‘Weet je wat? Zeg jij maar lekker tegen hen wat je wilt zeggen. Het kan mij allemaal niks meer schelen.’
Ik draai me om en wil weglopen. ‘O, en Lorna, wat mij betreft stik je er lekker in.’
Tja, dat is niet echt hoogstaand, maar het lucht wel enorm op.
26
IN ZEKERE ZIN IS HET ook waar dat het me niet meer boeit wat Lorna me wil flikken. Dan raak ik mijn baan maar kwijt, jammer dan, het is voor mij niet het einde van de wereld. Behalve dan dat we het geld nodig hebben natuurlijk. Maar ik kan heus wel voor een uitzendbureau gaan werken. Ik kan typen, en ik ben best representatief. Het idee van werken voor een uitzendbureau vervult mij eigenlijk met afschuw, steeds maar weer die nieuwe gezichten en vreemde kantoren, week in, week uit, maar ik zou het heus wel redden. Misschien vind ik het zelfs uiteindelijk wel fijn dat ik niet zoveel tijd hoef door te brengen met iemand van wie ik stapelgek word. En het zal trouwens ook niet meevallen om weer mijn oude werk op te pakken, als ik heel eerlijk moet zijn. Ik denk niet dat ik nu nog gelukkig word van het doorgeven van boodschappen en archiefwerk nu ik weet hoe leuk ik het vind om veel meer te doen. Nu ik weet dat ik er zo goed in ben.
Ik weet dat ik het niet zou mogen doen, maar ik bel Kathryn om de details voor morgen met haar door te nemen, want ik kan me niet voorstellen dat ze op Lorna’s prioriteitenlijstje staat. Totdat ik zeker weet dat Lorna echt weer op volle kracht aan de slag is, hou ik haar cliënten in de gaten.
‘Je hebt gedaan wat je kon,’ zegt Dan als ik hem later vertel wat er allemaal is gebeurd. ‘Je hebt geprobeerd om haar te helpen omdat je een aardig mens bent, en omdat je je rot voelde dat je tussen haar en Alex bent gekomen, en zij blijft jou alleen maar om de oren slaan. Dat is haar probleem, niet het jouwe.’
‘Het is wel degelijk mijn probleem als ze gaat klikken.’
‘Waarom zou ze dat doen? Dankzij jou komt zij prima voor de dag, met al die deals die ze nog vanaf haar ziekbed heeft weten te sluiten, en die zorgzaamheid voor haar cliënten. Al die audities die ze voor hen heeft geregeld terwijl ze eigenlijk aan haar eigen herstel had moeten werken. Ze mag zo op voor Medewerker van het Jaar.’
Hij heeft gelijk, dat weet ik ook wel. Maar daardoor voel ik me nog niet veel beter.
Ik bel Isabel voor de afleiding en om een graantje mee te pikken van andermans romance. Maar ze is een beetje geïrriteerd omdat hun relatie sinds hun tripje nog niet erg vooruit is gegaan. Ze hebben sindsdien nog geen enkele nacht samen doorgebracht en ze is bang dat de nauwe band die tussen hen is ontstaan toen ze weg waren, begint te verslappen.
‘We hebben voor het eerst ruziegemaakt. Of nou ja, het was niet echt ruzie, maar er zijn wel woorden gevallen.’
‘Misschien is hij gewoon een beetje bang om zich te binden, nadat zijn huwelijk net is stukgelopen,’ zeg ik. ‘Jemig, als dat het enige is wat er mis is met die man, dat hij graag in zijn eigen bed slaapt, dan denk ik niet dat jij je ergens zorgen over hoeft te maken.’
‘Hij vond jullie trouwens geweldig. Jullie allebei.’
‘Maar we zijn ook geweldig!’ zeg ik om haar aan het lachen te maken.
Dan vertelt ze dat de laatste keer dat ze bij haar thuiskwamen na een avondje uit – voordat Luke weer terugging naar Teddington – Alex buiten had rondgehangen.
Hij deed net of hij de hond uitliet – want hij had de hond meegenomen toen hij wegging, omdat hij de enige was die tijd had om het beest uit te laten; enfin, gelukkig heeft hij de kinderen toen wel thuisgelaten – maar het was wel duidelijk dat het daar niks mee te maken had.
‘Wat heb je toen gedaan?’ vraag ik vol ongeloof.
‘Ik heb hem en Luke kennis laten maken. Wat kon ik anders?’
‘Geen wonder dat Luke weer naar huis ging. Die dacht natuurlijk dat Alex aan de ontbijttafel zou staan als hij bleef.
‘Ik denk dat Alex hem gewoon eens wilde zien. Wat natuurlijk best vleiend is.’
‘Ik zou eerder zeggen: psychotisch.’
‘Veel van de dingen die fout gingen tijdens ons huwelijk waren mijn schuld. Daar heb ik wel spijt van, hoor. Ik dacht altijd dat hij wel een baan zou nemen als hij echt van me hield, dat hij beter zijn best zou doen om ons te onderhouden, maar misschien zat ik er wel helemaal naast…’
Dit klinkt niet goed. Ik moet zorgen dat ze bij Alex uit de buurt blijft en dat ze zich concentreert op de geweldige Luke voor ze iets doet waar ze spijt van krijgt. ‘Isabel, ga nu niet naar hem terug omdat je medelijden met hem hebt. Geef je relatie met Luke nou toch een kans.’
‘Ja, ja. Dat doe ik ook wel. Het is alleen zo moeilijk. De meisjes vragen ook de hele tijd wanneer papa weer thuiskomt.’
‘Natuurlijk vragen ze dat, maar dat is geen reden om door te gaan met een ongelukkig huwelijk. Waar waren zij trouwens toen dit allemaal gebeurde?’