‘Ja, zeker. Hij heeft ook gezegd: “Zeg maar tegen Heather dat we haar geweldig vinden.”’
‘Prima.’ Al haar irritatie lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen nu ze weet dat ze gewild is.
‘Dus dan prikken we een maandag of een dinsdag waarop Niall ook kan, en dan bellen we je terug. Het kan zijn dat je even een paar dagen niets van Lorna hoort, want we hebben gezegd dat ze echt in bed moest blijven en dat ze haar telefoon uit moest zetten. Dus als je in de tussentijd iets nodig hebt, moet je mij maar bellen. Rebecca. Ik geef je mijn mobiele nummer wel even.’
Ik geef haar het nummer en als ze ophangt lijkt ze me dik tevreden.
Terug op de receptie zeg ik tegen Kay dat ze eventuele telefoontjes van het kantoor van Niall Johnson aan mij moet doorspelen, ook al vragen ze naar Lorna. Ik kan haar wel zoenen als ze alleen ‘Oké’ antwoordt en verder niet vraagt waarom. Ik zit de hele middag te hopen dat Colette belt. Ik kan natuurlijk niet blijven doen of ik Lorna ben als ze weer terug is en om de hoek in haar kantoortje zit.
Rond halfvijf meldt Kay me eindelijk hardop fluisterend dat ze het kantoor van Niall Johnson aan de lijn heeft.
‘Voor Lorna of voor Rebecca?’ vraag ik.
‘Lorna.’
Toen ik Colette eerder aan de lijn had was ik me er niet eens van bewust dat ik Lorna nadeed, maar nu doe ik mijn best om net zo te klinken als vanmiddag met Niall. Voor het geval ze Lorna ooit nog eens ontmoet. Hoewel Lorna in dat geval zelf geen enkele herinnering aan hun eerdere gesprekken zou hebben. Zodra de afspraak rond is, hou ik mezelf voor, en zodra Lorna weer op kantoor is, zal ik haar uitleggen wat ik heb gedaan en ook waarom. Ik hoop natuurlijk dat ze het begrijpt, en dat ze me zelfs dankbaar is omdat ik haar heb beschermd. Maar ja, we hebben het natuurlijk wel over Lorna, hè?
Enfin, even bij de les blijven.
‘Colette, hallo!’ zeg ik, en ik heb de uitroeptekens weer paraat. ‘Fijn dat je me zo snel al terugbelt!’ Kay kijkt me verwonderd aan.
‘Goed,’ zegt Colette. ‘Ik heb Nialls agenda voor me liggen. Aan welke data zaten jullie te denken?’
Dus ik leg uit dat het een maandag of een dinsdag moet zijn, en dat pakt goed uit, want Niall heeft pas over een paar weken een gaatje op een van die dagen. Dan zal Lorna toch wel weer zijn bijgetrokken. ‘Ik zal mijn eigen agenda meteen ook even checken,’ zeg ik. Ik noem de datum hardop en kijk Kay veelbetekenend aan. Ze snapt de hint en zoekt snel iets op in haar computer – hopelijk zoekt ze in Lorna’s agenda, want dat probeerde ik haar duidelijk te maken. Een paar klikjes later knikt ze naar me, en ik neem aan dat ze daarmee bedoelt dat Lorna die dag kan.
‘Waar wil Heather graag afspreken?’ vraagt Colette. ‘Niall wil haar de keuze laten.’
Hoe moet ik dat in godsnaam weten? ‘Nou, laten we The Ivy doen,’ zeg ik, want daar zou ik zelf zo graag eens naartoe willen. Ik kan me niet voorstellen dat Heather of Lorna daar een probleem mee heeft.
‘Dan wordt het The Ivy,’ zegt ze. ‘Ik reserveer meteen, en dan bevestig ik de afspraak met jullie kantoor een paar dagen van tevoren.’
‘Fantastisch!’ zeg ik. ‘Zeg maar tegen Niall dat we ons erop verheugen!’
‘Rebecca,’ zegt Kay als ik heb opgehangen, ‘ik weet wel dat ik hier nieuw ben, maar ik neem aan dat wat er vandaag allemaal gebeurt niet normaal is.’
‘Het spijt me zo, Kay,’ zeg ik. ‘Ik breng jou hiermee in een heel lastig parket. Maar ik wist niet hoe ik het anders moest oplossen. Je moet dit echt voor je houden. Dat is het enige wat ik vraag.’
‘Dat zal ik ook doen, dat weet je wel,’ zegt ze, en ik geloof haar. ‘Maar het zit me absoluut niet lekker, om eerlijk te zijn.’
‘Je moet geloven dat ik dit voor Lorna’s eigen bestwil doe. En voor Mortimer and Sheedy. Hopelijk is ze binnen een paar dagen weer de oude, en dan maakt het verder niet uit.’
‘Oké,’ zegt ze. ‘Jezusmina, wat een dag.’
‘Schei uit.’ Ik knik en denk aan het drama van eerder op de dag; dat wat dit allemaal heeft veroorzaakt. In alle opwinding over Lorna en Heather en Niall ben ik Alex en zijn dronkenmanspraatjes helemaal vergeten.
Thuis merk ik dat ik naar Dan kijk en zoek naar, wat eigenlijk? Een geheim van vier jaar geleden dat op zijn gezicht te lezen zou moeten staan? Ik doe mijn best om hem er niet naar te vragen. Dat is precies was Alex beoogde: dat ik achterdochtig en jaloers zou zijn. Dat Dan en ik ruzie krijgen en elkaar wantrouwen. Ik wil die mij opgedrongen rol niet spelen, maar ik weet ook dat het risico bestaat dat het aan me gaat knagen als ik niets zeg, en dat kan nog veel meer schade tussen ons veroorzaken. Daarbij vind ik dat ik Dan moet vertellen dat Alex op kantoor is geweest. Geheimen voor hem hebben is absoluut geen goed idee, die les heb ik nou wel geleerd. En als ik het verhaal toch vertel, dan moet ik het ook helemaal vertellen. Ik win deze strijd met mezelf. Ik ben op zoek naar een argument om tegen Dan te kunnen zeggen wat Alex me heeft verteld, en dat heb ik nu gevonden. Dan vroeg me om eerlijk tegen hem te zijn als er weer iets met Alex was, dus dat zal ik zijn. En dan lijkt het ook niet of ik hem ergens van beschuldig, want ik rapporteer gewoon wat Alex zei, en dan wacht ik wel al wat Dan erover te zeggen heeft. Ik laat me niet op stang jagen. Ik zal hem niet laten blijken dat ik vanbinnen doodsbang ben dat er een kern van waarheid schuilt in Alex’ beschuldiging. Ik gooi het er gewoon uit, en dan zien we wel.