We zwijgen even en dan vraagt ze: ‘Hoe gaat het eigenlijk met Alex?’
‘Geen idee, om je de waarheid te zeggen,’ antwoord ik. ‘Hij komt niet meer zo vaak langs. Ik denk dat jij hem vaker ziet dan ik.’
‘Nou, ja,’ zegt ze, ‘maar dan zijn de kinderen er ook altijd.’ Alex en zij hebben een ingewikkeld systeem bedacht voor hun co-ouderschap, dat Isabel heel volwassen en verantwoordelijk vindt, zoals ik weet. Maar ik weet ook dat Alex het juist onvolwassen vindt en dat hij vindt dat hij er bekaaid van afkomt. Hij wil bij zijn kinderen langs kunnen als hij daar zin in heeft.
‘Dat hij is weggegaan wil nog niet zeggen dat ik niet meer om hem geef,’ zegt ze. ‘Ik wil gewoon weten of het wel goed met hem gaat. Hij blijft toch de vader van mijn kinderen.’
Ik ben niet van plan om te zeggen: ‘Nou, hij staat op het punt van instorten – en weet je hoe ik dat weet? Omdat hij beweert dat hij verliefd op me is.’
‘Volgens mij gaat het prima. Je kent Alex. Maar zoals ik al zei, ik heb hem al een hele poos niet meer gesproken.’
En dat klopt ook. Alex is al bijna twee weken niet meer langs geweest. Hij en Dan zijn een paar keer samen op stap gegaan, maar dan deed ik of ik niet lekker was of dat ik moe was en vroeg naar bed wilde. Dan vindt het een goed teken dat Alex ons logeerbed niet meer als hotel gebruikt. Hij denkt dat het betekent dat Alex weer wat opkrabbelt, maar ik weet wel beter. Gelukkig is Dan zo belachelijk druk op zijn werk dat hij zelf ook niet veel zin heeft om op stap te gaan, anders had hij vast gemerkt hoeveel tegenzin ik heb en hoe Alex steeds alle uitnodigingen om langs te komen afslaat. Het waait allemaal vanzelf over, dat weet ik zeker. Niet voor het eerst vervloek ik Alex dat hij ons allemaal überhaupt in deze situatie heeft gebracht. Was het leven met Isabel dan echt zo erg? Had hij nou echt niet gewoon kunnen blijven? Dat had ik wel zo prettig gevonden, denk ik ineens, en dan herinner ik me weer dat het hier niet alleen om mij draait.
Gek, maar toen zij nog bij elkaar waren, heb ik me vaak afgevraagd wat Alex en Isabel in elkaar zagen, ook al was ik nog zo dol op hen allebei. Los van de oppervlakkige dingen, bedoel ik. Ze waren zo anders – Alex met zijn bijtende humor en zijn egocentrische universum, en Isabel die zoveel zachtaardiger was, maar al even ingegraven in haar eigen stellingen. Ze waren het nooit ergens over eens. Maar we waren zo gewend aan het feit dat ze er altijd tegenovergestelde meningen op na hielden dat ik hen allang niet meer serieus nam. Zo waren zij nu eenmaal.
Alex is schrijver, een heel arme, en ik weet dat Isabel er knettergek van werd dat hij niet een gewone baan nam en dat schrijven gewoon als hobby ging doen. Wat ik allemaal wel begreep totdat zij de tweeling kregen en hij huisman werd terwijl Isabel weer aan het werk ging. Toen was ik zelfs jaloers op het feit dat zij ’s ochtends haar kinderen achter kon laten in de wetenschap dat iemand die evenveel van hen hield als zij voor ze zou zorgen, en dat ze hen pas weer onder ogen hoefde te komen als het alweer bijna hun bedtijd was. Niet dat ik het niet heerlijk vond om thuis te blijven bij die twee van mij – want dat vond ik wel. Het was alleen zo’n… uitputtingsslag. Daarbij houdt Isabel heel erg van haar werk (ze is grafisch ontwerper) en dus viel het haar helemaal niet zwaar om weer aan de slag te gaan. Toch geloof ik dat ze het hem altijd kwalijk heeft genomen. Ze beroofde hem van zijn mannelijke waardigheid of zo. Ze peperde het hem altijd in dat hij een sukkel was omdat hij zoveel minder verdiende dan zij (hij verdiende in feite geen cent). Dat deed ze niet expliciet, want zo was ze niet. Maar toch hing het altijd tussen hen in. Eigenlijk vond ik het niet zo eerlijk dat zij precies kon doen waar ze zin in had, en dat ze hem verweet dat hij datzelfde probeerde.
En eerlijk is eerlijk, Alex had vroeger wel degelijk een baan. Ergens in een heel grijs verleden had hij een ‘veelbelovende toekomst in de City’. Maar hij haatte dat bestaan, de stress en de achterklap. Hij vond het vreselijk om zulke lange dagen te moeten maken op zo’n intens saai kantoor. Hij had in heel korte tijd heel veel geld verdiend, en was in de tussentijd zichzelf bijna kwijtgeraakt. Uiteindelijk vertelde hij Isabel dat hij er even tussenuit moest om zich aan zijn ware passie te kunnen wijden en zij vond het prima. Ik neem aan dat ze toen niet had gedacht dat hij twaalf jaar later nog geen meter zou zijn opgeschoten.
Ik ben zelf ook wel eens bang dat Alex een flutschrijver is. Hij heeft me wel eens een script gegeven van een toneelstuk dat hij had geschreven – waarschijnlijk in de hoop dat ik mijn connecties aan zou wenden en hem zou helpen om het geproduceerd te krijgen. Dat ik het aan Joshua zou geven en dat die dan zou inzien hese goed Alex was en dat hij hem zou willen vertegenwoordigen. Mijn god, het was verschrikkelijk. Een en al existentiële angst over iemand die niet gedwongen wilde worden om zich te settelen en kinderen te krijgen. Wat uiteraard allemaal in een ander licht kwam te staan toen een van die kinderen door een bus werd overreden en bijna het loodje legde. De gebruikelijke opgewarmde prak die al door miljoenen andere leden van het leger mannen met een midlifecrisis werd opgedist. Hij waarschuwde me nog dat ik er misschien om zou moeten huilen, en dat moest ik ook bijna, uit frustratie dat ik het stuk tot het einde moest lezen en dat ik er dan ook nog iets over zou moeten zeggen (waardeloos, één groot cliché en melodramatisch waren immers niet de woorden waar hij op zat te wachten).