Ze stak haar hand weer uit naar de knoppen, maar Jake plukte die vlak voor het schakelpaneel uit de lucht.
‘Er zijn hier massa’s mensen die je moet leren kennen als je echt mijn directie-assistente wilt zijn.’
‘Ik dacht dat ik hier was om mannen te leren kennen.’
‘Dat was oorspronkelijk het plan, ja. Maar van dat idee was je toch afgestapt?’
‘Nee, hoor. Ik wil mannen ontmoeten. Massa’s mannen.’
‘Goed, dan gaan we terug naar het feest.’
‘Nee.’
‘Emily, doe niet zo gek. Het wemelt op dat feest van de geschikte kandidaten.’
‘O, vast wel. Ik heb genoeg Crystal-klonen gezien!’
‘Ik heb het nu niet over Crystal. Ik heb het over…’ Fronsend liet Jake haar hand los. Ja, waar had hij het eigenlijk over? Als zij mannen wilden leren kennen, dan was dat haar zaak. Als ze, daarentegen, zijn DA wilde zijn, dan was dat zíjn zaak. Dan kon hij eisen dat ze met hem meeging naar dit soort feesten. Dat was niet onredelijk, toch? ‘We hoeven niet lang te blijven.’
‘Ik ben al veel te lang gebleven.’
‘Wil je nu wel eens ophouden met die gekkigheid?’
‘Welke gekkigheid? Ik ben juist heel verstandig bezig.’
‘Ja, vast. Jij wilt mannen leren kennen? Nou, die zijn er boven in overvloed. Jonge, oude, dikke, dunne, advocaten, bankiers en directietypes, keuze genoeg.’
‘Snap het nu eens eindelijk,’ viel ze nijdig uit. ‘Ik wil zelf mannen leren kennen, dat hoeft u niet voor me te regelen!’
‘Iemand moet het toch doen? Wanneer je zelf op mannenjacht gaat –’
‘Ik ga níét op mannenjacht!’
‘Wanneer je zelf iets regelt, eindig je altijd met een engerd.’
‘Zo, en nu heb ik er schoon genoeg van,’ zei ze woedend, haar hand uitstekend naar het schakelpaneel.
Jake trok haar met een ruk naar hem toe. Zijn groene ogen waren donker en dreigend. ‘Oké. Wat jij in je vrije tijd doet, of niet, vergeten we. We houden dit zakelijk. Ik heb je gisteren een promotie gegeven. Jij wilt mijn DA zijn? Best. Ga je dan maar eens als een DA gedragen.’
‘Dat doe ik anders al maanden. Ik doe uw research voor u. Sus uw klanten. Ik zorg ervoor dat alles op kantoor probleemloos verloopt. Maar ik hoef niet te luisteren naar… naar het gekraai van allerlei modepoppen die denken dat het leven begint en eindigt bij u.’
‘Nu moet je eens goed naar me luisteren, Emily. We gaan weer naar boven. Jij gaat terug naar dat feest, aan mijn zijde.’
‘Waarom zou ik? Supermacho Jacob McBride, de geslepen effectenmakelaar, heeft toch zeker niemand nodig. En dat was geen compliment, als u dat soms mocht denken.’
‘PA’s gaan om vijf uur naar huis. DA’s netwerken. Je gaat dus terug om glimlachend wat handjes te schudden.’ Hij glimlachte vreugdeloos. ‘Of ik kan je beneden in een taxi zetten, en dan ben je morgen weer gewoon mijn secretaresse. Aan jou de keus.’
Geschokt staarde Emily hem aan. ‘Waarom doet u dit?’ vroeg ze ten slotte. ‘Als u werkelijk vindt dat ik naar dit soort feesten moet, oké, dan doe ik dat wel. Ik snap alleen niet waarom u hier zo’n halszaak van maakt.’
Dat begreep hij zelf evenmin. Ongetwijfeld zou hij meer last dan gemak van haar hebben. Als hij constant op haar moest letten, zou hij bitter weinig tijd overhouden voor de mensen waarvoor hij was gekomen.
Haar kleding zou hier wel uit de toon vallen. Op dat punt had ze wel gelijk. Ach, en wat dan nog? Crystal mocht dan een genot zijn om naar te kijken, maar ze miste wel Emily’s heldere verstand. Emily’s gevoel voor humor trouwens ook. En ze zou hem nooit zo gek kunnen krijgen dat hij haar het ene moment wel kon wurgen om haar een minuut later alweer te willen kussen…
Zwaar fronsend, deinsde Jake instinctief naar achteren. ‘Dat heb ik je al uitgelegd,’ zei hij bruusk. ‘Goed, wil je die promotie nog, of hoe zit dat?’
‘Ik vind u werkelijk niet aardig, Mr. McBride,’ zei ze kil. ‘Maar ik ben wel dol op mijn baan.’ Ze maakte de ceintuur van haar jas los, trok de sjaal van haar hals, deed haar handschoenen uit, en propte het hele zaakje vervolgens in haar jaszak. ‘Goed. Ik ben er klaar voor.’
Ze klonk alsof ze naar de tandarts moest. Voor een pijnlijke en langdurige ingreep.
Zuchtend pakte hij haar jas en liet het ding op de grond vallen.
‘Hé,’ zei ze geschrokken. ‘Wat denkt u –’
Vervolgens maakte hij haar haarspeld los. Het vocht in de lucht had haar haren veranderd in een woeste bos krullen, die nu rond haar gezicht danste als koffiekleurige zijde.
‘Bent u nu helemaal gek? Geef terug die speld!’
Zonder acht op haar te slaan, stopte Jake de speld in zijn zak, waarna hij met zijn handen door haar haren begon te strijken.