Het is wel ietsje moeilijker om Dans reactie redelijk te laten klinken, als ik Alex’ wangedrag zo drastisch afzwak. Isabel weet dat Dan niet jaloers of onredelijk is. Hij heeft nog nooit iemand geslagen. Hij heeft zelfs nog nooit zijn stem tegen iemand verheven.
‘Het zal wel een mannending zijn,’ is de strohalm waar ik me aan vastgrijp.
‘Ze nemen het zo vreselijk serieus, dat je altijd trouw moet blijven aan je maten. Denk maar aan al die oorlogsfilms waarin ze een kogel opvangen voor elkaar. Hij komt vast wel weer bij zinnen.’
Over dat laatste ben ik helemaal niet zo zeker, maar goed, iets anders kan ik niet verzinnen om de aandacht af te leiden van Dans buitenproportionele agressie. Goddank trapt ze erin.
‘Arme jij, en arme Dan,’ zegt ze terwijl ze over mijn arm wrijft. ‘Dat jullie nu zo in onze ellende verstrikt moeten raken.’
‘Wij overleven het wel, hoor,’ zeg ik. ‘Hé, heb je Luke nog gesproken?’ vraag ik een paar tellen later, als ik denk dat het tijd is om op een ander onderwerp over te gaan.
‘Ja,’ zegt ze, en ze kijkt me aan met de blik van een opgewonden puber. ‘Hij heeft me gisteren gebeld, uit Zürich. Kun jij de meisjes maandag nog steeds voor me opvangen?’
‘Uiteraard. Zoe en ik gaan ze leren hoe ze crack moeten roken.’
‘Ho, dat zijn geen leuke grapjes.’
‘En, wat had hij te vertellen. Dat het in Zwitserland maar van een tragische dorheid is zonder jou?’
‘Zoiets. Nee, hij heeft alleen verteld waar hij allemaal mee bezig is en toen hebben we over van alles en nog wat zitten kletsen. Hij is echt heel gezellig om mee te bomen. Hij was op een of andere receptie, en toen is hij buiten in de sneeuw gaan staan om me te bellen. We hebben wel een uur aan de lijn gehangen.’
Ik ben eerlijk gezegd wel een beetje jaloers; het klinkt zo spannend. Niet dat ik Dan ooit voor een ander zou willen ruilen, maar toch, het is zo bijzonder als je iemand net kent. Dan voel je je weer jong en je doet gekke dingen. Overweldigend is het. Isabel ziet er ook anders uit dan anders. Ze is een paar kilo lichter, ook al was dat helemaal niet nodig. Ze straalt. Ze is levendig. En hoewel ik zonder meer aanneem dat Luke heel leuk is – het komt ook zeker door de bevestiging dat ze nog meetelt als aantrekkelijke vrouw, en dat er nog mannen zijn die interesse in haar hebben. Slimme, knappe mannen ook nog eens. Tenminste, ik neem aan dat hij er goed uitziet. Maar wat maakt het uit, zolang hij maar lief voor haar is en ze het naar haar zin heeft.
‘Nou, hij mag in zijn handjes klappen,’ zeg ik, en ik knuffel haar even.
Op maandag word ik wakker met het gevoel dat de wereld nu in elk geval weer door kan draaien. Het is wel verschrikkelijk dat Dan zo’n slachtoffer van deze hele geschiedenis is geworden, maar er zijn in elk geval geen geheimen meer, en dus kunnen we het voorzichtig achter ons laten.
Als ik tien minuten te vroeg op kantoor kom, staat Kay voor de deur. Ze zit strak in de lak en de kleren, zoals je dat altijd bent op je eerste dag bij een nieuwe baan.
‘Hoi,’ zeg ik. ‘Nou, jij hebt er zin in.’
‘Ik ben altijd al een noeste arbeider geweest,’ zegt ze met een glimlach.
We lopen naar boven en ik geel haar een rondleiding door ons kleine kantoor en laat haar zien waar ze haar jas kwijt kan. Ik zet een kop koffie voor haar in het keukentje en vertel haar hoe Melanie en Joshua hun koffie drinken.
‘En Lorna?’ vraagt ze. Ik heb me voorgenomen om volwassen over Lorna te doen, tenminste, naar Kay toe, dus ik zeg: ‘Zwart, zonder suiker’, en laat het daarbij. Het lukt me zelfs om niet met mijn ogen te rollen. Ik leg haar uit hoe de telefoon werkt. Ik wil haar niet overladen met informatie, dus geef ik haar eerst maar eens een map met de cv’s van alle klanten, zodat ze vertrouwd kan raken met wie wie is – aangezien ze van negentig procent van hen waarschijnlijk nog nooit heeft gehoord. Ik zeg dat ik vanochtend alle telefoontjes zal aannemen, en dat ze dan moet meeluisteren zodat ze een beetje een idee krijgt van wat er zoal speelt.
Als Lorna arriveert is ze verplicht om naar de receptie te komen om Kay te begroeten, en dus zorg ik ervoor dat ik een en al glimlach ben en dat het lijkt alsof ik blij ben haar weer te zien. Ik weet dat zij denkt dat ik een hels weekend achter de rug heb, na haar bezoekje aan Dan op vrijdagavond, maar ik gun haar niet het plezier van mijn boze blik. De verwarring die ik in haar ogen lees als ik opgewekt vraag of ze een leuk weekend had is onbetaalbaar. Maar omdat ze een goede indruk wil maken op Kay, moet ze wel even amicaal antwoorden.
Het is voor het eerst dat ik langer dan vijf minuten met haar in dezelfde ruimte ben sinds zij en Alex uit elkaar zijn, en ik zie dat ze nog uitgemergelder is dan ze al was en dat de donkere kringen onder haar ogen permanent hun plek hebben ingenomen. Ze ziet er oud uit, dus ik zie wel dat het haar zwaar heeft geraakt dat deze relatie uit is. En al is ze nog zo walgelijk, Alex heeft haar gebruikt, en dat is niet eerlijk. Ik twijfel er niet aan dat hij om cynische redenen aan het avontuur is begonnen, en dat hij haar echt heeft laten geloven dat hij verliefd op haar was. Dat was ook niet zo moeilijk, omdat ze altijd al zo wanhopig op zoek is geweest naar de liefde. Nou ja, of ze het zich nu realiseert of niet, ze is beter af zonder hem (te oordelen aan de rode randen om haar ogen is dat nog niet tot haar doorgedrongen). Zodra ze met wat meer afstand naar deze relatie kan kijken, zal ze het zelf ook wel inzien, dat weet ik zeker. En als het zover is, neem ik me voor, dan zal ik proberen om haar te vertellen wat er allemaal is gebeurd. Dan zal ik zien of de lucht te klaren valt en we in elk geval de schijn op kunnen houden dat we elkaar mogen.