‘Mijn ouders vieren hun vijfendertigjarig jubileum, Jake. De hele familie komt eten, en iedereen is zo benieuwd naar je.’
Haar das – die hij enkel had omgedaan omdat zij had gevraagd waar het lelijke ding was gebleven – leek samengetrokken te worden rond zijn nek, als een strop.
‘Ik kan niet,’ had hij gezegd. Zij had aangevoerd dat hij wel kon als hij het echt wilde, wat er ten slotte in had geresulteerd dat hij had toegegeven dat hij niet wilde… Waarop zij hem snikkend om de hals was gevallen.
Wat wilden vrouwen nu eigenlijk? Nou ja, niet alle vrouwen. Niet de Emily’s van deze wereld, maar ja, Emily was dan ook geen vrouw. Niet echt. Ze was zijn PA.
Met een diepe zucht stond hij op, waarna hij naar het raam liep. ‘Verrek,’ fluisterde hij, terwijl hij zijn voorhoofd tegen het koele glas drukte. Wat moest hij doen? Hij wilde Brandi geen pijn doen…
‘Mr. McBride?’
Daar was ze veel te aardig voor. Dat het tijd was om er een punt achter te zetten, betekende nog niet –
‘Mr. McBride? Sir?’
Jake draaide zich met een ruk om. Bij de deur stond Emily. Hij glimlachte, voor zijn gevoel voor het eerst die dag. Waren alle vrouwen maar zo praktisch en verstandig als zij. ‘Ja, Emily?’
‘Ik dacht dat u wel zou willen weten dat ik die memo per e-mail heb verstuurd aan John Woods.’
‘Prima.’
‘Zijn antwoord kwam net binnen. Hij is ingenomen met uw voorstellen en hoopt dat u volgende week naar San Diego kunt komen om ze met hem door te nemen.’
‘Kan ik dat?’
‘Ja, sir. Op maandag bent u vrij; op dinsdag hebt u één afspraak, maar die kan ik makkelijk verzetten.’
Jake knikte. ‘Regel het maar, wil je? Verder nog iets?’
‘Een fax uit Atlanta. Niets bijzonders, enkel een bevestiging van uw conference call.’
‘Mooi, mooi. Verder?’
Snel raadpleegde Emily haar schrijfblok. ‘U hebt morgen een late lunchafspraak met Mr. Carstairs in de Oak Room.’
‘Bedankt dat je me daar even aan herinnert.’
‘Geen dank. En u hebt vanavond een afspraak in The Palm. Om acht uur. Het betreft dat nieuwe olieveld in Rusland. U vroeg me u daaraan te herinneren.’
Glimlachend schudde Jake zijn hoofd. ‘Wat zou ik zonder jou moeten beginnen? Zonder jouw efficiëntie?’
‘U betaalt me om efficiënt te zijn, Mr. McBride.’
‘Noem me toch Jake. Wat minder formeel kan best wel na… Hoelang werk je nu voor me? Een jaar?’
‘Elf maanden en twaalf dagen.’ Emily glimlachte beleefd. ‘Ik geef er de voorkeur aan u Mr. McBride te noemen, sir. Tenzij u het heel vervelend vindt?’
‘Nee,’ zei Jake snel. ‘Nee, als jij dat prettiger vindt, vind ik het best.’
Hij zou wel gek moeten zijn het haar niet naar de zin te willen maken. Zo’n goede assistente had hij nog nooit gehad. Nee, Emily Taylor wilde hij nog lang niet kwijt. De kans dat ze zou trouwen en haar baan opzeggen was gelukkig gering. Haar carrière was net zo belangrijk voor haar als de zijne voor hem; hij was er vrij zeker van dat ze zelfs nooit afspraakjes had.
Misschien zou hij zich ervoor moeten schamen dat hij daar blij om was, maar waarom zou hij? Emily was gewoon een van die vrouwen die niet taalden naar mannen. Daarvan waren er in de geschiedenis genoeg geweest. Betty Friedan, de suffragettes, Jeanne d’Arc… Vrouwen die vochten voor een goede zaak, niet voor een man.
Daar kon een man toch nauwelijks bezwaar tegen maken? Te meer daar Emily niet eens een afleiding vormde.
Een paar van de sollicitantes voor haar baan waren bloedmooi geweest, maar Emily was heel gewoontjes. Doorsnee lengte. Doorsnee gewicht. Doorsnee gezicht. Gewoon bruin haar en gewone bruine ogen.
‘Een kleine bruine mus,’ had Brandi opgemerkt, met onmiskenbaar een zweem van opluchting in haar stem.
In feite klopte die beschrijving wel, vond hij. Wanneer hij ging joggen in het Central Park, zag hij genoeg vogels die opvallender of mooier waren, maar mussen hadden wel pit en energie voor tien.
Emily, dacht hij liefdevol. Zijn hoogstpersoonlijke kleine bruine mus.
‘Emily, hoeveel betaal ik je?’ informeerde hij met een warme glimlach.
‘Pardon, sir?’
‘Je salaris. Hoeveel betaal ik je per week?’
‘Achthonderd, Mr. McBride.’
‘Maak daar dan maar snel negenhonderd van.’
‘Dank u, sir,’ reageerde Emily met een beleefde glimlach.
Jake glimlachte eveneens. Lekker nuchter, zoals altijd. Al die verrukte kreetjes en gilletjes van andere vrouwen konden soms verrekt vermoeiend zijn.
‘Je hoeft mij niet te bedanken,’ zei hij, om zijn bureau heen lopend. ‘Je verdient het dubbel en dwars.’
In het voorbijgaan klopte hij haar zacht op de schouder. Dat was nog iets wat hem beviel aan zijn PA. Haar houding. Veel New Yorkse vrouwen hadden zo’n houding alsof ze constant aan het poseren waren.