Bij het eten probeer ik extra lief voor hem te zijn. William vertelt een verhaal over een experiment bij scheikunde waar maar geen eind aan komt. Iets over hoe ze moesten bewijzen dat bepaalde stoffen een vaste stof, een gas of een vloeibare stof zijn. Hij kletst over partikelvibratie en thermische energie en Joost mag weten wat nog meer. Ik kan mijn gedachten er bijna niet bij houden.
‘Neem nou deze ketchup,’ zegt hij, en hij zwaait naar ons met zijn in Heinz gedoopte mes. ‘Wat denk je dat dit is?’
Ik weet niet naar wat voor antwoord hij zoekt, dus zeg ik niks, en Dan antwoordt: ‘Lekker,’ want hij weet dat William daarvan uit zijn dak gaat.
‘Nee-hee,’ zegt William. ‘Is het een vaste of een vloeibare stof?’
Ik waag een poging. ‘Nou, een vloeibare stof natuurlijk, dat weet toch iedereen,’ in de wetenschap dat hij de vraag alleen stelt omdat dit meest voor de hand liggende antwoord natuurlijk fout is.
Hij doet precies zo triomfantelijk als ik al gedacht. ‘Dat hoeft niet per se,’ zegt hij zelfingenomen. ‘Het kan een emulsie zijn, omdat het een mengsel is van twee niet vermengbare vloeibare stoffen. Maar je kunt ook zeggen dat het een colloïde is, wat een chemisch mengsel is waarbij de ene substantie gelijkmatig door de andere is verspreid.’
‘Wow,’ zegt Dan, interesse veinzend. Ik vang Dans blik. Hij glimlacht alsof hij wil zeggen: ‘Wat hebben we toch een geweldige zoon.’ Ik glimlach terug, maar het moment wordt verpest door Zoe, die zegt: ‘William, alsjeblieft, zeg. Ik snij straks echt mijn polsen door als je niet heel snel je snavel houdt.’
William, de goedzak – echt een zoon van zijn vader – zegt alleen: ‘Sorry’, en zwijgt.
Dan schiet in de lach. ‘Nou, laten we dan je moeder maar eens vragen hoe haar dag was.’ Zoe kreunt en ik doe bijna met haar mee. Ik heb echt geen trek om over mijn dag te praten bij het avondeten. Ik zoek iets om te rapporteren wat niet dramatisch klinkt, maar zo met Alex en Lorna is er niets wat niet dramatisch is.
‘O, gewoon. Het ging wel,’ is het enige wat ik kan verzinnen.
‘Kom op,’ zegt hij. ‘Er is toch wel iets te vertellen over je leven vol met glitter en beroemde types?’
‘Nou, ik heb Heather Barclay aan de lijn gehad.’ Dit heeft gelukkig het beoogde effect, want Zoe komt ineens tot leven en zij en William willen weten hoe die precies is.
‘Ik heb haar zelfs laatst in het echt ontmoet.’
‘Niet! Is ze mager?’ vraagt Zoe. ‘Hoe mager is ze precies?’
‘Te mager,’ zeg ik. ‘Dus haal je maar niks in je hoofd.’
‘Is ze mooi?’ wil William weten.
‘Ja,’ zeg ik. ‘Op zo’n te magere manier.’
‘Is ze aardig?’
‘Ze is wel oké. Maar als je iets doet wat haar niet zint, denk ik dat ze ook een nachtmerrie kan zijn.’
‘Wow, mam, dat is echt zo cool,’ zegt Zoe. ‘Op school heeft niemand een moeder die zoveel beroemde mensen ontmoet op haar werk.’
‘Archie Samsons vader is zelf beroemd,’ zegt William. Archie zit een klas hoger, en zijn vader is presentator van een actualiteitenprogramma.
‘Nou en?’ zegt Zoe. ‘De vader van Archie Samson doet het nieuws. Maar dit is Heather Barclay. Kun je een handtekening voor me regelen?’
‘Ik weet niet. Waarschijnlijk wel. Ik wacht liever tot ze wat langer bij ons zit.’ Het voelt nu niet als het juiste moment om Heather Barclay naar een gesigneerde foto te vragen.
‘En eentje voor Kerrie.’
‘En eentje voor mij,’ zegt William.
‘En eentje voor mij. Met zoenen erop,’ zegt Dan, waar ik ondanks mijn spanning toch om moet lachen.
Zodra de kinderen eindelijk naar bed zijn, of tenminste, in Zoe’s geval, haar kamer, zeg ik tegen Dan: ‘Wil je echt weten hoe mijn dag was?’
Hij weet meteen dat er iets mis is. ‘Wat? Wat is er gebeurd?’
Dus ik vertel hem over Alex en zijn gezicht trekt wit weg. Ik bespaar hem geen enkel detail; het kan me niet meer schelen dat ik Alex in een kwaad daglicht zet. Ik overdrijf niets, maar ik wil wel dat Dan heel goed weet hoe verschrikkelijk hij zich heeft misdragen.
‘En toen,’ zeg ik, en ik probeer nonchalant te klinken, ‘zei hij iets over Edinburgh. Dat ik jou moest vragen over Edinburgh. Hij zei dat ik zelf maar niet zo zeker moest zijn over mijn eigen huwelijk.’
Ik zwijg, zodat ik Dan goed kan bekijken. Ik hoop dat hij lacht of verward kijkt. Maar dat doet hij geen van beide. In plaats daarvan kijkt hij paniekerig, betrapt. Ik voel mijn hart in mijn keel bonzen. Ik bijt op mijn bovenlip om niets te zeggen, om niet tegen hem te schreeuwen dat hij me moet vertellen wat er dan gebeurd is. Maar de bal ligt nu bij hem.