Nu William er niet is om te kwellen, zijn de meisjes een toonbeeld van schattigheid en goed gedrag. Ze helpen met de groenten voor het eten en als we klaar zijn met het avondmaal dat we aan de grote keukentafel hebben genuttigd, bieden ze aan om te helpen bij de afwas. Ik vertel Izz over mijn dag terwijl zij afruimen en glazen wijn komen brengen als twee miniserveersters. Natuurlijk ben ik veel benieuwder naar haar nieuws, maar ik zal moeten wachten tot de tweeling naar hun kamer vertrekt, boven in het huis, en ik het onderwerp Luke kan aansnijden.
Isabel woont in een echt huis – drie verdiepingen en een kelder, die weliswaar niet enorm is, maar waar ons kleine appartement met gemak drie keer in past. Desondanks wilden de meisjes per se een kamer delen, dus heeft Alex de muur tussen twee kleine zolderkamertjes weggehaald, zodat zij daar nu de boel bestieren als twee ontzettend luidruchtige muizen. Als ze naar boven gaan beloven ze dat ze niet lang tv zullen kijken en dat ze precies om halfnegen naar beneden zullen komen voor een nachtzoen, en Isabel en ik verdwijnen naar de gerieflijke zitkamer en nemen de fles wijn met ons mee.
‘Ik begrijp niet zo goed waarom je haar helpt,’ zegt ze als ik mijn verhaal over de gebeurtenissen op kantoor heb gedaan, inclusief een gekuiste versie van het verhaal over de dronken Alex. ‘Ze doet altijd zo afschuwelijk tegen jou.’
‘Ik weet het zelf eigenlijk ook niet. Maar ze ligt echt helemaal in de puinpoeier en als ze dan ook nog haar baan kwijtraakt, heeft ze helemaal niets meer. Ze mag dan af en toe een vals kreng zijn, maar niemand verdient hoe zij is behandeld door Alex. Ze is er echt helemaal kapot van. En ik voel me toch ergens verantwoordelijk. Als ik hen niet aan elkaar had voorgesteld…’
‘Nou, laten we hopen dat ze je dankbaar is.’
Ik lach. ‘Dat lijkt me niet waarschijnlijk.’
‘Steek je nek nou maar niet al te veel uit, goed?’ zegt Isabel plotseling ernstig. ‘Het is mooi, hoor, dat je haar rotzooi probeert op te ruimen, maar als ze over een paar dagen nog niet terug is, zul je toch echt naar Joshua en Melanie moeten gaan.’
‘Dat doe ik ook.’
‘Beloofd?’
‘Ja,’ zeg ik. ‘En ze zal er morgen wel weer gewoon zijn,’ voeg ik daaraan toe, hoewel ik het zelf niet geloof. Ik kan me niet voorstellen dat Lorna zich nu ineens weer bij de kladden pakt en gewoon weer binnen komt waaien.
‘Dus…’ zeg ik tegen haar als we uitgepraat zijn over Lorna. ‘Hoe is het met de jonge liefde?’
Ze glimlacht. ‘Goed. Ik heb er wel lol in.’
Sinds de laatste keer dat ik haar zag, is ze nog een keer uit eten geweest met Luke, naar een kleine bistro in de buurt dit keer. Daarna zijn ze weer naar haar huis gegaan, alleen dit keer had Luke al voor ze uit het restaurant vertrokken duidelijk gemaakt dat hij niet kon blijven.
‘Hij moest de volgende ochtend heel vroeg met de Eurostar mee,’ vertelt ze, ‘dus hij moest nog naar huis om te pakken.’
‘Waar woont hij eigenlijk?’
‘Heel ver van hier. Hij heeft een appartement in Teddington genomen in afwachting van de scheiding en wat ze dan gaan doen met het huis. Hij vroeg wel of ik met hem mee wilde, maar dat leek me zo’n onzin, want we zaten hier om de hoek. En trouwens, ik zou dan ook weer eerst naar huis moeten, de volgende ochtend, voor ik naar kantoor kon.’
‘Lijkt me logisch. Maar het was dus leuk? Je had het naar je zin?’
‘Absoluut. Hij geeft me het gevoel dat ik… ik weet niet… begeerlijk ben en zo. Dat heb ik nodig na Alex. Die gaf me nooit echt het idee dat ik aantrekkelijk ben.’
Ik knik. ‘Maar dat ben je wel.’ Hoe meer ik hoor over Isabels huwelijk met Alex, hoe meer het me verbluft dat ik zo blind ben geweest.
‘Ik hoop dat het allemaal goed komt met Alex,’ verandert ze van onderwerp, ‘ik bedoel, het is niks voor hem om overdag dronken te zijn en zo agressief te worden. Ik maak me zorgen over hem, nu hij niemand meer heeft…’
Isabel ziet er vaak zo gepijnigd en bezorgd uit als het over Alex gaat, en dat is nogal belachelijk nu ik weet hoe hij haar heeft behandeld.
‘Vertel eens wat meer over Luke,’ zeg ik, want ik wil dat ze ophoudt over Alex. Ik voel me er niet gemakkelijk onder. Ze moet verder met haar leven en Luke lijkt me een prima middel om mee vooruit te komen.
‘Zijn zoon heet Charlie. Hij is tien. Ik heb hem nog niet ontmoet maar ik heb al wel een foto van hem gezien en hij ziet er schattig uit. Hij woont met zijn moeder in Highgate. Ze woonden eerst hier in de buurt, maar ze zijn vorig jaar verhuisd, en de school vond het goed dat Charlie bleef. Hij heeft ADHD, dus het zou voor hem ook lastig zijn om weer ergens helemaal opnieuw te wennen, en bovendien moet hij volgend jaar toch naar de middelbare school. Luke is vierenveertig. Hij heeft bruin haar. Heel veel haar, zelfs. En bruine ogen en altijd een heel lieve glimlach, alsof hij steeds een binnenpretje heeft. Hij houdt van muziek en films en zo, en auto’s. Hoewel ik daar zelf geen bal om geef, dus daar heeft hij het niet vaak over. Hij is grappig en slim en ik vind hem een superlekker ding.’