‘O. Ergens logeren. In tegenstelling tot hun moeder.’
‘Regel dat overnachten nou maar met Luke, dan komt het allemaal prima in orde. Geloof me – volhouden is het beste.’
‘O god,’ zeg ik tegen Dan als ik heb opgehangen. ‘Ik geloof dat Izz erover denkt om terug te gaan naar Alex. Moeten we haar dan niet de waarheid vertellen?’
‘Nee,’ zegt hij. ‘Daar hebben wij niks mee te maken. We moeten ons daar niet mee bemoeien.’ Dan denkt hij even na en zegt: ‘En Luke dan?’
‘Dat zei ik ook al.’
‘Ik vind het een leuke vent. Hij lijkt me goed voor haar.’
‘Dat zei ik ook, ja, zo ongeveer. Weet je wat me nog het meest dwarszit? Alex wil haar helemaal niet terug. Niet echt. Hij voelt zich alleen en afgewezen en hij denkt dat hij zich zo beter zal voelen.’
‘Toch is het niet aan ons om haar dat te vertellen,’ zegt Dan, en waarschijnlijk heeft hij gelijk.
Ik sla me de week verder door tot het weekend, en mijd Lorna zo veel mogelijk tot de grote klap komt. Ze lijkt zich aardig te redden. Tenminste, die indruk wekt ze, en dat is voorlopig goed genoeg. Op een gegeven moment hoor ik haar tegen Joshua zeggen dat Mary de rol in Marlborough Murder Mysteries heeft en hoe geweldig dat niet is. Hij feliciteert haar met het feit dat ze Mary haar eerste betaalde klus heeft bezorgd, en nog wel zo’n goeie.
‘Dat is pas toewijding,’ zegt hij als hij door de receptie loopt, op weg naar de keuken. ‘Werk regelen voor je cliënten terwijl je eigenlijk ziek bent.’
‘Ach, je kent me, hè. Ik haat het om rond te hangen en niks te doen,’ zegt ze.
Ik kijk naar haar om te zien of ze naar me durft te kijken en, eerlijk is eerlijk, dat doet ze, heel even maar, en ze kijkt er een tikje schuldig bij. Dat is ongetwijfeld omdat ze zich betrapt voelt en niet uit werkelijk schuldgevoel. Schuldgevoel behoort niet tot haar repertoire van emoties.
‘Hoe heb je ze überhaupt zover gekregen dat ze haar wilden laten komen als je niks had om aan ze te laten zien?’ vraagt Joshua, en ik wacht af hoe ze zich daaruit zal kletsen. Ik heb haar nooit verteld dat we Mary op dvd hebben gezet, want die kans heeft ze me niet gegeven.
‘Eh…’ zegt ze benauwd. ‘Nou…’
Ik weet niet wat me overkomt, maar ik kan haar daar niet zo laten aanmodderen. Misschien hoop ik ook wel dat ze zich eindelijk eens schaamt als ik aardig blijf.
‘Lorna heeft aan Kay en mij gevraagd om een dvd van haar te maken, toch, Lorna? We hebben haar een scène laten voorlezen, meer was het niet.’
De verbazing staat op haar gezicht te lezen als ze mij aankijkt. Maar ze is ook een beetje nerveus. Is dit een val? Zij denkt natuurlijk zo, want ik kan me niet indenken dat ze ooit iets aardigs voor een ander heeft gedaan zonder dat er een addertje onder het gras zat. Ik til mijn wenkbrauwen op om aan te geven dat het echt zo is gegaan.
‘Hm,’ zegt ze, en dit keer kijkt ze oprecht beschaamd omdat zij de eer opstrijkt die mij toekomt.
‘Nou, je mag trots zijn op jezelf,’ zegt Joshua, en Lorna zwijgt.
Later bel ik Mary, die hysterisch is van blijdschap en dankbaarheid. ‘Ik weet wel dat ik heel veel aan jou te danken heb,’ zegt ze, en daardoor voel ik me alweer een stuk beter over mezelf. Ook al prijkt Lorna met mijn veren, ik ben zo ontzettend blij voor Mary, dat haar reactie me echt goeddoet. Het helpt me door de rest van de middag heen, want het geeft me weer energie. En dat is maar goed ook, want zonder dat gevoel zou de rest van de dag, die bestaat uit het uittypen van contractjes, het regelen van een paar besprekingen en wat archiefwerk, ondraaglijk saai zijn. Ik kan bijna niet geloven dat ik nog maar zo kort geleden op die manier mijn dagen doorbracht. En dat ik toen gelukkig was. Tenminste, dat dacht ik altijd.
Zaterdagavond zien we Rose en Simon weer, maar eerst heb ik met Isabel afgesproken om naar Westfield te gaan voor wat kerstinkopen. We sjouwen een uur rond zonder iets te kopen en besluiten dan dat het veel leuker is om in de champagnebar te gaan zitten, ook al is het nog niet eens twaalf uur en kunnen we ons geen van beiden champagne veroorloven.
‘Ik heb vanochtend uitgebreid met Alex gesproken,’ zegt ze tegen me. ‘Hij kwam de meisjes ophalen voor ballet. Ik heb hem verteld dat het serieus is met Luke. En dat meende ik ook. Je hebt gelijk, hij is zo goed voor mij in zoveel opzichten, en als ik bij hem ben voel ik me zo gelukkig. Echt gelukkig. Ik kan me niet herinneren dat ik me met Alex ooit zo heb gevoeld.’
De Here zij geprezen. ‘Hoe reageerde hij?’
‘Nou ja, hij zei dat het hem verdriet deed, maar ik geloof dat eigenlijk niet zo. Het was bijna alsof hij een vast riedeltje afdraaide. Het lijkt net of hij niet weet wat hij met zijn leven aan moet en dat hij daarom vindt dat hij net zo goed weer bij mij kan intrekken.’