Wie probeerde ze nu eigenlijk in de maling te nemen? Dit had niets te maken met haar carrière, en alles met haar ego. Ze was hier als invalster voor Brandi, maar dat was natuurlijk een lachertje. De blondine, die Jakes arm omklemde als een python zijn prooi, zou Brandi’s opvolgster worden, en ze was tevens een voorbode van wat er nog zou komen.
Vrouwen zouden om Jake heen zwermen als bijen rond een honingpot. Perfecte vrouwen, met perfect haar, perfecte make-up, perfecte lichamen. Kortom, dit zou zoiets als haar eindexamenbal worden. Zij, de saaie studiebol, in de steek gelaten door haar begeleider, dapper glimlachend tot haar kaken er pijn van deden…
Nee, het zou nog erger zijn dan haar eindexamenbal. Dit was het echte leven, niet de middelbare school. En Jake, verrukkelijke, sexy Jake, zou haar de hemel in prijzen als zijn assistente, zijn seksloze assistente – terwijl hij zich suf flirtte met iedere vrouw in de zaal behalve met haar.
Niet dat het haar iets kon schelen. Hij kon doen wat hij wilde, met wie hij wilde. Het kon haar echt niets…
Ze draaide zich met een ruk om en begaf zich al dringend en duwend in de menigte in haar haast om bij de liften te komen. Gejaagd drukte ze even later op de knop bij de deuren.
Wat deed ze hier? Ze hoefde de avond niet door te brengen met haar baas. Om vijf uur zat haar werkdag erop, tenzij ze weer eens moest overwerken, waar ze overigens nooit ophef over maakte.
Jake kon de boom in! Zodra die ellendige lift eens kwam, was ze hier vertrokken. Geërgerd drukte ze nogmaals de knop in. Je zou toch verwachten dat je in zo’n chique tent geen uren hoefde te wachten op de lift!
Haar baas moest maar eens leren dat ze zelf ook nog een leven had. Ze was verdorie zijn hondje niet! Vanaf nu zou ze geen bevelen meer van hem pikken, of zich laten verleiden tot discussies die ze toch nooit kon winnen. Jake zou haar niet meer kunnen raken…
Of strelen. Met zijn handen. Of zijn lippen…
Met een gesmoorde vloek drukte ze de knop nogmaals nijdig in.
Als op commando gleden de deuren open. De lift bleek bomvol feestgangers te zitten, en Emily tikte ongeduldig met haar voet op de grond, terwijl ze wachtte tot ze kon instappen.
Hè, hè, eindelijk. Opgelucht drukte ze de knop voor de begane grond in.
‘Waar denk jij in vredesnaam mee bezig te zijn?’ Een duidelijk niet blije Jake wist nog net in de lift te springen voor de deuren dicht gleden.
De ruime lift leek ineens heel klein, heel eng en benauwd, maar dat hoefde hij natuurlijk niet te weten.
‘Ik ga naar huis,’ zei ze op besliste toon, en ze drukte nogmaals de knop voor de begane grond in.
‘Ga je naar huis, of neem je de benen?’
‘O, nee, u kunt me echt niet dwingen om terug te gaan, Mr. McBride. Als u wilt denken dat ik de benen neem, dan vind ik dat prima.’
‘Doe niet zo raar,’ zei Jake, ergerlijk kalm. ‘We zijn hier pas.’
‘Dus?’
‘Dus ik wil nog niet weg.’
‘Dat verlang ik ook niet van u,’ zei Emily, op de knop voor de begane grond timmerend. Waarom was die verrekte lift zo traag? ‘Blijf gerust. U hebt het duidelijk heel erg naar uw zin.’
Jake trok zijn donkere wenkbrauwen op. ‘Interessant. De superefficiënte Ms. Taylor blijkt toch een normale stervelinge te zijn.’
‘Ik heb geen idee wat u daarmee bedoelt.’
‘Ben je soms jaloers op Crystal?’ vroeg hij met een zelfvoldane grijns.
‘Heet ze zo?’ Nors staarde Emily naar de lampjes op het controlepaneel. ‘Weet u zeker dat het niet Brandi Twee is? Uw vriendinnen konden wel klonen van elkaar zijn. Ze zijn altijd lang, mooi, en hersendood.’
‘Je bént jaloers,’ zei hij lachend.
‘Jaloers? Op uw vrouwen?’
‘Ik heb geen vrouwen. En Crystal ken ik al jaren.’
‘Voor mijn part kende u haar al eeuwen. Wat mankeert deze stomme lift! Waarom beweegt hij niet?’
‘Hij beweegt wel degelijk,’ zei Jake. ‘Hij gaat zelfs iets te snel.’ Vervolgens drukte hij een knop in, waarop de lift met een schok tot stilstand kwam.
Emily wankelde en belandde tegen hem aan. Meteen liet hij zijn armen om haar heen glijden, maar ze maakte zich met een woeste ruk van hem los. ‘Wat stelt dit voor?’ vroeg ze op hoge toon.
Op zijn gemak leunde Jake tegen de achterwand van de lift. ‘We kwamen hier zodat jij kon netwerken.’
‘U kwam hier om te netwerken,’ weersprak Emily hem, boos naar de gesloten deuren starend. ‘Ik ben hier alleen omdat u wilde ontsnappen aan een lot erger dan de dood.’
‘Ja.’ Hij zuchtte spijtig. ‘Hoor eens, dat spijt me echt vreselijk, maar –’
‘Maar,’ zei Emily kil, ‘dat geeft niets. Achteraf heb ik toch kunnen netwerken. Ik heb drie mensen ontmoet. Vier, als je levensgrote paspoppen met onwaarschijnlijke namen meetelt.’