Mary weet dat die paar regeltjes tekst in A Doll’s House en heel misschien, als ze heel veel mazzel had, een keer de hoofdrol in een matinee voor een diepteleurgesteld publiek dat eigenlijk kwam voor de actrice die kennelijk ziek was, haar leven niet echt zouden hebben veranderd. Maar het zou wel een bevestiging zijn geweest van haar beslissing om zichzelf actrice te noemen en in dit prille stadium van haar carrière moet het belang van zoiets niet worden onderschat.
‘Mary, moet je horen,’ zeg ik, ‘je moet dit maar vergeten, want dit was botte pech. Ik bel Marilyn toch op, zodat ze weet dat wij de fout hebben gemaakt, en niet jij. En dan moet je je richten op je volgende auditie.’
Ik zou niet weten wat ik anders tegen haar moest zeggen.
‘Er is geen volgende auditie,’ zegt ze. ‘Marilyn is de enige casting director die me ooit heeft willen zien. Waarom zou iemand me ook willen zien, ik heb nul ervaring.’
‘Dan regelen wij een andere auditie voor je, goed? Ik beloof dat ik je in contact breng met een andere casting director, al moet ik ervoor op mijn kop gaan staan.’ Kay kijkt me aan met opgetrokken wenkbrauwen. Ik haal mijn schouders op.
‘Laat het maar aan mij over,’ zeg ik tegen Mary.
‘Je hoeft je niet zo uit te sloven,’ zegt Kay zodra ik de telefoon neerleg. ‘Je dekt alleen Lorna in, weet je nog? Je hoeft niet haar hele baan over te nemen.’
‘Wat had ik dan moeten zegen?’ Goddomme, Lorna.
Dit is de eerste keer vandaag dat mijn recente medeleven met Lorna aan het wankelen slaat. Ik moet mezelf eraan herinneren dat dit in feite allemaal de schuld van Alex is, en die gedachte geeft me weer moed.
‘Nou,’ zeg ik tegen Kay, ‘wat staan er voor castings op het programma binnenkort? We moeten Mary ergens binnen zien te krijgen. Hoe moeilijk kan het zijn?’
Ik kan in elk geval met Marilyn bellen, want die heb ik in de loop der jaren al honderd keer gesproken.
‘O hoi, Rebecca,’ zegt ze vriendelijk. ‘Hoe gaat het?’
‘Prima,’ zeg ik zwakjes, ‘maar ik bel om me te verontschuldigen vanwege Mary Fitzmaurice.’ Ik draai mijn hele arme-zieke-Lorna-riedel nog maar eens af, en Marilyn vindt het natuurlijk allemaal wel best. Waarom ook niet? Zij is geen klus misgelopen.
‘Het punt is, Marilyn, dat ik een andere casting voor Mary moet regelen. Dit heeft haar zelfvertrouwen geen goedgedaan. Heb je toevallig nog iets anders in het verschiet?’
‘Niet echt. Mijn volgende project is Journey’s End, maar daar zitten alleen maar mannen in… maar ze hoeft zich geen zorgen te maken, zeg dat maar. Ik laat haar de volgende keer als ik iets relevants heb wel weer komen. Ze hoeft niet in paniek te raken.’
‘Dat weet ik wel, maar je weet hoe dat gaat. Toch bedankt.’
Na Marilyn bel ik nog vijf andere casting directors. Niemand heeft interesse in een actrice die nog geen staat van dienst heeft en die ze nog nooit hebben ontmoet. Ik zeg tegen iedereen dat ik hen op de hoogte zal houden als er iets is waarin ze haar kunnen zien, en ze beloven allemaal dat ze haar dan voor een algemeen gesprek zullen uitnodigen als ze goed blijkt te zijn. Ik zeg ook dat ze ontzettend goed is, ook al heb ik haar zelf nog nooit zien spelen, en dan laat ik het er verder bij. Dit is in elk geval iets.
Als ik met een van hen aan de lijn hang, Paul Seeborne, komt Joshua de receptie binnen lopen en hij blijft bij de archiefkasten hangen, kennelijk op zoek naar iets. Ik zit midden in mijn verhaal: ‘We denken dat ze enorm veel potentieel heeft als karakteractrice. Ze heeft wel iets van Samantha Morton weg, diezelfde scherpte…’ Dan pas zie ik dat hij er is, en ik zwijg abrupt en zeg: ‘Enfin, Lorna zal je er wel over bellen als ze er weer is’, wat Pauls verbazing wekt, want hij hoeft Lorna verder nergens over te spreken. ‘Nou, fijn, bedankt. Tot ziens,’ zeg ik, en ik hang op nog voor hij kan reageren. Joshua vindt het schijnbaar niet onoorbaar, wat hij zojuist heeft gehoord, dus ik kom er voorlopig mee weg. Als ik nog meer van dit soort telefoontjes moet afhandelen, moet ik me toch echt in Lorna’s kantoortje opsluiten.
‘Al een beetje gewend?’ vraagt Joshua aan Kay, ook al interesseert het antwoord hem niet echt.
‘Ja. De schellen vallen me hier van de ogen,’ zegt ze met een glimlach. ‘Ik leer veel.’
‘Mooi zo, mooi zo,’ antwoordt hij en dan loopt hij snel weer weg, en hij heeft goddank geen idee waar ze het over heeft.
Tegen het einde van de dag ben ik uitgeput. Ik heb het gevoel dat ze me op een brancard naar huis moeten dragen en meteen in bed moeten stoppen, maar in plaats daarvan ga ik naar Isabel omdat we dagen geleden al een meidenavond hadden afgesproken en ik het hart niet heb om die af te zeggen.