Tot slot bel ik met Joy Wright Phillips, de toneelschrijfster. Het duurt een eeuwigheid voor ze opneemt, en als dat eenmaal is gebeurd, hoor ik aan de verwarring in haar stem dat ze nog sliep.
‘Hoe laat is het?’ vraagt ze, duidelijk geïrriteerd dat ik haar stoor. Ik kijk op mijn horloge. ‘Kwart over elf.’
‘O,’ luidt het antwoord. ‘Het was laat, gisteren. Ik zat te schrijven,’ voegt ze er weinig overtuigend aan toe.
Ik vertel haar van Lorna en ze zegt dat ze nergens op zat te wachten. Ze zou pas weer contact hebben als ze iets af had.
Ik weet alles over Joys writer’s block, ook al doet ze zelf net of er niets aan de hand is, en zeg: ‘Ik snap niet hoe je het voor elkaar krijgt. Ik zou er de discipline niet voor hebben. Ik denk zelf dat ik dan beter vroeg in de ochtend zou schrijven. Nog voor ik aangekleed was en er allerlei afleiding op me af zou komen.’ Niet dat ik er verstand van heb, maar ik heb het gevoel dat ik iets moet zeggen om Joy te helpen er weer in te komen. ‘En dan heb je het ook maar gedaan. Dan hangt het niet de rest van de dag zo boven je hoofd. En ik zou ook werken op een computer zonder internet, want dan kom ik ook niet in de verleiding om elke vijf minuten mijn e-mail te checken of de hele dag op Facebook te hangen. Maar goed…’ Ik heb verder geen wijze woorden meer voor haar, dus ik hou verder mijn mond.
Joy reageert niet echt, dus hang ik op. Ik weet waar Craig en Heather mee bezig zijn, dus dan hoef ik alleen Mary nog maar te bellen. Volgens mij heb ik nu wel even tijd voor een korte koffiepauze. Ik heb het gevoel dat ik al een hele hoop heb gedaan deze ochtend – los van mijn eigen werk natuurlijk, want dat stapelt zich maar op op mijn bureau. Kay is klaar met het bestuderen van Lorna’s boek als ik al mijn telefoontjes heb afgerond.
‘Nou, het goede nieuws is dat er verder niet echt iets in staat wat we niet al hebben opgepakt,’ zegt ze terwijl ze met het boek in mijn richting zwaait. ‘Het slechte nieuws is dat er niet echt iets in staat. Ze heeft de afgelopen weken nauwelijks aantekeningen gemaakt.’
‘Dus niks over Phil Masterson?’
‘Geen woord.’
Phil Masterson lijkt me niet echt urgent en hij en Jasmine kunnen nog wel een paar dagen wachten. Als Lorna dan terugkomt en van plan is om ook echt weer eens iets te gaan doen, kan ze hem zelf bellen en dat is voor iedereen een stuk eenvoudiger.
Kay en ik drinken onze koffie in stilte en staren voor ons uit als twee soldaten met een shellshock. Ik ben best trots op mezelf. Alles is onder controle, al Lorna’s klanten zijn tevreden en iedereen zit waar hij moet zitten en niemand heeft door wat er aan de hand is. Dit gevoel houdt een kleine twintig seconden aan, want dan neem ik de telefoon op en hoor een huilende Mary. Ik vertel haar dat Lorna ziek is, bla bla bla, en vraag haar wat er mis is.
‘Ik kwam Marilyn Carson vanochtend tegen. Ze doet de casting voor die nieuwe productie van A Doll’s House met Elizabeth O’Mara in de hoofdrol – en ze vroeg me waarom ik gisteren niet naar de auditie ben gekomen. Dus ik zei dat ik helemaal niet wist dat er een auditie was, en toen zei zij dat dat mooi jammer was, omdat er zeker een rolletje in had gezeten voor me, en dat ze me zelfs in gedachten had als understudy voor de rol van Nora. Als understudy van Elizabeth O’Mara! Dat geloof je toch niet? En ik vroeg of ze me dan misschien vandaag of in het weekend wilde zien. Ik had alles zo laten vallen. Maar ze zei dat ze de rol al hadden vergeven omdat de repetities volgende week beginnen en dat ze het wel jammer vond omdat ze me goed vond in onze afstudeerproductie. En dat mijn rol maar weinig tekst had, dus de regisseur was bereid om een risico te nemen met een nieuwkomer. En dat heeft hij trouwens ook gedaan, want het meisje dat ze nu hebben uitgekozen heeft nauwelijks ervaring. Het is een grote tournee, die vrijwel zeker ook naar het West End komt. Een echte betaalde baan was het, Rebecca. En iedereen weet dat de ster altijd expres een paar matinees overslaat om de understudy een kans te geven. Een geweldige rol was het. Dat is toch vreselijk?’
O shit.
‘Rustig nou maar, Mary,’ zeg ik. ‘Wil je dat ik Marilyn Carson voor je bel?’
‘Het heeft geen zin. Ik zei toch, de rol is al naar iemand anders gegaan.’
Ik heb nu echt geen idee wat ik moet doen. Ik verzin nog een ingewikkeld excuus voor Lorna, maar Mary heeft geen zin om het allemaal te horen. Voor een door de wol geverfde professional als Samuel zou dit een onbeduidend foutje zijn. Een van de duizend rollen die hem om wat voor reden dan ook door de vingers zijn geglipt. Maar voor Mary is dit een enorm drama. Marilyn is zelfs de enige casting director die ze in haar korte carrière heeft ontmoet.
Ik weet precies hoe ze zich voelt. In mijn korte loopbaan als actrice-serveerster-televerkoopster zag ik elke auditie als het mogelijke keerpunt, de kans die ik nodig had om in elk geval twee van mijn baantjes te kunnen laten vallen. Elke teleurstelling kwam keihard aan, en ik fixeerde me steeds maar op wie de rol wel had gekregen en waarom. Iedere triomf van een andere actrice was voor mij een gemiste kans.