar thuis te brengen, haar misschien nog een paar keer te kussen, zodat ze niet zo overstuur zou zijn wanneer –
‘Jake! Jake, ik ben hier.’
Waar? Zoekend keek hij om zich heen, tot hij ineens een hand in de menigte zag die naar hem wenkte. ‘Neem me niet kwalijk,’ zei hij, en hij begon in de richting van de hand te lopen.
Emily, midden in het feestgewoel? In haar eentje, nog wel. Ze had meer pit dan hij had gedacht. Misschien ontmoette ze vanavond zelfs wel iemand. Als ze met een ander uitging, zou ze dat moment van gekte in de lift snel genoeg vergeten…
‘Jake? Jake, ik ben hier.’
‘Emily?’ vroeg hij aarzelend.
Ja, het was beslist Emily – maar wel een Emily die hij nog nooit eerder had gezien. Haar mantel en jasje waren verdwenen. Ze had al die losse krullen opgestoken, met uitzondering van een paar lokjes die sexy rond haar gezicht dansten. Haar blouse stond nog steeds half open, zodat dat pikante randje kant nog steeds zichtbaar was, net als de fraaie aanzet van haar borsten.
Verbouwereerd staarde Jake haar aan. Wat had ze in vredesnaam met haar rok gedaan? Daarnet eindigde die nog ergens tussen haar kuiten en enkels, nu hing de zoom net boven haar knie. Het ding was ook geen vormeloze zak meer; ze had er iets omheen gesnoerd. Een soort riem. De ceintuur van haar jas, misschien…
‘Jake,’ zei ze opgewekt.
Hij knipperde met zijn ogen. Zijn DA hing glimlachend aan Thad Jennetts in Armani gehulde arm – en Thad keek met een brede glimlach op haar neer.