Het lijkt mij allemaal vrij redelijk, maar voor de zekerheid bel ik naar Lorna in de hoop dat ze er haar licht over wil laten schijnen. Per slot van rekening is Samuel haar cliënt. Ze neemt niet op, dus spreek ik een boodschap in, ook al weet ik dat ze me toch niet terugbelt. Ik doorzoek het archief en zie dat andere cliënten soortgelijke bedragen hebben ontvangen voor hetzelfde soort werk – maar toch weet ik dat ik zo’n beslissing niet in mijn eentje kan nemen. Melanie zit in haar kantoor in een script te bladeren, dus ik loop naar binnen en wacht tot ze me ziet staan. Ik laat haar het aanbod zien.
‘Ik wil Lorna niet storen, dus misschien wil jij even kijken. Het lijkt mij wel oké, maar…’
Ze bekijkt het aanbod. ‘Het honorarium lijkt me in orde,’ zegt ze.
‘Dat dacht ik ook.’
‘En de rest is ook prima. Ze zeggen alleen niet of ze ook zijn overnachtingen betalen voor het geval de draaidagen aaneengesloten zijn. Dus dat moeten ze nog even ophelderen.’
Kennelijk ziet ze de angst op mijn gezicht, want ze vraagt: ‘Moet ik het even doen?’
Ja. Graag. Ja, doe jij het maar. Maar ik ben bang dat Lorna toch wordt ontmaskerd als ik Melanie en Joshua haar cliënten laat helpen. Zij moeten denken dat alles onder controle is. Maar de gedachte dat ik over iets moet onderhandelen, al is het nog zoiets kleins, maakt me misselijk. ‘Nee. Het is prima. Ik doe het wel, als jij dat goedvindt.’
Ze glimlacht, opgelucht dat ze niet nog meer werk op haar bordje geschoven krijgt. ‘Ik zou zeggen dat het goed is zo, op dat ene puntje na en onder voorwaarde dat Samuel er ook mee akkoord gaat. En zeg het maar als je verder nog iets nodig hebt,’ zegt ze met een stem waarin eigenlijk doorklinkt: ‘Ik heb het druk, val me hier alsjeblieft niet mee lastig.’
Ik bel Samuel met het nieuws en hij is blij, wat mijn leven een stuk aangenamer maakt. Als ik om meer geld had moeten vragen was ik net als Lorna mijn bed in gekropen.
Dan haal ik diep adem en bel de casting director terug. ‘We maken ons alleen een beetje zorgen over de overnachtingen,’ zeg ik. ‘Mochten de draaidagen toch aaneengesloten zijn, wordt zijn hotel dan ook vergoed?’
‘Ik zal het even controleren,’ zegt ze, en ik wacht nerveus tot ze terugbelt. Als ze nee zegt, weet ik niet wat ik moet doen. Moet ik de klus dan weigeren? Of moet ik dan maar inbinden en zeggen dat het geen probleem is? Of moet ik juist op mijn strepen staan met het risico dat zij zeggen: ‘Dan casten we wel iemand anders?’ Goddank belt ze me vijf minuten later op om te zeggen dat het prima is, omdat het bij hen sowieso gebruikelijk is om de overnachtingen te vergoeden, maar dat ze dat ook best expliciet in het contract wil opnemen als Samuel dat graag wil.
‘Geweldig,’ zeg ik. ‘Laten we dat doen.’
En dat was dat. Zo eenvoudig gaat dat dus. Ik heb helemaal zelf een deal gesloten voor een cliënt. Nou ja, bijna. Zes jaar nadat ik hier ben komen werken heb ik eindelijk eens iets gedaan dat meer behelst dan een boodschap doorgeven of een tijd afspreken voor een auditie. Ik ben helemaal in mijn nopjes en trots op mezelf. Dan verbindt Kay me door met Marilyn Carson, en gaat mijn stemming er nog veel meer op vooruit.
‘Ik heb net even gesproken met Kate van Reddington Road,’ zegt ze, ‘en daar komt een nieuw gezin in de verhaallijn – vader, moeder en twee kindjes. Begin twintig. Nu zijn ze op zoek naar onbekend talent, maar ze hebben geen zin om dat breed bekend te maken, want dan worden ze overstroomd door iedereen die een grote soapster in zichzelf ziet. Ik heb ze over Mary verteld, en gezegd dat jij ze vanmiddag iets van haar zou toesturen, per fietskoerier.’
‘Marilyn, dat is helemaal geweldig,’ zeg ik, ‘maar het punt is, ze heeft niks op video staan.’
‘O,’ zegt Marilyn, en ze klinkt teleurgesteld. ‘Echt helemaal niks? Enfin, dat zal ik ze dan moeten vertellen, maar ze gaan haar echt niet langs laten komen als ze haar niet eerst aan het werk hebben gezien.
Ik weet dat Mary geen schijn van kans heeft op de rol, maar als ik er in elk geval voor kan zorgen dat ze haar willen zien, dan is haar dag toch weer goed.
‘Wacht,’ zeg ik. ‘Als we haar nu vanochtend op kantoor laten komen en haar een stukje script laten lezen. Dan zetten we dat gewoon op tape. Kun je daar iets mee?’
‘Goed idee,’ zegt Marilyn. ‘Zoek maar een scène voor haar uit, maakt niet uit wat.’
Ik laat haar iets meer vertellen over de rol – een kwetsbare moeder uit een lagere sociale klasse, later in de serie komen we erachter dat ze het slachtoffer is van huiselijk geweld, lief en zorgzaam ondanks allerlei tegenslag, ze lijkt zacht, maar staat desondanks haar mannetje.