Naast de mensen die ze zelf heeft aangetrokken sinds ze AGENT is geworden – Mary, Craig en Heather – heeft Lorna het lijdzame lot van nog vier anderen in handen. Allemaal mensen bij wie Joshua en Melanie de moed in de schoenen was gezakt, maar die ze ook niet aan de dijk konden zetten. Toneelschrijfster Joy Wright Phillips, die ooit een prijs voor jong schrijftalent heeft gewonnen en van wie in het kader daarvan een toneelstuk in productie was genomen, maar die sindsdien aan een writer’s block lijkt te lijden. Dan heb je nog de acteurs Samuel Sweeney en Kathryn Greyson, die dapper en met wisselend succes doorploeteren in theatertjes en heel soms op televisie, en ‘personality’ Jasmine Howard, die eigenlijk als journaliste voor een roddelblad werkt, maar die haar niche heeft gevonden als ‘deskundige’ en als zodanig komt opdraven om haar mening te geven over van alles en nog wat: van vrouwenbesnijdenis tot waarom ze zo gek is op de jaren tachtig. Als het maar betaalt.
Ik bel Samuel als eerste, omdat een van de boodschappen die Kay een paar dagen geleden heeft genoteerd er eentje was van een casting director die hem uitnodigde auditie te doen voor een kleine rol in Nottingham General. Daar wist hij nog helemaal niet van, maar hij blijft er kalm onder. De auditie is overmorgen, hij is vrij en dat hij het op zo’n korte termijn hoort kan hem niet schelen. Hij krijgt de scènes die hij moet voorspelen toch pas ter plekke. Hij weet niet beter.
‘O, mooi,’ zegt hij oprecht. ‘Mijn auto moet op voor de APK, dus ik kan het geld wel gebruiken.’
Daarna kies ik Jasmine, die volgens mij de enige is die momenteel echt ergens mee bezig is.
‘Heeft ze Phil nog gebeld?’ vraagt ze.
‘Phil…?’
‘Phil Masterson, de producent van London at Six,’ verklaart ze op een toon die suggereert dat ik een beetje dom ben omdat ik niet weet over welke Phil ze het heeft.
‘O, ik heb eerlijk gezegd geen idee. Was het dringend?’
‘Ze zou hem elke week bellen om te zien wat voor onderwerpen ze daar op de agenda hebben. Het was haar eigen idee, maar ik heb er niets meer van gehoord. Het heeft geen zin om goede ideeën te hebben als je er vervolgens toch niets mee doet. Ik heb tegen Joshua gezegd dat ik er geen probleem mee had om over te stappen naar Lorna, maar dan wil ik wel iets aan haar hebben…’
‘Ik zal het voor je nagaan,’ onderbreek ik haar. ‘Waarschijnlijk heeft ze hem gebeld vlak voordat ze ziek werd, en heeft ze nog niet de kans gehad om ons op de hoogte te brengen. Ze is vrij onverwacht ziek geworden.’
‘Wat is er dan met haar aan de hand?’
‘Eh… dat weten ze nog niet precies. Ze is ingestort. Er worden nu tests gedaan.’
‘Ze moet eens wat meer eten, dat zal het zijn,’ zegt Jasmine, een vrouw naar mijn hart. ‘Ze is veel te mager. Vind je ook niet?’
‘Nou, maar ze had wel allerlei klachten: koorts, misselijkheid, hoofdpijn. Koude rillingen.’ Oké, Rebecca, en nu je mond houden, dit is wel erg overdreven. ‘Moet je horen,’ zeg ik, ‘ik zal zien wat ik aan de weet kan komen en dan bel ik je terug, oké?’
Ik geef Kay de opdracht om Lorna’s boek van de afgelopen twee weken door te lopen om te zien of ze Phils naam ergens tegenkomt. Lorna, Joshua en Melanie hebben allemaal een boek waar ze al hun telefoontjes in opschrijven en wat er allemaal is besproken. Dat is om zichzelf in te dekken, en het werkt.
Joshua had een keer ruzie met een televisieproducent over de’ details van een ontzettend complex contract waarover ze in onderhandeling waren voor een van onze actrices. Toen moest ik het boek doorlopen en alle gesprekken die ze over dit onderwerp hadden gehad markeren. Ben ik uren mee bezig geweest. Later hoorde ik hem aan de telefoon zeggen: ‘Op vierentwintig mei heb jij ermee ingestemd dat mijn cliënt als tweede genoemd zou worden in de titelrol, en dat ze met niet meer dan twee anderen tegelijk in de aftiteling zou worden genoemd. Waarom zou ik anders hebben ingestemd met een korting van vijf procent op het honorarium per aflevering?’
Hij heeft die strijd uiteindelijk gewonnen en de producent moest inbinden. Hij zei achteraf dat hij nooit voldoende munitie had gehad als hij niet zulke minutieuze – en vooral direct genoteerde – aantekeningen had. Als je achteraf uit je geheugen moet werken, weet je het nooit meer zo precies.
Het voelt alsof we indringers zijn nu we forensisch onderzoek plegen op Lorna’s boek zonder haar toestemming, maar we hebben denk ik geen keus. Eigenlijk doet Kay het – en ik verzeker haar nogmaals dat ik alle schuld op me zal nemen als dat nodig blijkt – terwijl ik Kathryn Greyson bel, die heel lief is en me vertelt dat er niet veel loopt, maar dat ze me zal bellen als ze iets nodig heeft. Ik bereik haar bij de bloemist waar ze drie ochtenden per week werkt. Ik kan me niet herinneren wanneer ze voor het laatst een acteurklus heeft gehad.