‘Dit is Zoe, mijn oudste,’ zeg ik. ‘En dit is de man van Rose, Simon.’
Er kan nog net een ‘hallo’ voor Simon af, maar ze kan haar desinteresse nauwelijks verhullen.
‘En dit is Luke, de vriend van tante Izz,’ zeg ik, en die arme Luke krijgt de volle laag van haar dertienjarige nieuwsgierigheid.
‘Leuk om je te zien, Zoe,’ zegt hij allercharmantst.
‘Hallo Luke,’ zegt ze met een glimlach, maar ze wacht niet lang genoeg, dus hij heeft zich nog niet helemaal omgedraaid als zij twee duimen opsteekt naar Isabel. We weten ons in te houden en barsten pas in lachen uit als Zoe naar de keuken is met een grote stapel borden en ons niet meer kan horen.
‘Ik geloof dat je geslaagd bent,’ zeg ik tegen hem, en loop dan achter mijn dochter aan.
‘Hij is superleuk,’ zegt ze. ‘Tenminste, vergeleken met die andere,’ voegt ze eraan toe, met wie ze Simon bedoelt, die kampt met een terugtrekkende haargrens en behept is met een rood uitgeslagen huid en heel licht haar.
‘Nou ja, tante Isabel is heel blij met hem, en daar gaat het maar om.’
‘Hij is ook knap om te zien,’ zegt ze zonder dollen. ‘Hij maakt haar blij en hij is knap. Het zou niet veel zin hebben als hij haar blij maakte maar niet knap was, of wel soms?’
Daar ga ik maar niet eens op in.
Vijf minuten later, als Zoe weer naar haar kamer is, komt William binnen.
‘Bent u de nieuwe vriend van tante Isabel?’ zegt hij nog voor ik hem kan voorstellen. Gelukkig vraagt hij het aan de juiste man – Zoe zal hem wel hebben beschreven – en de juiste man antwoordt: ‘Ja, ik denk het wel, en jij bent zeker William. Aangenaam.’ Hij schudt William de hand, wat William, zo weet ik, zeer op prijs stelt.
‘Bedtijd,’ zeg ik tegen hem. Hij kijkt me hooghartig aan: ‘Dat weet ik heus wel.’
Terwijl ik in de keuken de cheesecake in stukken snij, komt Isabel binnen, zogenaamd om de wijnglazen nog eens vol te schenken, maar ik weet dat ze eigenlijk even alleen met me wil praten.
‘En?’ zegt ze terwijl ze deur naar de zitkamer in de gaten houdt.
‘En wat?’ Ik ga verder met het zorgvuldig snijden van ons dessert.
Ze lacht. ‘Dat weet je best.’
Ik leg mijn mes neer, veeg mijn handen af aan een theedoek en neem de tijd.
‘Rebecca…’
‘Ik vind hem echt heel leuk,’ zeg ik, en ik glimlach. ‘Dan ook, dat zie ik zo.’
‘Echt?’
‘Echt.’
‘En hij heelt het duidelijk naar zijn zin.’
‘Misschien kunnen we in het weekend eens wat leuks doen. Met zijn vieren?’
‘Misschien,’ zegt ze. ‘Ik zal het hem vragen, maar de weekends zijn lastig. Dan heeft hij Charlie.’
‘Kan hij dan geen oppas regelen?’
‘Ik geloof niet dat hij dat prettig vindt. Hij ziet hem alleen in het weekend, en hij wil niet dat zijn vrouw denkt dat hij niet goed voor hem zorgt…’
‘Weet zij eigenlijk al van jou, zijn vrouw?’
‘Nee,’ zegt Isabel. ‘Luke wil wachten tot de scheiding helemaal rond is.’
‘Dat lijkt me logisch,’ zeg ik, en ik geef haar wat bordjes om naar binnen te brengen.
‘Bex…’ zegt ze als ze net naar de zitkamer wil lopen. ‘Alex heeft weer gebeld.’ Ik weet dat ze daarmee niet bedoelt dat hij belde om te vragen wanneer hij de meisjes kon komen halen.
‘Nee, Isabel,’ zeg ik. ‘je mag hem de kans niet meer geven. Kijk dan hoe gelukkig je nu bent. Bovendien durf ik er wat om te verwedden dat hij dit alleen maar doet omdat je met iemand anders bent.’
‘Ik weet het,’ zegt ze. ‘Maar ik kan moeilijk niet meer met hem praten, vanwege de meisjes.’
‘Dan moet je maar wat strikte regels opstellen. Dan zeg je dar je niet meer opneemt als hij niet eerst belooft om niet meer met zulke praatjes te komen. Dan bindt hij wel in.’
‘Zal ik doen,’ zegt ze, en ik hoop maar dat ze het meent.
‘Laat hem jouw relatie met Luke nou niet verpesten.’
‘Maak je geen zorgen,’ antwoordt ze. ‘Dat gaat niemand lukken.’
Ik val in slaap met de gedachte aan een leuke avond, want het ging allemaal heel goed. Iedereen vond het gezellig met elkaar, en niemand was irritant of verlegen en niemand drong zich steeds op de voorgrond. Rose en Simon hebben ons allemaal bij hen thuis uitgenodigd, en Luke beloofde om te proberen het weekend af te spreken, hoewel hij betwijfelde of het zou lukken. Maar hij wilde wel volgende week nog een avond afspreken, dus het leek me niet dat hij zich er met een smoesje vanaf maakte. Alles bij elkaar was het een zeer geslaagde avond. Beter dan ik had durven hopen.
25
OP WOENSDAG, ONDANKS MIJN MILDE kater, weet ik nog een paar bescheiden succesjes te boeken voor mijn troepje surrogaatcliënten. Na mijn belrondje heb ik Kathryn haar eerste auditie sinds ik weet niet hoeveel maanden bezorgd. De dagsoap Nurses is op zoek naar een nieuwe hoofdverpleegkundige. Ze waren Kathryn helemaal vergeten, zegt de castingassistente die me terugbelt, tot ik hen aan haar herinnerde. Ik schrijf de gegevens op en bel Kathryn bij de bloemist. Ze is belachelijk dankbaar en dan moet ik haar paniek aanhoren omdat ze niet weet wat ze aan moet, en wat ze met haar haar zal doen. Dan bellen ze van Marlborough Murder Mysteries om te vertellen dat ze Mary’s stukje op dvd hebben gezien en dat ze haar graag een auditie willen laten doen voor de rol van Effie, zus van de knappe maar afstandelijke en angstaanjagend slimme detective Marlborough. De rol is semivast, en zal regelmatig opduiken gedurende de serie. Kay en ik doen een klein vreugdedansje door het kantoor als ik Mary het nieuws heb doorgegeven, totdat Joshua zijn hoofd om de deur steekt en schreeuwt dat we verdomme stil moet zijn. O, en Samuel krijgt nog een paar dagen aangeboden bij Nottingham General. Dit keer als man die ervan wordt verdacht zijn terminaal zieke vrouw te hebben geholpen bij een zelf moordpoging. Ik wil niet dat hij de klus misloopt, maar ik vraag me toch af of het niet vreemd is als hij zo snel alweer in de serie meedoet.