‘O, maar Rebecca heeft het allemaal lekker laten doorpruttelen, hoor,’ zegt Joshua joviaal. ‘Volgens mij had ze er best lol in.’
‘Ja, dat zal ongetwijfeld,’ zegt Lorna. ‘Maar ik ben weer terug.’
Ze sluit zich bijna de hele middag op in haar kantoortje. Ze belt twee keer naar Kay, maar dat is alleen om te vragen of die haar een kop thee wil brengen. Haar telefoonlijn brandt steeds heel lang achter elkaar, maar Kay zegt dat Lorna dit keer ook echt met mensen aan het pralen is. Met wie, dat weet ze niet. Ik ben misselijk, in afwachting van haar volgende stappen. Op een gegeven moment is Joshua een paar minuten bij haar binnen, maar als hij weer naar buiten komt lijkt hij reuze opgewekt, dus kennelijk heeft ze nog niets gezegd.
Mary belt voor mij en ik zeg tegen Kay dat ze moet zeggen dat Lorna weer terug is, zodat ze die ook kan spreken, maar ze zegt dat ze mij echt even wil spreken. Ze vertelt me over haar auditie bij Marlborough Murder Mysteries, en zo te horen ging dat heel goed. Ze klinkt zo opgewonden en ik ben zo blij voor haar, maar ik vind toch dat ik moet zeggen: ‘Ik heb hier nu verder niets meer mee te maken; Lorna is immers je agent.’
Als ze ophangt probeer ik me op mijn werk voor Joshua en Melanie te storten, mijn echte werk, maar ik kan me moeilijk concentreren. Eindelijk, rond vier uur, belt Lorna me met de vraag of ik naar haar kantoor wil komen. Ik heb zin om nee te antwoorden, laat me met rust, maar ik weet best dat dat niet kan. Ik loop naar binnen en probeer zo blasé mogelijk te kijken. Wat? Is er iets mis dan?
Lorna zit aan haar bureau en ziet eruit als een schoolmeisje dat op kussentjes achter het bureau van de juf is geklommen. Ik blijf in de deuropening hangen in de hoop dat ze een irritant en simpel verzoek heeft, waar ze eigenlijk Kay voor moet hebben. Ze laat me daar een poosje zo staan zweten en zegt dan:
‘Kom binnen en ga zitten.’
Ik doe wat me wordt opgedragen en wacht tot ze iets zegt.
‘Dus, even voor mijn goede begrip,’ zegt ze. ‘Jasmine zit dus voortaan elke donderdagavond in London at Six, en dit…’ ze houdt een kopietje op van de overeengekomen voorwaarden; ze hebben nog geen tijd gehad om het contract voor ons op te stellen, het was allemaal zulk haastwerk – ‘is de deal?’
Ik knik ongelukkig. Ik heb het gevoel alsof ik in de val word gelokt.
‘En Samuel zit in Nottingham General.’
‘Ja.’
Ze houdt een ander vel papier op. ‘En de voorwaarden daarvoor zijn allemaal rond?’
Ik knik nogmaals, te bang om iets te zeggen.
‘Mary heeft auditie gedaan bij Marlborough en Kathryn heeft er morgen eentje bij Nurses? En Joy Wright Phillips zegt dat ze weer aan het schrijven is geslagen omdat jij haar hebt gezegd dat ze elke ochtend twee uur iets moet doen nog voor ze aan iets anders begint, en dat werkt kennelijk.’
‘Echt waar? O, wat geweldig,’ zeg ik voor ik me kan inhouden. Lorna negeert me.
‘En dan heeft Heather natuurlijk, zoals we weten, maandag een bespreking met Niall Johnson.’
Ik knik maar weer en wacht op de grote knal.
‘En Craig dan? Heeft die nog geen opdracht voor een filmscript en een eigen televisieserie?’
‘Hij is nog bezig met het concept voor die ene aflevering,’ zeg ik, want ik hap niet. ‘Het gaat wel goed volgens mij. Hij schiet aardig op.’
‘En dit is dus wat jij verstaat onder mij indekken als ik er niet ben? De boel draaiende houden?’
‘Ja, precies.’
‘Dit is niet bedoeld om jezelf eens flink op de voorgrond te plaatsen? Lekker een niche creëren voor Rebecca Morrison als ik er even niet ben?’
Aha, dus ze gooit het over die boeg.
‘Ik zei toch van niet, want iedereen denkt dat ik steeds met jou heb overlegd over alles en dat jij mij instructies hebt gegeven.’
‘Ja, en toen? Toen zeiden Joshua en Melanie dat het zo goed ging met mijn cliënten en toen heb jij natuurlijk gezegd: “Nou, daar heeft Lorna anders weinig mee te maken gehad, want dat heb ik allemaal geregeld”?’
‘Waarom zou ik dat doen? Zoals ik al zei, ik had liever dat ze er niks vanaf wisten. Dat is voor ons allebei beter.’
‘Yeah, right. Dus je hebt uit puur altruïsme zo hard gewerkt, zonder er zelf ook maar enige waardering voor te krijgen.’
‘Nee, Lorna, het was uit een soort misplaatst schuldgevoel. Maar ik zie nu wel in dat ik jou gewoon had moeten laten verzuipen. Sterker nog, ik had je eigenlijk nog wat langer onder water moeten laten liggen, zodat ik zeker wist dat je niet meer bovenkwam.’
Ze trekt een grijns naar me. ‘Ga even thee voor me halen, ja?’
‘Ik werk niet voor jou, vraag het maar aan Kay.’
‘Ik zou het heel vervelend vinden als Joshua en Melanie denken dat jij het zo hoog in je bol hebt gekregen dat je niet eens meer een kopje thee voor me wilt zetten.’