Er hangt een opgewonden sfeertje op kantoor, want we hebben een nieuwe cliënt. En niet zomaar eentje. Lorna is het succesnummer, want op de een of andere manier is het haar gelukt om de ongekroonde maar door iedereen erkende koningin van de zaterdagavond televisie, Heather Barclay, naar de nederige stal van Mortimer and Sheedy te halen.
Het schijnt – en dit verneem ik van de magere Lorna zelf, want ook al heeft ze geen zin om haar goede nieuws met mij te delen, ze geniet er wel van om de show te stelen bij Joshua waar Kay bij is – dat Lorna haar een paar weken geleden bij de screening van een film van een wederzijdse vriend heeft ontmoet. Zij (Lorna) stelde zich bij die gelegenheid aan Heather voor en vleide haar door te zeggen dat ze veel belangrijker en uitdagender werk zou kunnen doen dan alleen maar andermans woorden van de autocue oplezen. Heather vertrouwde haar toe dat ze het gevoel had dat ze in een hokje werd gestopt als ’s lands toch wat nietszeggende lievelingetje, en dat ze dacht dat haar huidige agent niet in staat was haar te helpen haar horizon te verbreden. Ze zat bij een van de grotere, hippere impresariaten en ze had het gevoel dat niemand daar hongerig genoeg was om echt voor haar aan de slag te gaan. Ze vonden het wel prima als ze lekker doorging met wat ze deed, zolang zij maar vijftien procent van haar nogal aanzienlijke salaris konden opstrijken.
‘Dus toen zei ik tegen haar,’ zegt Lorna die er zichtbaar van geniet dat haar publiek aan haar lippen hangt (Kay en Joshua, bedoel ik, want ik doe natuurlijk alsof ik het druk heb met mijn werk), ‘dat ik agent was en dat niemand hongeriger is dan ik!’ Ze lacht om haar eigen grapje, maar de ironie is dat ze er inderdaad uitgehongerd uitziet. Letterlijk.
‘En toen vertelde ik haar over Mortimer and Sheedy. Eerlijk gezegd had ik er verder niet meer over nagedacht, tot ze me dit weekend belde en zei dat ze Fisher Parsons Management vandaag de wacht gaat aanzeggen. Ze komt om drie uur hier om te bespreken wat ze precies van ons wil.’
Gek genoeg brengt Lorna haar verhaal, ondanks de grapjes en de eigendunk, toch een tikje vlakker dan je zou verwachten. Het is net alsof ze het allemaal afdraait zoals het hoort, en dat ze opschept omdat dat er nu eenmaal bij hoort, maar niet omdat ze er zelf oprecht plezier aan beleeft.
‘Braaf zo,’ zegt Joshua, alsof hij het tegen zijn hondje heeft. ‘En jij gaat natuurlijk zelf haar zaken behartigen?’ Er klinkt een vraagteken door in zijn stem waaruit blijkt dat hij hoopt dat Lorna zegt: ‘Nee, ze komt omdat ze door jou vertegenwoordigd wil worden’, maar dat kan hij natuurlijk op zijn buik schrijven. Ik vermoed dat hij, al is hij blij met deze grote vis voor zijn bedrijf, ook een beetje jaloers is dat hij haar zelf niet binnen heeft gehaald. Lorna is natuurlijk niet van plan deze hoofdprijs af te staan.
‘Ja,’ zegt ze. ‘Ze zei dat ze het gevoel had dat het echt klikte tussen ons.’
Het valt niet te ontkennen dat het weglokken van Heather groot nieuws is voor Mortimer and Sheedy. Hoe meer geld er wordt binnengebracht, des te beter dat voor ons allemaal is. We hebben maar heel weinig cliënten die echt wat in het laatje brengen. We moeten het meer hebben van de gestage verdieners. Heathers komst zal ons alleen niet meteen veranderen. Er is zelfs geen enkele garantie dat dat überhaupt zal gebeuren. Het werkt namelijk zo, dat Heather commissie blijft afdragen aan haar vorige impresariaat, Fisher Parsons Management dus, voor alle klussen die ze heeft aangenomen voor ze naar ons overliep. Dus als zij de komende vijf jaar doorgaat met de grote spelshow, High Speed Dating, verdienen wij geen cent. En hetzelfde geldt als ze doorgaat met Celebrity Karaoke. Het is dus aan Lorna om nieuwe projecten voor haar te vinden, en splinternieuwe deals te sluiten. En dat kon wel eens minder makkelijk zijn dan het klinkt, vooral omdat Heather het hoog in haar bol heeft. Maar goed, zelfs al verdienen wij nooit iets aan haar, ze is altijd nog geweldige reclame. En omdat de ene celebrity de andere aantrekt, als motten om een kaars, is de kans groot dat we de komende maanden meer mensen van de A-lijst zullen aantrekken.
Kay is onder de indruk van haar nieuwe baas, en dat is ook niet zo gek.
‘Wow,’ zegt ze als Lorna en Joshua de kamer uit zijn. ‘Heather Barclay.’
‘Yep,’ zeg ik, en ik vertrouw mezelf ineens niet meer zo. Dit is een nogal sterk staaltje van Lorna, en dat irriteert me eerlijk gezegd.
‘En ze is gewoon op een feestje op haar afgestapt,’ gaat Kay verder. ‘Dat vind ik zo cool.’
‘Ja,’ antwoord ik. ‘Dat is het ook.’
Ik neem Kay mee naar de Red Lion voor de lunch en ik vraag of ze tot nu toe nog vragen heeft. Die heeft ze, en het zijn allemaal slimme vragen. Precies het soort dat je zou moeten stellen, dus ik ben blij dat ik op het goede paard heb gewed. Ik vind het fijn dat ik haar kan vormen tot mijn ideale collega. (‘De telefoon mag nooit vaker dan drie keer overgaan. Nu je nog ingewerkt wordt, is dat eigenlijk het meest leerzame wat je kunt doen, om zo vaak mogelijk de telefoon aan te nemen. Dan krijg je feeling voor wie er zoal belt en waarom.’) Kay is zo blij om weer een baan te hebben, en zo dankbaar voor de kans, en er zo op gebrand om alles goed te doen, dat ze alles wat ik haar vertel opzuigt als een spons. Ik zorg er wel voor dat ik fair blijf. Ik laat haar duidelijk merken dat we alle klusjes en verantwoordelijkheden eerlijk verdelen. Ik probeer niet om de rotklusjes bij haar te dumpen omdat ik daar nu de kans toe heb. Zij heeft het toch al lastiger omdat ze voor Lorna moet werken.