Ik kan niet geloven dat Luke ons zo heeft zitten bedotten. We zijn er allemaal ingetuind, niet alleen Izz. Maar hoe kan hij haar dat nou aandoen terwijl zij zo kwetsbaar is? Hij doet dit waarschijnlijk wel vaker: eenzame vrouwen het hoofd op hol brengen en dan heel mysterieus uit hun leven verdwijnen voordat ze hem doorkrijgen. Ik kan hem wel vermoorden. Met alle soorten van genoegen. Maar dat komt later wel. Eerst moet ik bedenken hoe ik dit aan Isabel ga vertellen.
Dit nieuws haalt de glans uiteraard behoorlijk van de avond. Het is best gezellig zo met elkaar, maar ik ben er niet helemaal meer bij.
‘Ik hoop niet dat ze nu weer naar Alex terugholt,’ zeg ik tegen Dan als we in bed stappen.
‘Wat gebeurt dat gebeurt,’ zegt hij alsof hij een wijze Chinese filosoof is. ‘Laat haar nu maar doen wat ze zelf het beste vindt, oké?’
‘Ja, ja, je hebt gelijk.’
Zondagochtend neem ik William mee naar Isabel, met de strikte opdracht de meisjes bezig te houden omdat hun moeders even willen praten. Gelukkig weet ik in elk geval zeker dat Luke er niet zal zijn. Die ligt lekker met zijn vrouw in bed de krant te lezen, of blij te glimlachen als ze hem gebakken eieren op bed komt brengen. Isabel is verbaasd maar blij me te zien. Ik doe mijn best niet een gezicht te trekken alsof ik met slecht nieuws kom, maar ze kent me te goed en heeft al vrij snel door dat er iets mis is.
‘Rebecca?’ vraagt ze. ‘Gaat het wel?’
‘Ja, tuurlijk,’ zegt ik. ‘Met mij is alles goed.’
Ik wacht totdat William naar de kamer van de meisjes is en Isabel water op heeft gezet, dan zeg ik: ‘Dat is eigenlijk niet waar. Niet alles is goed.’
Ze kijkt bezorgd. ‘Wat is er dan, Bex? Er is toch niks met Dan?’
Ik val met de deur in huis. Voor ons allebei is het beter als dit zo vlug mogelijk achter de rug is.
‘Luke is getrouwd.’ Ja, nou, die kun je nu eenmaal niet op een prettige manier brengen.
Isabel kijkt me verward aan. ‘Wat?’
‘Luke. Die is nog gewoon bij zijn vrouw. Rose zag hen samen in Highgate.’ Ik aarzel, maar kom dan met de genadeklap. ‘Hand in hand.’
‘Wanneer?’
‘Verleden week. Daar herkende ze hem ook van. Weet je nog dat ze daar iets over zei…? Hoe dan ook. Hij woont bij haar zus in de straat.’
Isabel gaat zitten. ‘Nee, dat heeft ze niet goed gezien. Dat is vast de nieuwe vriend van die vrouw. Luke zei dat ze een nieuwe vriend had.’
‘Ik denk het niet, Izz.’
‘Maar…’ zegt ze, ‘hoe kan hij nou nog steeds bij haar zijn? Ik zie hem drie, vier keer in de week…’
‘Maar nooit in het weekend en hij blijft nooit slapen.’
Ze kijkt op en laat dit op zich inwerken. Zo is het allemaal wel heel begrijpelijk, dat valt niet te ontkennen.
‘O god,’ zegt ze. ‘Hoe kon ik zo stom zijn?’
‘Hij speelt het heel overtuigend,’ zeg ik, en ik ga naast haar zitten. ‘Hij heeft ons allemaal te pakken gehad. Maar als je er even over nadenkt, dan zie je wel hoe hij het heeft aangepakt. Door zijn baan werkt hij vaak over, dus zijn vrouw stelt geen vragen als hij pas om halfelf thuiskomt. Hij reist veel en hoe moet zij weten dat hij een vrouw in zijn hotel heeft zitten als hij op zakenreis is? Dit had hij nog heel lang zo kunnen volhouden.’
‘Maar hij is toch ook bij jou thuis geweest? Waarom zou hij dat riskeren als het zo’n doordachte operatie is?’
Daar heb ik vannacht ook over nagedacht. ‘Omdat hij echt heel gek is op jou. En ik denk ook niet dat het ooit zijn bedoeling was.’
‘Ik ben zo stom geweest,’ zegt ze. ‘Zo allejezus stom.’
‘Het spijt me echt heel erg.’
‘Wat kun jij er nou aan doen?’
‘Niks,’ zeg ik, ‘maar ik heb je wel zitten opjutten. Ik heb gezegd dat je ervoor moest gaan. Ik zei dat hij zo goed voor je was.’
‘O god,’ zegt ze. ‘Ik zie hem morgenavond. Wat moet ik nou doen?’
‘Ik weet het ook niet. Ik heb geen goede ideeën meer. Maar ik wil best met je meekomen als je dat wilt, mocht je besluiten om wel met hem te gaan praten. Dan heb je mij achter je staan, en ik zal je aanmoedigen. Hoewel ik je niet kan garanderen dat ik niet af en toe zal willen zeggen wat ik van hem vind.’
‘Wat is beter, per telefoon of persoonlijk?’ vraagt ze. ‘Ik kan hem vandaag natuurlijk niet bellen – hij zei altijd dat hij mij wel belde in het weekend, zodat we konden praten als Charlie er niet bij was. Hij zei dat hij niet wilde dat Charlie zich zou afvragen met wie papa toch aan de lijn hing als we elkaar nog niet hadden ontmoet. Dat klinkt nu wel heel suf, vind je ook niet, maar het leek me wel logisch. Ik vond hem zo’n geweldige vent dat hij zijn zoon zo wilde beschermen.’