Luke schudt ons allebei de hand. Hij is absoluut een knappe vent – knapper dan Alex, en dat doet me deugd. Hij is lang, breed en hij heeft heel dik haar, zie ik. Maar wat me nog het meest opvalt, is dat hij er zo… aardig uitziet. Hij heeft diepe rimpels rondom zijn ogen, dus hij lacht veel. Hij lijkt me een man die je vriendelijk behandelt, een man die je kunt vertrouwen.
‘Leuk om jullie te ontmoeten,’ zegt hij, ‘en ook een tikkeltje angstaanjagend.’
‘Ik heb gezegd dat hij op proef is,’ zegt Isabel. ‘Dus hij gaat zich van zijn allerbeste kant laten zien.’
‘Als je denkt dat ze maar een grapje maakt, vergeet het,’ zegt hij, en ik mag hem nu al.
Het etentje is heel gezellig. De sfeer is ontspannen en we zitten nooit zonder gespreksstof. Dat dreigt wel een paar keer te gebeuren, maar we krijgen het dan toch weer snel op de rit. Luke is attent voor Isabel. Hij is precies extravert genoeg, maar zonder dominant te zijn. Hij probeert ons uit te leggen wat hij doet voor de kost, maar ik begrijp het nog steeds niet helemaal. Hij zelf ook niet echt, geloof ik. Iets in de financiële sector, met virtueel geld dat hij van de ene plek naar de andere laat verhuizen. Dat is allemaal wel wat moeizaam geworden sinds de economische crisis inzette, maar hij heeft het vol weten te houden en momenteel loopt het aardig. Hij is altijd op reis, om met andere financiële mensen te praten over onbegrijpelijke financiële dingen, en vóór Isabel, zegt hij, en hij kijkt haar adorerend aan, waren die reisjes behoorlijk vervelend. Allemaal vergaderingen en saaie diners met andere mannen in pakken. Soms wilden ze hem dan nog wel eens meenemen om de stad te laten zien, en dat, zegt hij, was nog wel het allerergst.
‘Ik weet niet meer in hoeveel talen ik al heb moeten leren zeggen: “Nee, ik wil echt niet mee naar een stripclub”,’ zegt hij, waar we allemaal hard om moeten lachen, en wat tegelijkertijd iets liefs over hem laat zien.
Hij hoopt dat Izz, als ze maar even tijd heeft, mee kan op reis. ‘Als ze dat wil, natuurlijk,’ voegt hij er vlug aan toe.
‘Hou me maar eens tegen,’ zegt Isabel en leunt naar hem toe voor een snelle kus.
Het is zo vreemd om haar zo intiem te zien zijn met een andere man, dat mijn adem bijna hoorbaar stokt. Ze zijn echt heel erg op hun gemak bij elkaar. Wisselen veel blikken en raken elkaar steeds even aan. Ik kijk naar Dan en hij kijkt mij aan. We trekken onze wenkbrauwen naar elkaar op en ik weet dat dat betekent dat we Luke allebei leuk vinden en dat we dolblij zijn om Isabel zo gelukkig te zien. Verbijsterend wat je allemaal in zo’n opgetrokken wenkbrauw kunt leggen als je iemand al twintig jaar kent. Ik probeer me te herinneren wanneer hij voor het laatst spontaan zijn hand op mijn knie legde, of mijn hand pakte als we op straat liepen. Ik zou het niet meer weten.
‘Waar woon je?’ vraagt Rose aan Luke, en hij vertelt over Teddington.
‘O,’ zegt ze. ‘Want ik weet zeker dat ik je wel eens heb gezien… je gezicht komt me zo bekend voor.’
‘Waarschijnlijk omdat hij Charlie wel eens ophaalt van school,’ zegt Isabel.
Ik ben bang dat Luke misschien geen zin heeft in een heel gesprek over Charlie en zijn ADHD en het feit dat de school daarom heeft besloten dat hij mocht blijven, dus verander ik onhandig van onderwerp door te zeggen: ‘Rose moet ook vaak op reis voor haar werk’, en haar aan Isabel en Luke te laten vertellen over haar laatste tripje naar Kenia.
‘Hoe gaat het bij jou op je werk?’ vraagt Rose later, en ik geef haar een update en vertel Luke een verkorte versie van de hele geschiedenis.
‘Mijn god,’ zegt hij. ‘Hoe kom je daar allemaal mee weg?’
‘Eh… nou, ik neem aan dat ze snel weer op kantoor is, en dan is het alleen nog maar een kwestie van haar aan het verstand krijgen dat ik het alleen deed voor haar bestwil…’ Mijn stem sterft weg. Het klinkt ook niet als een waterdicht plan.
‘Wat nou als ze niet meer terugkomt?’
Ik lach nerveus. ‘Joh, natuurlijk komt ze terug. Ze is gek op haar werk.’
‘Ik help het je hopen. Dit is echt een van de krankzinnigste verhalen die ik ooit heb gehoord. Goed van je dat je probeert haar te beschermen. Ik weet niet of ik wel zo genereus zou zijn.’
Ik begin de borden en schalen van het hoofdgerecht af te ruimen als Zoe binnenkomt om me te helpen. Aangezien Rose en Isabel allebei geen tienerdochter hebben, vinden zij dit misschien niet zo vreemd, maar ik weet heel goed waarom dit gebeurt. Ze bekijkt Luke en Simon om te bepalen wie wie is.
‘Hoi, tante Isabel,’ zegt ze, en ze geeft Isabel een knuffel. Rose gaat staan en stelt zich aan haar voor, en zegt dat de (uitwasbare) blauwe lok in haar haar cool staat. Luke en Simon zwaaien zo’n beetje, dus moet ik ingrijpen en haar een handje helpen.