‘…En je weet dat hij gek op je is. Hij doet net of het allemaal om het werk gaat, maar jij weet ook heel goed dat hij je gewoon wil. In feite wil hij niks anders dan jou eens een flinke beurt…’
Ik hoef mijn zin niet af te maken, want Lorna’s deur, waar ik inmiddels tegenaan geleund sta, gaat open, en ik val zo’n beetje haar gang in.
‘Godallejezus, hou je mond, mens!’ zegt ze. ‘Wat moeten mijn buren niet denken?’
‘Ik heb er net nog eentje ontmoet,’ zeg ik, en ik probeer waardig overeind te komen. ‘Ze leek me reuze aardig.’
Lorna kijkt naar me als ik haar gang doorloop naar haar zitkamer. Het is een leuk appartement, wel een beetje over de top ingericht, maar toch smaakvoller dan ik had gedacht, met veel crème en bruine tinten en gezellig nepbont. Ik zou hier alleen niet twee weken achter elkaar opgesloten willen zitten.
‘Wat moet je nu weer van me?’ zegt ze. Ik ga op de bank zitten en zij blijft staan, alsof ik dan sneller wegga.
‘Lorna, ik ben hier niet gekomen om ruzie te maken. Ik ben hier gekomen voor een heel specifiek doel.’ Ik heb besloten om er geen doekjes om te winden. Mijn prioriteit is ervoor te zorgen dat zij maandag bij die lunch aanschuift. De rest kan nog wel even wachten. ‘Heather heeft maandag een afspraak met Niall Johnson, en ze willen dat jij erbij bent. Ik wil zeker weten dat je ook echt gaat.’
Ik kijk haar aan en hoewel ze net doet alsof het haar niets kan schelen, zie ik dat ik haar interesse wel degelijk heb gewekt. Ze zegt alleen niets.
‘Het is een lunchafspraak. In The Ivy. Niall wil Heather graag naar de BBC halen…’
Dan kan ze zich eindelijk niet meer inhouden. ‘Wie heeft dit geregeld? Joshua?’
Daar gaan we. ‘Nee, ik. Ik… ik dacht dat je maar een paar dagen weg zou blijven en Heather begon echt heel erg te zeiken over dat jij nog niks voor haar had geregeld en ik kreeg je maar niet te pakken… We hebben eindeloos geprobeerd om je te bellen, weet je nog wel?’
‘Dus toen dacht je dat jij wel eens even lekker kon scoren? Joshua en Melanie zullen wel enorm onder de indruk zijn van je.’
‘Die weten dat helemaal niet. Ja, ze weten wel van die lunch, maar ze denken dat jij dat zelf hebt geregeld…’
Daar gaat ze niet op in. Wel zegt ze: ‘Nou, dan moet je het maar verzetten, want ik denk niet dat ik me maandag al goed genoeg voel om te gaan.’
Er is overduidelijk helemaal niets mis met haar. Fysiek, althans.
‘Het probleem is dat dit de komende weken de enige dag is waarop zij allebei kunnen en… en ik denk dat Heather zich nogal slecht bediend voelt. Ik heb het idee dat ze weggaat als dit nu niet doorgaat…’
‘Dan zeg je maar dat ze zonder mij moeten lunchen.’
‘Dit is een waanzinnige kans, Lorna. Denk nou toch even na. Zo krijg je een voet tussen de deur bij Niall. Hoeveel agenten zouden geen moord plegen voor de kans om aan te schuiven bij de Controller of Entertainment van de BBC? Ik denk dat Joshua zelfs nooit verder is gekomen dan een praatje van vijf minuten tijdens een borrel. En misschien weet Heather er een enorm contract uit te slepen. Dat zou toch fantastisch zijn voor Mortimer and Sheedy? We hebben die inkomsten ook hard nodig. Bovendien heeft Niall gezegd dat hij je er heel graag bij wil…’
Ze zucht. ‘Hoe laat is het?’
Ik kijk op mijn horloge. ‘Tien voor halfelf.’
‘Nee, niet nu,’ zegt ze ongeduldig. ‘Hoe laat is die lunch?’
‘O. Om één uur. Dus je gaat?’
‘Misschien. Ik zal wel zien hoe ik me voel.’
Dat is in elk geval iets. Hoewel, als ze maandagochtend wakker wordt met het gevoel dat ze het niet trekt, is dat dan niet veel erger dan dat we het nu afzeggen? Ik weet dat ik nu niet verder moet aandringen. Er is nog één ding dat ik haar moet vertellen.
‘Eh…’ zeg ik en dan weet ik niet goed hoe ik verder moet. Doe het nou maar gewoon, zeg ik tegen mezelf. ‘Niall… nou ja, Niall denkt dat hij jou al aan de lijn heeft gehad…’
Ze kijkt me ijzig aan. ‘Wat denkt hij?’
‘Eh… Toen ik belde zei ik dat ik jou was, omdat hij mijn telefoontje anders niet wilde aannemen…’
‘Dus jij hebt je voorgedaan als mij?’
‘Nee… nou ja, zoiets… ja. Maar het was maar een telefoontje.’
Ze gaat op de armleuning van een stoel zitten, alsof ze dit allemaal niet kan bevatten.
‘En dat vonden Joshua en Melanie goed?’
Ik hoor mezelf slikken. ‘Die weten het niet. Ze denken dat je al die tijd gewoon aan het werk bent geweest, maar dat je alleen niet… op kantoor was. Het leek mij beter zo… voor jou.’