‘U bént gek!’ riep ze uit, meppend naar zijn handen. ‘Hou daarmee op!’
‘Je hebt prachtig haar. Waarom verstop je dat zo?’
‘Krullen zijn niet professioneel, daarom.’
‘Je kleden zoals je grootmoeder is dat wel?’
‘Laat mijn grootmoeder hierbuiten. Jake! Wat doe je?’
‘Weg met die paardendeken,’ zei hij grimmig, en hij dumpte het jasje van haar mantelpak boven op haar winterjas. ‘Dit is een cocktailparty,’ vervolgde hij, terwijl hij aan het bovenste knoopje van haar blouse begon, ‘geen begrafenis.’
Nijdig greep ze zijn pols. ‘Hou daar onmiddellijk mee op.’
Dat deed hij uiteraard niet. Hij ging gewoon door, mopperend dat het tijd was dat ze zich eens modern ging kleden, of op zijn minst vrouwelijk, tot hij ineens omlaag keek en de aanzet zag van een randje… ‘Kant?’ Zijn stem brak, en hij keek op.
Net als Emily. Hun blikken ontmoetten elkaar, en ze kon zien dat zijn ogen niet langer kil waren, maar warm en smaragdgroen. Haar hart maakte een raar sprongetje.
‘Kant,’ herhaalde hij zachtjes, ‘onder al die lagen wol.’
‘Ja, kant, mag het?’ Haar stem klonk alsof ze minstens een marathon had gelopen. ‘Wat ik draag, gaat jou –’
‘Hou je mond, Emily,’ beval Jake, en hij kuste haar.
Eigenlijk kon je het amper een kus noemen. Hun lippen raakten elkaar, heel zacht en onderzoekend – en toen kreunde hij, of misschien deed zij dat wel.
Het enige wat ze met zekerheid kon zeggen, was dat ze ineens in zijn armen lag. De kus veranderde, werd de kus van een veroveraar die haar overgave eiste. En ze gaf zich er gewillig aan over, ook al wist ze dat ze dat beter niet kon doen.
Het enige wat nu nog telde, was het gevoel van haar lichaam tegen het zijne. Van zijn armen, die haar zo strak omklemden dat ze geen kant op kon. Niet dat ze dat wilde. Van zijn mond en zijn tong die de hare plunderden. Van de druk van zijn verrukkelijk, mannelijke lichaam tegen het hare. Zijn hoogst opgewonden lichaam.
Hij liet een van zijn handen onder haar blouse glippen, en ze slaakte een ijl kreetje toen hij haar borst vond. O, ja, dacht ze wazig, bijna smeltend door zijn aanraking. Precies zo.
‘Emily,’ zei Jake met dikke stem, en hij trok zich iets terug.
Wat zij probeerde te verhinderen, tot ze besefte dat hij enkel genoeg ruimte wilde om de rest van haar knoopjes te kunnen losmaken.
‘Mooi,’ prevelde hij toen ook het laatste knoopje was bezweken. Terwijl hij haar diep in de ogen keek, liet hij zijn wijsvinger over de zachte ronding van haar borst trippelen, net boven het randje kant van haar hemdje. ‘Zo’n mooie, kleine mus.’
Hij boog zijn hoofd, zodat zijn tong hetzelfde pad kon volgen als zijn vinger even tevoren, en haar lichaam schokte onbeheerst.
Haar schouder raakte het schakelpaneel, en de lift kwam met een schok in beweging. Na een paar seconden kwam haar verstand ook weer op gang.
Hemel – ze zat in een lift die omhoog ging naar een bomvolle feestzaal, en ze stond hier doodleuk halfnaakt een potje te vrijen met haar baas!
‘Jake!’ In paniek gaf ze een por tegen zijn schouder, trok aan zijn haar. ‘Jake! De lift. Hij gaat omhoog!’
Omhoog, ja, dacht Jake, met zijn handen bij de zoom van haar hemdje. Hij was finaal van de wereld; de grond bewoog onder zijn voeten.
‘Stop,’ gilde ze in zijn oor. ‘Luister nou toch! We moeten hiermee stoppen!’
Stoppen? Hoe kon hij nu in vredesnaam…
Emily stompte hem zo hard op zijn schouder, dat hij verschrikt opkeek. De grond bewoog niet, dat was de lift! Die ging omhoog, en snel ook. Dertig, gaf het controlepaneel aan. Eenendertig. Tweeëndertig… ‘Verrek!’
Gejaagd griste hij haar jasje van de vloer, drapeerde het rond haar schouders, smeet haar jas er overheen. Hij streek met zijn handen door haar haren, door de zijne, trok zijn das recht, zijn overhemd…
De lift kwam tot stilstand. De deuren gleden open, en ze werden begroet door een zee van nieuwsgierige gezichten.
‘Hé, McBride,’ riep een mannenstem. ‘Alles oké? Dat ding moet minstens twintig minuten hebben vastgezeten.’
Jake vertrok zijn mond tot iets wat voor een glimlach moest doorgaan. ‘We zijn oké. Niets aan de hand.’
‘Prima,’ bracht Emily gesmoord uit.
Prima? Ja, vast! Ze zag zo wit als een doek; hij kon haar voelen trillen in de ronding van zijn arm. ‘Miss Taylor,’ zei hij, ‘mijn, eh… mijn assistente. Ze, eh… ze heeft een beetje last van claustrofobie.’
‘Claustrofobie,’ beaamde Emily met een zonnige glimlach, terwijl Jake haar door de menigte naar de feestzaal begon te leiden. Opeens bleef ze echter stokstijf staan. ‘Ik kan zo niet naar binnen gaan,’ beet ze hem toe.