Als ik dat bedenk, realiseer ik me ook dat Isabel de enige is die precies zou aanvoelen wat voor verschrikking het was, maar met haar kan ik het al helemaal niet delen. Dus ga ik naar kantoor zonder een woord hiervoor tegen wie dan ook, en ik hoop maar dat het allemaal vanzelf overwaait.
3
LORNA IS HELEMAAL VOL VAN de première, en ze ratelt maar door over wie er allemaal was en hoe geweldig dit voor Gary moet zijn. Totdat we de kranten doornemen en tot de ontdekking komen dat hij maar in een van de vijf recensies wordt genoemd, en dan alleen maar omdat de recensent hem zo beroerd vond. Dat was hij trouwens ook, maar wat hadden ze dan gedacht? We hebben het hier over een man die het grootste deel van zijn carrière op een witgekalkt kruis op de vloer heeft gestaan en daar braaf zijn tekstjes heeft opgezegd. Zijn grootste uitdaging was om te zorgen dat hij de andere acteurs niet buiten het beeld schoof van een van de drie camera’s die voortdurend draaiden. Echt acteren was er nooit bij. Daar was gewoon niet genoeg tijd voor.
Ik voel een vlaag van medelijden met Gary, maar dan denk ik: nou en? Hij heeft een fortuin verdiend met Reddington Road. Als hij zichzelf wijsmaakt dat hij echt een acteur is en hij zijn reputatie op het spel wil zetten, is dat zijn probleem.
Ik heb al genoeg aan mijn hoofd. Hoe zorg ik bijvoorbeeld dat Lorna haar klep houdt? Ik wil rust aan mijn kop, zodat ik eens goed kan nadenken over wat er nu precies is gebeurd gisteravond.
Ze eet zaadjes terwijl ze praat. Ze heeft altijd wel een of andere gezondheidstic en sleept het mee in tupperware en loopt de hele dag te kauwen. Het is net alsof ik samenwerk met een gigantische parkiet: bla, bla, bla, pik, pik, pik. Misschien moet ik maar een spiegel boven haar bureau hangen, zodat ze gezelschap heelt van haar eigen spiegelbeeld en ik haar gewoon kan negeren.
‘Wat zag Melanie er super uit, hè?’ zegt ze met een volume dat precies hard genoeg is zodat Melanie, die een script doorneemt in de kamer naast de onze, het ook kan horen.
‘Yep,’ zeg ik, want dat is een van mijn routineantwoorden voor haar. De andere zijn: ‘nee’, ‘zou kunnen’, ‘hm’, en heel soms kom ik door met ‘echt?’, hoewel dat een linke is, want die wekt de suggestie dat ik er meer over wil horen. Maar in feite maakt het geen bal uit wat ik zeg – als de trein eenmaal op stoom komt, is er geen houden meer aan. Lorna heeft besloten dat ze je iets gaat vertellen en ze bazelt door tot het bittere eind, wat er ook gebeurt. Ik zou recht onder haar neus mijn hoofd in een oven kunnen stoppen en dreigen dat ik het gas aanzet als ze niet ophoudt met praten en dan nóg zou ze niet inbinden. Geloof me, ik heb dat overwogen, en als ik echt dacht dat het zou werken, zou ik het zeker hebben geprobeerd.
‘Die jurk, o, ik vond hem fantastisch! Ik zal je zeggen, ik heb laatst precies zo’n modelletje aangehad maar mij stond het lang niet zo mooi als haar. Zij heeft er de juiste rondingen voor,’ zegt ze. ‘Net als jij, jij hebt ook rondingen,’ zegt ze bij wijze van nabeschouwing, maar in mijn geval laat ze het eerder klinken als een nare aandoening. ‘Je hebt een ernstig geval van rondingen. Ik zou een aspirientje nemen en mijn bed in gaan.’
‘En heb je gezien hoe Gary aan het eind naar me toe kwam om me te bedanken voor al het organiseerwerk? Hij wilde ons allebei waarschijnlijk bedanken natuurlijk, maar jij zat daar maar te praten met die vriend van je, die Alex…’
Ik word gered door de bel, want de telefoon gaat. Lorna heeft zo’n trucje waarbij ze net doet alsof ze niet hoort dat de telefoon rinkelt, zodat ik hem altijd opneem. Altijd weer. Maar deze keer duik ik er al bovenop bij het eerste belletje. Ik wil wel alles doen, als ik haar gezever maar niet hoef aan te horen. Het is een boeker voor een club in Zuid-Londen die op heel korte termijn op zoek is naar een personal appearance. Ik vraag hem naar zijn budget en verbind hem door met Melanie, die hem op weet te zadelen met een presentator van een kinderprogramma dat onlangs van de buis is gehaald en die, zoals ze weet, het geld zo hard nodig heeft dat hij alles wel goedvindt. Dus ook verrot gescholden worden en met bier overgoten worden door een zootje dronken clubgangers die eigenlijk hoopten op iemand die ze ergens van kenden.
Dan zegt altijd dat hij niet begrijpt hoe het bureau het hoofd boven water weet te houden. De klus van vanavond levert ons maar vijfenveertig pond op. Maar, zeg ik altijd tegen hem, alle kleine beetjes helpen. En vijfenveertig pond voor een telefoontje van een paar minuten is ook niet slecht. Ik denk wel eens dat hij zich geneert dat onze cliënten zo derderangs zijn. Hij zou het vast geweldig vinden om aan zijn vrienden te kunnen vertellen dat ik voor het bureau werk dat het management doet voor Ralph Fiennes of Dame Judy Dench. Echte acteurs.