‘Hij klinkt perfect.’
‘Dat is hij ook. Hij is perfect voor wat ik nu nodig heb. Hij is geweldig, en door hem voel ik me beter over mezelf, maar ik heb absoluut geen haast om te gaan samenwonen of zo.’
‘Je kent hem ook nog maar drieënhalve week.’
‘Je begrijpt me wel. Ik denk niet dat hij de liefde van mijn leven is, maar ik vind het hartstikke leuk om bij hem te zijn en hij is ongelofelijk goed voor mijn ego.’
‘Nou, je kunt nooit weten,’ zeg ik. Grappig, slim, knap, aardig – dat klinkt precies als een man met wie Isabel iets zou moeten krijgen. ‘Ik ben echt heel blij voor je.’
‘O, en raad eens?’ Ze leunt achterover en schenkt me een triomfantelijke glimlach. ‘Hij heeft gevraagd of ik een paar dagen met hem mee naar München wil.’
‘Echt? En, ga je?’
‘Zeker weten. Hij heeft overdag vergaderingen, maar dan slenter ik wel wat rond. Ik vermaak me wel. En de avonden hebben we voor ons samen. En de nachten.’
‘Geweldig. Ik durf te wedden dat hij als jullie terugkomen toch ineens de liefde van je leven blijkt te zijn.’
‘Misschien.’ Ze lacht. ‘Ik weet niet wat ik tegen Alex ga zeggen. Ik zal toch moeten vragen of hij die paar dagen bij de kinderen wil zijn.’
‘De waarheid,’ zeg ik. ‘Ik zou zijn gezicht wel eens willen zien als je hem vertelt dat je met een andere man op stap gaat.’
‘Hm,’ zegt ze. ‘Misschien.’
‘Laat hem maar eens lekker voelen dat jij doorgaat met je leven terwijl hij er nog steeds een puinhoop van maakt.’
‘Ja, dat is wel waar.’
‘En als hij moeilijk doet, dan kunnen de meisjes gewoon bij ons komen, dat weet je wel. Wij passen graag op.’
‘Dankjewel.’ Ze geeft me even een knuffel.
‘Dus, wanneer krijg ik hem te zien? Luke?’
‘Als we terug zijn uit München. Dan weet ik wel of we doorgaan of niet. Als we elkaar nog steeds leuk vinden na wat nachten gesnurk en de slechte adem ’s ochtends vroeg, en de winderigheid en zo, dan kunnen we wel zeggen of we een stel zijn of niet.’
‘En dat zijn dan alleen nog maar jouw tekortkomingen,’ zeg ik lachend. ‘Ik ben benieuwd naar de zijne.’
‘Geestig,’ zegt ze. ‘Je bent reuze geestig.’
Ik vertel haar niet over Dan en de vrouw in Edinburgh. Als ik dat doe, dan wordt het ineens echt. Iets wat tegen het licht moet worden gehouden. Iets waarover moet worden gepraat. Ik heb de laatste tijd wel veel geheimen voor haar.
22
HET IS VIER DAGEN LATER en Lorna is nog steeds niet terug op kantoor. Ze heeft ook nog niet gebeld en we weten alleen dat ze nog leeft doordat ik Kay haar elke dag laat bellen om dat te controleren. Ze kijkt op de nummerinfo wie haar belt, maar Kay blijft gewoon aan de lijn als hij op het antwoordapparaat springt en dan zegt ze dingen als: ‘Ik blijf net zo lang praten tot je opneemt,’ of, zoals vandaag: ‘Als je niet opneemt bel ik een ambulance en dan laat ik ze je deur intrappen’, waarna Lorna opnam en gilde: ‘Jij bent echt zo ontzettend ontslagen.’
Kay, die met de dag meer lef krijgt, is daar totaal niet van onder de indruk. ‘Ik hoop dat het snel weer beter gaat,’ zegt ze. ‘Als je er morgen nog niet bent, bel ik weer om te kijken hoe het gaat.’
Joshua en Melanie worden nu toch wel wat bezorgd, maar Kay en ik zetten alle zeilen bij om hen te verzekeren dat alles onder controle is. Lorna belt ons iedere dag met hele waslijsten aan instructies, maken we hen wijs. Al haar cliënten zijn tevreden.
Geen idee hoelang we dit nog vol kunnen houden. Eén week niet naar je werk gaan, dat kan nog. Dan denken de mensen dat je een virusje hebt waarvan de dokter heeft gezegd dat het superbesmettelijk is. Maar blijf je langer weg, dan denkt iedereen dat er echt iets ernstigs met je aan de hand is. Tot nu toe heb ik Joshua en Melanie zoet gehouden door ze wijs te maken dat Lorna met een flinke buikgriep kampt, die haar helemaal gevloerd heeft en waardoor ze steeds maar moet overgeven en eigenlijk niet ver bij de wc-pot weg kan. Ik heb de symptomen zo dik aangezet dat ze me er maar niet meer naar vragen en me duidelijk maakten dat ze de details liever niet willen horen.
Het is echt zo, trouwens, al Lorna’s cliënten lijken redelijk tevreden, alleen voor hoelang nog. Samuel heeft het rolletje in Nottingham General gekregen. (Als een man die een auto-ongeluk heeft gehad door zijn eigen onoplettendheid, waarbij een jonge vrouw om het leven is gekomen. Die man komt heel even in contact met een van de vaste artsen wiens zusje pas onder soortgelijke omstandigheden om het leven is gekomen. Kortom: veel schuldgevoelens en heftige emoties.) Als de casting director ons belt met het goede nieuws geeft ze meteen de details van het aanbod door – aantal draaidagen, honorarium, facturering en reiskostenvergoeding – en ik zeg dat ik alles met Lorna en Samuel zal bespreken en dat ik haar dan terugbel.